Ks. prał. Adam Dygant, emerytowany proboszcz parafii Rościszewo:
Mój pierwszy kontakt z bł. abp. Nowowiejskim miał miejsce podczas pierwszych niższych święceń, tzn. wycinania tonsury. To właśnie Ksiądz Arcybiskup dokonywał tego obrzędu. Ksiądz Arcybiskup spędzał z klerykami dużo czasu. Bardzo lubił przyjeżdżać do nas na letnisko w Antoniówce. Tam wspólnie chodziliśmy do lasu na orzechy lub pływaliśmy łodzią po Wiśle. Nieraz płynęliśmy do Płocka, tu opływaliśmy budujący się wtedy most i już z prądem wracaliśmy do Antoniówki. Tu po obiedzie udawaliśmy się na werandę, gdzie zawsze odbywało się głośne czytanie jakiejś książki. Arcybiskup zawsze w tym uczestniczył.
Od Księdza Arcybiskupa emanowała wielka dobroć. Czuło się, że chce wszystkich przygarnąć do serca. Pamiętam, że zwracał szczególną uwagę na to, by księża i klerycy zawsze chodzili w sutannach. Nawet kiedy jechało się do domu na wakacje (a ja miałem do domu kilkaset kilometrów - pochodzę bowiem z diecezji sandomierskiej), trzeba było i w czasie podróży, i potem, w czasie pobytu na wakacjach, zawsze chodzić w sutannie.
Bp. Leona Wetmańskiego pamiętam nieco słabiej. Był naszym spowiednikiem, udzielał wielu cennych rad i wskazówek. Był człowiekiem poważnym, bardzo miłym i kulturalnym.

Ks. kan. Marian Olkowski, emerytowany proboszcz parafii Staroźreby:
Kiedy wspominam bł. bp. Leona, przychodzi mi na myśl pewne zabawne wydarzenie. Otóż uczniowie Niższego Seminarium Duchownego robili sobie nawzajem różne psikusy. Jednym z nich było oblewanie wodą kolegów wychodzących drzwiami znajdującymi się naprzeciw biblioteki, nad którymi był balkon. Z tego właśnie balkonu niejeden z nas miał zmoczoną głowę. Kiedyś wychodził tamtędy, jak zawsze w czarnym meloniku, Biskup Leon. Koledzy, myśląc, że to któryś z kleryków, również jego oblali wodą. Natychmiast zaczęto szukać winnych, ale to „śledztwo” przerwał sam Biskup, mówiąc do naszych przełożonych: „Proszę im darować ten żart. Ja też przecież byłem uczniem i robiłem różne psikusy”. Dzięki temu cała sprawa szczęśliwie się zakończyła.
Biskup Leon był spowiednikiem kleryków, głosił też konferencje ascetyczne. Był zawsze bardzo skupiony, otaczała go aura świętości. Był też znany ze swej działalności dobroczynnej - bardzo wiele pomagał biednym. Z wielkim przejęciem przyjmowano go na wizytacjach. Podczas jego kazań wiele osób płakało ze wzruszenia.
Jeśli chodzi zaś o bł. abp. Antoniego, to mój pierwszy z nim kontakt datuje się na rok 1926, kiedy to z jego rąk przyjąłem w Szelkowie sakrament bierzmowania. Potem wstąpiłem do Niższego Seminarium Duchownego, które Ksiądz Arcybiskup często odwiedzał. Często recytowaliśmy dla niego wiersze. Mnie przypadło w udziale wygłosić wiersz autorstwa J. I. Kraszewskiego Był sobie dziad i baba oraz Sabałową bajkę w gwarze góralskiej. Pamiętam, że Arcybiskupowi podobały się te utwory.
Kiedy byłem już w Wyższym Seminarium, zostałem członkiem liturgicznej asysty biskupiej, zaś moim zadaniem było trzymanie pastorału. Po jakimś czasie Ksiądz Arcybiskup zwracał się do mnie po imieniu, z czego byłem bardzo dumny. Arcybiskup pięknie i dostojnie sprawował Liturgię i mimo, że nie był obdarzony zbyt silnym głosem, to mówił ciekawe i treściwe kazania. Cieszył się wielkim szacunkiem u kapłanów i kleryków. Było w jego osobie coś, co wprost domagało się szacunku - oczywiście nie było to w żaden sposób wymuszone, lecz bardzo naturalne.
Kolejny rozdział to pobyty Arcybiskupa w Antoniówce. Lubił tam z nami przebywać. Przypominam sobie kilka wydarzeń z tego czasu, m.in. z poobiedniej rekreacji, do której należała czytana na werandzie na głos lektura. Kiedyś wydawało nam się, że Pasterz zasnął w trakcie słuchania i postanowiliśmy czmychnąć nad wodę. Niestety, kiedy tylko kolega przestał czytać, Ksiądz Arcybiskup otworzył oczy i poprosił o kontynuowanie lektury.
Inna sytuacja, którą zapamiętałem, miała miejsce podczas przejażdżki łodzią po Wiśle. Mieliśmy dużą sześciowiosłową łódź - prezent od ks. prał. Wilkońskiego. Postanowiliśmy popłynąć do Płocka. W trakcie podróży Arcybiskup dostał bardzo silnego ataku choroby morskiej, tak, że aż stracił przytomność. Natychmiast przybiliśmy do brzegu, wynieśliśmy Księdza Arcybiskupa i odwieźliśmy pożyczoną we wsi bryczką do Antoniówki. Potem przepraszał nas za kłopot, zaś jako rekompensatę zafundował nam pyszne cukierki.

Wspomnienia zebrał i opracował