Życie Danuty Siedzikówny jest uosobieniem tego wszystkiego, co w Polakach najlepsze. Tego, co przez pokolenia streszcza się w słowach: Bóg, Honor, Ojczyzna.

Przypomnę scenę sprzed równo 70 lat. Pluton egzekucyjny stoi twarzą w twarz przed dwoma skazańcami: Feliksem Selmanowiczem ps. „Zagończyk” i Danutą Siedzikówną ps. "Inka". Pada komenda i słychać strzały serii z karabinów maszynowych, a Inka nadal stoi. Żaden z kilku żołnierzy nie trafia! Dziewczynę zabija oficer Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego ppor. Franciszek Sawicki.

Okazało się, że żaden z 10 szeregowych żołnierzy nie chciał zabić 17-letniej umęczonej dziewczyny. Pewnie nie zdawali sobie nawet sprawy, że na przeciwko nich stała bohaterka najwyższej patriotycznej próby. Komunistyczni sadyści znęcali się i upokarzali niepełnoletnią dziewczynę, a ona nie podała ani jednego nazwiska. Co więcej, Inka odmówiła nawet podpisania prośby o swoje ułaskawianie do prezydenta Bieruta.

Siedzikówna przez prawie 70 lat musiała czekać w bezimiennym dole śmierci. Czekała na ludzi, którzy poświęcą się odkłamywaniu historii. Takim "żołnierzem" pamięci o bohaterach podziemia antykomunistycznego bez wątpienia jest prof. Krzysztof Szwagrzyk, którego miałem szczęście osobiście poznać. Pamiętam profesora, jak z pasją opowiadał mi o swoich pierwszych poszukiwaniach na powązkowskiej "Łączce". Z jednej strony wydobywał narodowych bohaterów z mroków komunistycznej propagandy, a z drugiej nadal poszukuje ich doczesnych szczątków. Jego idée fixe jest grób, imię i nazwisko dla bohaterów niezłomnych. I choć w swojej karierze naukowej wielokrotnie napotykał na mnożone trudności, on się nie poddawał i niezłomnie dążył do celu, aby odnaleźć swoich i naszych bohaterów. Dzięki niemu dziś cała Polska może godnie pożegnać i uhonorować swoich niezłomnych bohaterów.

Rok temu brałem udział w uroczystości, podczas których odsłonięto pierwszy w Warszawie pomnik "Inki". Stoi on na terenie parafii przed katolickim gimnazjum im. Ks. Piotra Skargi. Historia jest o tyle niezwykła, że pomnik ufundował jeden z anonimowych rodziców, którego dzieci uczęszczają do tej szkoły. Chciał, by młodzi codziennie mijali swoją "koleżankę", która była uosobieniem najpiękniejszych cech polskości. "Koleżankę", która tak, jak oni kształciła się w katolickim gimnazjum. "Koleżankę", która tuż przed śmiercią napisała w grypsie z więziennej celi: "Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba."

To właśnie Inka jest wzorem, na którym można wychowywać następne pokolenia młodych Polaków. Jej słowa do babci są świadectwem wartości, które były od wieków przekazywane z pokolenia na pokolenie. Wartości, które najlepiej oddają trzy słowa: Bóg, Honor, Ojczyna. Co więcej, Inka jest wyrazista, czarno-biała, a takie cechy pociągają młodych, którzy instynktownie odrzucają, to co jest pokrętne i moralnie niejednoznaczne.

Oczywiście po ludzku Inka przegrała, bo przecież straciła życie w bardzo młodym wieku. Jednak zwyciężyła jej wiara, niezłomność i nadzieja, że Polska będzie wolna. Gdy dziś patrzymy, jak przed trumną Inki klęczą dziesiątki tysięcy Polaków, jak klęczą najwyżsi przedstawiciele władzy państwowej, a wraz z nimi cały majestat Rzeczpospolitej, to widzimy, jak 17-letnia Danusia z Podlasia zwyciężyła. Jest to zwycięstwo wartości, za które oddała swoje młode i niewinne życie.