Zarówno nabożeństwo jak i Eucharystię celebrował ks. Andrzej Walaszczyk, kapelan sióstr. Przybliżając postać najmłodszego świętego pośród świętych mówił: Urodził się w Riva di Chieri k. Turynu w 1842 roku. Już w 1.dniu życia otrzymał imię Dominik ( tłum. Przynależny Panu) i przez matkę poświęcony został Maryi Pannie. Kiedy miał 5 lat, rodzice w poszukiwaniu pracy przeprowadzili się do Murialdo.

Tu pięcioletni Dominik rozpoczął służbę liturgiczną ołtarza, tu został uczniem miejscowej szkoły. Żył zgodnie z postanowieniami powziętymi w dniu I Komunii Świętej: Będę się często spowiadał i komunikował, będę święcił dzień święty, moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja, raczej umrę, aniżeli zgrzeszę. W roku 1854, 2 października, w jego życiu pojawił się ks. Jan Bosko. Ksiądz Jan zabrał go do Turynu. W zakładzie Jana Bosko Dominik wszystko wykonywał z wielką pilnością i coraz bardziej dążył do świętości. Bliskie mu było Przykazanie Miłości Boga i Bliźniego, a towarzyszyła wszystkim poczynaniom wielka miłość do Maryi. Umarł 9 marca 1857 roku. Miał zaledwie 15 lat. Miesiąc po śmierci ukazał się swemu ojcu, 6 grudnia 1876 roku ks. Janowi Bosko. Jego imię szybko stało się znane w świecie.

Wielu otrzymywało łaski za jego wstawiennictwem. W 1933 roku papież Pius XII nazwał go małym wielkim świętym i gigantem ducha, w 1950 ogłosił błogosławionym, a 12 czerwca 1954 r. kanonizował. Od wtedy święty Dominik zaprasza młodych chłopców do bycia świętymi. Dziś, kiedy przybył w swej malutkiej cząsteczce (relikwii) do Wielunia przypomina wszystkim, że powinni starać się być przyjaciółmi Jezusa i Maryi. Przybył do kościoła sióstr w dniu, kiedy wspominamy świętych Atanazego i Zygmunta, kiedy czytamy fragment z Dziejów Apostolskich o męczeństwie św. Szczepana i o Szawle, jego prześladowcy. Każdy z przywoływanych świętych szedł do świętości swoja drogą. Poprzez ich relikwie i zapisane słowo Boże poznajemy ich drogę życia i otrzymujemy wskazówki dla siebie…

Na zakończenie Eucharystii wierni z wielką czcią ucałowali relikwie św. Dominika.