I. Wprowadzenie

W adhortacji Ecclesia in Europa Ojciec Święty Jan Paweł II ukazuje Kościołowi konieczność odkrycia na nowo swej własnej tożsamości. Według słów Ojca Świętego tylko głęboka i żywa świadomość prawdy o tajemnicy obecności Chrystusa w Kościele jest w stanie obdarzyć ludzi ochrzczonych mocą nadziei do zachowania i wyznawania wiary w trzecim tysiącleciu (por. Ecclesia in Europa 1, 2)
Analizując przejawy zagubienia doświadczenia nadprzyrodzonej tożsamości Kościoła w życiu niektórych wspólnot jak i poszczególnych wiernych, można dojść do wniosku, że źródłem tego kryzysu jest niezrozumienie treści prawd wiary, które wyznaje i którymi żyje Kościół. Niezrozumienie treści poszczególnych słów z kanonu prawd wiary zapisanego w Credo mszalnym, czy też w formule Składu Apostolskiego, prowadzi do zagubienia sensu całości przesłania zawartego w Nauce Kościoła, a w rezultacie do utraty doświadczenia jego tożsamości.
Stąd też, pragnąc wypełnić zalecenie Ojca Świętego ze wspomnianej adhortacji Ecclesia in Europa, program duszpasterski i homiletyczny diecezji łowickiej na Rok Liturgiczny 2003/2004 będzie się koncentrował na rozważaniu znaczenia poszczególnych słów i całych prawd zawartych w Wyznaniu Wiary Kościoła. Źródłem do tych rozważań będzie Słowo Boże, zapisane w perykopach niedzielnych czytań mszalnych i część pierwsza Katechizmu Kościoła Katolickiego szczegółowo omawiająca prawdy wiary chrześcijańskiej.
Taki kierunek pracy duszpasterskiej i homiletycznej nie jest nowością dla kapłanów i wiernych, gdyż już od trzech lat nauczanie Kościoła zapisane w Katechizmie programowo jest włączane w przepowiadanie homiletyczne i kaznodziejskie w parafiach diecezji łowickiej. Podjętemu po raz czwarty zadaniu głoszenia Słowa Bożego w kontekście integralnie związanego z nim nauczania Kościoła przyświeca nadzieja, że ta systematyczna praca ewangelizacyjna przyniesie oczekiwane owoce pogłębienia i ożywienia duchowego życia wiernych.

II. Przepowiadanie bliskie człowiekowi

Podejmując dzieło głoszenia Słowa Bożego i prawd wiary, nie można pominąć refleksji nad adresatami tego przesłania, nad warunkami duchowymi, moralnymi i społecznymi ich życia.
Refleksja ta prowadzi do wniosku, że rozumieniu i wyznawaniu prawd wiary we współczesnym Kościele przeszkadza pozbawiony podmiotowego i sakralnego charakteru wizerunek człowieka w szeroko rozumianej kulturze, którego skutki zaznaczają się także w przemianach społecznych. Człowiek w codziennym kontakcie ze światem pozbawiany poczucia swej osobowej godności i tajemnicy sacrum swego istnienia ma poważne trudności w przyjęciu prawd wiary, w uznaniu ich wartości dla swego życia i podjęciu postępowania zgodnego z ich przesłaniem.
Stąd główne zadanie duszpasterskie nowego programu będzie polegało na szczególnej trosce o odnowienie u słuchaczy świadomości godności dzieci Bożych poprzez ukazywanie pełnej prawdy o człowieku i jego rzeczywistej relacji z Bogiem opartej na bezwarunkowej miłości objawionej w Jezusie Chrystusie.

III. Przepowiadanie wierne słowu Bożemu

W Roku Liturgicznym A.D. 2003/2004 w perykopach czytań mszalnych będzie czytana Ewangelia według św. Łukasza, który ma na uwadze całe dzieje świata, od Adama do czasów eschatologicznych. Ukazuje on Chrystusa jako Kyriosa, czyli Jedynego Pana dziejów całego świata. Drugim tytułem Jezusa w tej Ewangelii jest słowo Soter, czyli Zbawiciel wszystkich ludzi, od Adama do ostatniego jego potomka.
Taki ewangeliczny optymizm, wynikający z prawdy o panowaniu Chrystusa i z uniwersalnego charakteru dokonanego przez Niego zbawienia, powinien zaznaczać się też w charakterze przepowiadania. Wyrazem tego powinna być prostota słowa i uwzględniana w tematach homilii bliskość i powszechność zbawienia, jakże bardzo odpowiadająca potrzebom żyjących dziś ludzi. Tak głoszone słowo może trafić do serc wielu nawet takich słuchaczy, którzy do tej pory nie dostrzegali dla siebie światła nadziei w nauczaniu Kościoła.

IV. Przepowiadanie według myśli współczesnej nauki Kościoła

Powszechny i ponadczasowy przekaz prawd wiary, zawarty w Objawieniu Bożym zapisanym w Piśmie Świętym i odczytywany w czasie sprawowania Liturgii, wymaga w przepowiadaniu aktualizacji i wyjaśnienia, aby mógł być przyjęty przez żyjących dziś słuchaczy.
Aktualne, to znaczy zgodne z mentalnością ludzi przełomu drugiego i trzeciego tysiąclecia, rozumienie prawd wiary w duchu Wiary, jaką żyje Kościół, zostało zapisane w Katechizmie Kościoła Katolickiego.
Do kaznodziejów więc będzie należało wydobycie z czytań mszalnych istotnych prawd, których treść w zaktualizowanej formie tłumaczy Katechizm, i takie wyjaśnianie ich znaczenia, aby wierni zrozumieli i przyjęli przesłanie, które kieruje do nich Bóg, zgodnie z Jego intencją.

V. Przepowiadanie w praktyce pracy duszpasterskiej

W cyklu Roku Liturgicznego wspominamy wszystkie istotne wydarzenia z życia i działalności Syna Bożego Jezusa Chrystusa. Poszczególne wspomnienia są uporządkowane według tradycji układu okresów liturgicznych, świąt i uroczystości, której korzenie niejednokrotnie sięgają nawet czasów Starego Testamentu. Wspomnienia te zawierają w swej treści prawdy wiary wyznawane przez Kościół.
Choć uporządkowanie liturgiczne wspomnień nie jest zgodne z porządkiem systematycznego wkładu, jaki obowiązuje w Katechizmie, możliwe jest przyporządkowanie poszczególnym okresom i dniom w ciągu roku wybranych treści w nim zapisanych. Taka też zasada została przyjęta przy tworzeniu programu homiletycznego na rok 2003/2004, który w ogólnych zarysach przedstawia się następująco.
W okresie Adwentu, będącym niejako wstępem i przygotowaniem do wspomnienia wszystkich wydarzeń zbawczych, powinien być rozważany problem samej wiary jako naturalnej postawy ludzkich władz duchowych, a także jako ludzkiej odpowiedzi na Boży dar Objawienia. Wzorem doskonałej wiary jest Maryja, dlatego prawdy dotyczące Jej Osoby również powinny być uwzględnione w przepowiadaniu tego okresu.
Boże Narodzenie to czas, w którym rozważymy prawdę o Synu Bożym, który stał się Człowiekiem i narodził się z Maryi Dziewicy. Przemyślenie treści prawdy wiary leżącej u podstaw Liturgii tego okresu jest istotnym wprowadzeniem do następnych rozważań na temat stwórczego dzieła Boga, które będzie przewodnim tematem przepowiadania w niedziele zwykłe po Bożym Narodzeniu. Szczególnie ważny jest tu temat godności człowieka - stworzenia, które w Jezusie Chrystusie zostało podniesione do godności Dziecka Bożego.
Przyjęcie prawdy o godności człowieka i o człowieczeństwie Syna Bożego jest z kolei podstawą do zrozumienia znaczenia zbawczej męki i śmierci Jezusa Chrystusa - Ofiary, przez którą dostępujemy odpuszczenia grzechów. Tym tematom poświęcony będzie w przepowiadaniu okres Wielkiego Postu.
Wielkanoc to objawienie tajemnicy Zmartwychwstania Syna Bożego i przygotowanie do Zesłania Ducha Świętego. Nasze przepowiadanie wierne Liturgii i nauce Kościoła powinno przybliżyć wiernym prawdy leżące u podstaw chrześcijańskiej nadziei i optymizmu - wartościom tak bardzo dziś potrzebnym ludziom dotkniętym smutkiem i zwątpieniem.
Dzień Pięćdziesiątnicy rozpoczął nowy okres w historii zbawienia - okres działalności Kościoła. niedziele zwykłe po Wielkanocy powinny więc być poświęcone rozważaniom nad treścią słów: wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Zgodnie z duchem liturgii rozważanie tajemnicy Kościoła powinno zakończyć się wprowadzeniem w sprawy ostateczne człowieka, o których mówi słowo Boże ostatnich tygodni przed Uroczystością Chrystusa Króla.

VI. Zakończenie

Już nawet ta krótka i ogólna prezentacja programu duszpasterskiego pozwala zauważyć, jak głęboki jest związek pomiędzy prawdami zawartymi w nauczaniu Kościoła a Jego życiem duchowym uzewnętrzniającym się w Liturgii oraz postawą wiary wyznawanej na co dzień. Uświadomienie tego istotnego związku wszystkim wiernym jest celem naszej pracy duszpasterskiej, gdyż na tym polega odkrycie tożsamości Kościoła, o które zabiegał Ojciec Święty w adhortacji Ecclesia in Europa.