Na jego symbolonach twarze, oczy, figury i wiele niepojętych dla mnie znaków. Niezwykłe bogactwo barw - zieleń, błękit z czerwienią albo czerwień i granat. Jak to możliwe, że te zestawienia kolorystyczne tak bardzo uderzają oglądającego? Patrzę na obraz, który przykuwa moją uwagę. Zmęczone oczy szukają zieleni, zanurzenie w błękit daje poczucie równowagi, rudy kolor symbolizuje bezpieczeństwo, a granat podkreśla harmonijne ukazanie centralnej postaci i twarzy osób w dalszej perspektywie.
Za trudne dla mnie są te przedstawienia, myślę, że nic z nich nie rozumiem. Tak wygodnie patrzy mi się na twarz Maryi z anielskim uśmiechem i wyciągniętymi w moją stronę rękami. To, co piękne, jest trudne - powiedział ktoś kiedyś i miał rację. Jeszcze raz z uporem oglądam obraz, który zachwyca mnie uporządkowaniem i zestawieniem barw. Widzę ogromną twarz w aureoli promieni, pod nią zarys budynku kościoła, z prawej i lewej strony milion twarzy. Powoli uczę się rozumieć - Bóg, będący ponad wszystkim, Kościół jako przestrzeń, w której żyjemy i wreszcie my - z prawej i lewej strony. Może już "przesiani" po sądzie ostatecznym. Dominuje zieleń - więc jest dla mnie nadzieja, ale z której jestem strony? Tego nie wiem.
Otwieram z zainteresowaniem książkę, w której Profesor sam mówi o swojej sztuce: "Podmiotem moich poszukiwań jest człowiek od momentu urodzin do momentu śmierci; człowiek nierozerwalnie związany z naturą, jako jej aktywny przeobraziciel...".
Malarz-humanista, myślę, i w tej samej chwili już wiem, że nie mam racji. Jego malarstwa nie da się określić raz na zawsze, jest cały czas żywe, dynamiczne. Zaskakuje i przeraża, pogrąża w rozpaczy i daje nadzieję. Takie właśnie jest prawdziwe malarstwo symboliczne - niewypowiedziane i niezdolne do ogarnięcia czy ograniczenia.
Patrzę na ikonę Chrystusa, ta jedna jest taka spokojna, zielone tło, ciemna, zdeformowana twarz Cierpiącego Boga, łzy spływające po policzkach i aura świętości. Ten Jezus jest mój - taki bliski, skrzywdzony, pogodzony ze śmiercią, ale sa też inne ujęcia Jego twarzy. Chrystus z Całunu Turyńskiego - przemknie szybko myśl, którą zatrzymam w biegu. Tych ikon Chrystusa jest dużo, bardzo dużo i każda jest inna. Myślę, że każda przeznaczona dla innego człowieka, bo każdy z nas trochę inaczej "widzi" Boga - nawet tego, który cierpi.
Bardzo chcę odkryć tajemnicę takiego malarstwa. Oglądam pejzaże, zwierzęta, wizje symboliczne. Robię mądrą minę i dalej nic nie wiem. Po co ta deformacja twarzy na ikonach Chrystusa? Może po to, aby oglądający mógł sam wyostrzyć wizję, określić ją, nadać jej kontury. To taki chwyt artysty? Nie, to głęboka znajomość psychiki ludzkiej i niezwykłe poszanowanie jego wolności.
Opuszczam pracownię artysty, o którym wiem bardzo niewiele. Wiem o tym, że studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych malarstwo. Wiem, że jego mistrzem był prof. Rzepiński. Wiem, że każdy akt twórczy jest dla niego niesamowitym, cudownym dążeniem do poznania Tajemnicy i zbliżenia się do Absolutu. Wiem, że kiedy oglądam jakąś pracę Profesora, to tak jakbym odmawiała całym sercem modlitwę, której Bóg słucha z prawdziwą przyjemnością.
Jego prace można analizować, porównując z ikonami Jerzego Nowosielskiego, przywołując teorie Junga i wielu innych, ale jest w twórczości i osobie Profesora coś, co rzuca ludzi na kolana - pokora. Można ją dostrzec w konkretnych obrazach np. przedstawieniu XIV stacji Drogi Krzyżowej. Złożenie do grobu, znajdujące się w kościele pw. św. Judy Tadeusza w Częstochowie, jest dowodem na to, iż powstanie dzieła naprawdę dobrego jest możliwe tylko wtedy, gdy serce i umysł artysty klękają przed potęgą Tajemnicy...