Modlitwa różańcowa ma swoją historię, w którą wpisuje się wezwanie Maryi, zawarte chociażby w Litanii Loretańskiej, przedstawiające Ją jako Królową Różańca św. W kalendarzu liturgicznym znalazło się również wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej, a sama Maryja w ikonografii przedstawiana jest często z różańcem w ręku.

W średniowieczu nadawano Maryi tytuł Róży duchownej. Róża bowiem już wtedy była symbolem radości. Wizerunki Maryi ozdabiano wieńcem z róż, którym nadano łacińską nazwę – rosarium. Kwiaty były wyrazem miłości do Matki Bożej, której żywot pomagał odkrywać dzieło zbawienia i prowadził do miłości Boga. W kwietnych wieńcach widzimy zatem pierwowzór naszych różańców, przesuwanych w dłoni w czasie modlitwy. Powtarzanie „zdrowasiek” stało się modlitwą, która miała zastępować odczytywanie stu pięćdziesięciu psalmów. Nie wszyscy potrafili czytać lub nie mieli możliwości codziennie modlić się psalmami. Trzymając w ręku różaniec, odliczali zatem „zdrowaśki” w liczbie równoważnej psalmom. Kościół na przestrzeni wieków zachęcał lud Boży do tej modlitwy, która nabierała kształtu kontemplacji poszczególnych wydarzeń historii przyjścia Syna Bożego na ziemię. W tych wydarzeniach swoją rolę odegrała również Maryja.