Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego w naszych parafiach jest wielkim wydarzeniem dla wiernych. W dzisiejszych czasach, które między innymi wpędzają nasze społeczeństwo w bolesną przepaść nędzy i poniżenia ludzkiej godności, obraz Jezusa pomaga nam podnosić oczy ku górze. Otwiera w sercach ścieżki nadziei. Pozwala na kontemplację Zbawiciela, Jego wielkości i łaski miłosierdzia, mocy i przeogromnej miłości. W parafiach ziemi toruńskiej trwa wielka odnowa życia w duchu chrześcijańskiej miłości. Otwierają się serca, które latami były zatwardziałe i nieczułe, obojętne na Boskie Dzieło Zbawienia. Usta i ręce układają się w modlitewnym geście przebłagalnym za nasze ludzkie słabości i codzienne upadki. Parafialne konfesjonały czekają na naszą pokorę, na skruchę i żal grzesznika. Żal szczery, głęboko przemyślany i prawdziwy.
„Raduje się serce moje tym tytułem miłosierdzia” - mówi sam Pan Jezus. A św. s. Faustyna zanotowała: „Zrozumiałam, że największym przymiotem jest miłość i miłosierdzie. Ono łączy stworzenie ze Stwórcą. Największą miłość i przepaść miłosierdzia poznaję we Wcieleniu Słowa, w Jego Odkupieniu i tu poznałam, że ten przymiot jest największy w Bogu”.
Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego jest również wielkim przeżyciem dla ludzi chorych i cierpiących. Odprawiane dla nich specjalne Msze św., kończące się uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem, wlewają w ich serca strumienie nadziei. Rozpalają płomyczki pocieszenia, umacniają ich w duchu jedności z Chrystusem. Nie wstydzimy się tych gorących łez wzruszenia i podziękowania, że mogliśmy znowu w cichości kontemplować ten wielki dar Bożej Miłości. „Miłosierdzie jest kwiatem Miłości. Bóg jest Miłością, a miłosierdzie jest Jego czynem, w miłości się poczyna, w miłosierdziu się przejawia”, „O, jak Bóg jest nieskończenie dobry, ściga nas swoją dobrocią” - napisała św. s. Faustyna. Niech ta wielka dobroć i miłość umocni nas, pomaga podnosić się z upadków oraz pobudza do wzajemnej miłości, jakiej wzór daje nam sam Chrystus.