Słowa te stały się nie tylko komentarzem do Ewangelii, ale także podsumowaniem trzydziestu lat pracy Hospicjum Domowego Caritas Archidiecezji Łódzkiej.

W łódzkiej archikatedrze na wspólnej modlitwie spotkali się pracownicy, wolontariusze i przyjaciele hospicjum, by podziękować Bogu za dar opieki hospicyjnej i spojrzeć wstecz na trzy dekady służby chorym i ich rodzinom. To trzydzieści lat cichej, dyskretnej i pełnej miłości służby chorym i ich rodzinom.

Na początku Mszy św. dyrektor łódzkiej Caritas, Tomasz Kopytowski, zwrócił się do zgromadzonych: – Pragniemy podziękować Panu Bogu za wszystkie dzieła i za wszystkich ludzi, dzięki którym przez trzydzieści lat wspólnota Caritas mogła rozwijać się i służyć potrzebującym. To, co zostało dokonane, jest owocem Bożej łaski oraz ofiarnej pracy pracowników, wolontariuszy, kapelanów i darczyńców. Jak zaznaczył, dzisiejsza modlitwa obejmuje także pamięć o tych, którzy byli u początków dzieła: – W sposób szczególny wspominamy panią dr Zofię Pawlak i ks. prał. Ireneusza Kuleszę – naszych matkę i ojca założycieli. Przez ich ręce przeszło ogromne dobro, które wciąż owocuje w naszej działalności.

W homilii kard. Grzegorz Ryś odwołał się do przypowieści o nieuczciwym rządcy, wskazując, że Jezus nie potępia go za zaradność, lecz przypomina, co w życiu ma prawdziwą wartość. – Pan Jezus mówi, że prawdziwą wartością w życiu jest przyjaźń, a nie pieniądze. Mamona wiele znaczy tu, na ziemi, ale przychodzi moment, gdy traci swoją moc. Wtedy liczy się już tylko przyjaźń – podkreślał metropolita łódzki.

Słowa te, wypowiedziane w kontekście jubileuszu, brzmiały jak komentarz do codziennej pracy hospicjum. – Na końcu najważniejsza jest relacja. Nie jednorazowa pomoc, nie odwiedziny, lecz bycie przy człowieku. Czasem, gdy już nic nie można zrobić, wciąż można być obecnym – jak przyjaciel – dodał kardynał.

Hospicjum Domowe Caritas to wspólnota lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, psychologów, administracji i wolontariuszy, którzy każdego dnia otaczają troską osoby ciężko chore, głównie onkologicznie, oraz ich rodziny. Towarzyszą im w chorobie, cierpieniu i żałobie, nie tylko jako specjaliści, ale przede wszystkim – jako ludzie obecni z sercem.

Dyrektor Kopytowski podziękował obecnej kierownik placówki, dr Iwonie Sitarskiej, za jej wieloletnią pracę i dobroć. – Nie sposób dziś o wszystkim powiedzieć, ale niech jedno słowo – dziękujemy – wyrazi naszą głęboką wdzięczność – mówił.

Kardynał zakończył homilię odniesieniem do słów papieża Leona XIII z adhortacji Dilexi te. – Odwiedzanie chorych nie może być zredukowane do filantropii, bo gdy członek Kościoła zbliża się do chorego, dotyka cierpiącego ciała Chrystusa. Człowiek, który zaprzyjaźnia się z chorym, zaprzyjaźnia się z Chrystusem i dlatego w gronie tych, którzy będą czekać przy bramie nieba, będzie także On – Jezus Chrystus – powiedział kaznodzieja.

Trzydzieści lat funkcjonowania Hospicjum Domowego Caritas to opowieść o przyjaźni silniejszej niż choroba i śmierć. Bo – jak mówił kardynał – niebo to wspólnota z tymi, których kochaliśmy.