W dzisiejszym racjonalnym i technicznym świecie trudno jest mówić o objawieniach, w ogóle o tym, co wykracza poza ramy naszych zmysłów. Łatwiej jest przyjąć do wiadomości, że to kiedyś takie zdarzenia miały miejsce - choć i tak odbiorowi takich informacji towarzyszy lekki uśmiech zdradzający ironiczne czy kpiarskie nastawienie słuchacza. A jednak... Uczestnikiem nadprzyrodzonych „zjawisk” stała się pewna francuska rodzina z Lourdes. Opisał to Franciszek Werfel w książce Pieśń o Bernadetcie. Warto na samym początku zaznaczyć, że ta pozycja książkowa, traktująca o objawieniach w Lourdes, została napisana przez praskiego Żyda. Autor na początku bardzo dokładnie i z ogromną starannością kreśli rodzinny dom państwa Soubirous (nie pomijając nawet najbardziej intymnych tajemnic). Ta rodzina znalazła się na pierwszych stronach paryskich gazet i na ustach wszystkich niemalże Francuzów. Autor książki akcentuje sytuację politycznogospodarczą ówczesnej Francji, w której mocno zaznaczały się prądy liberalistyczne i hasła antyreligijne. W takiej atmosferze dokonywały się objawienia Matki Bożej. W centrum tego bardzo bogatego opisu pojawia się główna postać: mała, schorowana Bernadetta, którą to w wyjątkowy sposób Pani wybrała na apostołkę swojego orędzia i której to powierzyła misję jego przekazywania. Podczas zbierania chrustu przy grocie kilkunastoletnia Bernadetta usłyszała głos nieznajomej Postaci, emanującej takim pięknem, o jakim można tylko marzyć. Wystarczyło, aby dwie dziewczyny - przyjaciółki Bernadetty - opowiedziały w szkole o owym „doniosłym wydarzeniu”, aby już następnego dnia huczała o tym cała wioska. Od tej chwili rozpoczęła się cała lawina niesamowitych wydarzeń towarzyszących temu niecodziennemu faktowi. U jednych budziła się ciekawość, u innych oburzenie. Reakcje władz były zdecydowane. Przeciwko Bernadetcie zastosowano wszystkie środki: kościelne, naukowe, polityczne i policyjne, z prowokacją włącznie. F. Werfel bardzo dokładnie opisuje przeżycia przyszłej świętej, której nikt nie był w stanie zrozumieć, nawet najbliżsi. Byli i tacy, którzy od razu skazali Bernadettę na „banicję”, obsypując ją epitetami: głupia wieśniaczka, egzaltowana dziewczyna, ekstatyczna wariatka, obłąkana. Pragnęli zagłuszyć to, czego tak naprawdę nie potrafili zrozumieć. Byli i tacy, którzy pełnili rolę adwokatów, choć dużo czasu musiało upłynąć, zanim zdecydowali się przyjąć taką postawę. Nie zabrakło też „widzów”, tj. bezpośrednich świadków: jedni byli obojętni, drudzy zafascynowani. Byli też tzw. „zdroworozsądkowi”. Taką postawę prezentował m.in. ksiądz dziekan, na którego spadł nie lada trud, aby bronić Kościoła przed ewentualną kompromitacją. Mieszkańców Lourdes byli podzieleni. Wszyscy chcieli rozwiązać naglący problem, ale nie potrafili znaleźć właściwego wytłumaczenia. Czytając tę książkę, ma się wrażenie, że Bóg „zażartował” sobie z agnostycznego XIX stulecia, z mieszkańców tego miasta - solidnych, poważnych, dobrze myślących ludzi, z miłujących spokój księży i przemądrzałych zakonnic. Czytelnika zadziwić może postawa samej Bernadetty, która jak „Boży herold” niezmordowanie i nieugięcie świadczyła o prawdzie mającej swoje źródło w słowach wypowiadanych przez nieznajomą Panią: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie”. Mężnie starała się, aby treść orędzia jak najszybciej dotarła do wszystkich ludzi. Atmosfera sięgnęła zenitu, gdy w niewytłumaczalny sposób wybiło źródełko mające właściwości leczniczo-cudotwórcze. Wtedy na arenę wkracza biskup ordynariusz - Laurence, który był głęboko przekonany, że „nigdy z pewnością Lourdes nie będzie tak popularne jak La Salette”. Zwołał on komisję kościelną mającą zbadać wszystkie okoliczności. Końcowy wynik jest już nam dobrze znany i w pełni akceptowany, a świętość samej Bernardetty potwierdził Ojciec Święty Pius XI, ogłaszając 8 grudnia dekret kanonizacyjny. W obliczu wydarzeń takiej rangi człowiek zawsze staje bezsilny. Musi czekać i wypatrywać owoców. Z bogatej treści tej książki wyłaniają się liczne pytania, jakie autor stawia sobie, a przede wszystkim czytelnikom, zachęcając przez to do głębokiej refleksji. Bóg chce, żeby Prawda przeszła próbę i zwyciężyła sama, bez ludzkiej pomocy. Prawda potrzebuje czasem prześladowców, bo w ich podstępach jeszcze bardziej się ona utwierdza i umacnia. „Wrogowie Prawdy stają się wobec potomności świadkami najwiarygodniejszymi właśnie dlatego, że kontrolując zawzięcie i z uprzedzeniami powziętymi z góry, utwierdzają to wszystko, co daremnie pragnęli obalić”. To bardzo trafny wniosek F. Werfela. Uroczystość Najświętszej Maryi Panny została ustanowiona przez Papieża Piusa IX, kiedy ogłosił on dogmat o Niepokalanym Poczęciu 8 grudnia 1854 r.