Księga Liczb w rozdziale 21. relacjonuje przełomowe wydarzenie, do którego doszło podczas wędrówki Izraelitów przez pustynię. Po wyzwoleniu z Egiptu lud zmaga się z trudnościami i wątpliwościami, często okazując nieposłuszeństwo wobec Boga i zawartego przymierza. Akcja opowieści toczy się krótko po odejściu Izraelitów spod góry Hor – w drodze z Edomu do ziemi obiecanej. Historia ta podkreśla wychowawczy wymiar Bożej pedagogii, znaczenie pokuty i nawrócenia oraz nieograniczoność Bożego miłosierdzia.

Izraelici wędrują z góry Hor przez Morze Czerwone, są zniechęceni, upadają na duchu. W tekście podkreślone są ich niecierpliwość i narzekanie, co odzwierciedla frustrację i zmęczenie związane z podróżą, a także brak zaufania do Bożego zamysłu. W swoich skargach zwróconych przeciw Bogu i Mojżeszowi kwestionują oni cel podjętej wędrówki. W odpowiedzi na ich zwątpienie Bóg zsyła na nich jadowite węże, które powodują śmierć wielu. Węże symbolizują Bożą pedagogię – są ostrzeżeniem przed śmiertelnymi konsekwencjami buntu i zwątpienia w Boże obietnice. Punkt zwrotny stanowi moment, w którym lud uznaje swój grzech i okazuje skruchę. Wtedy Bóg nakazuje Mojżeszowi sporządzić węża z miedzi i umieścić go na palu. Każdy ukąszony, gdy tylko spojrzy na węża z miedzi, będzie żył, co ilustruje Bożą obietnicę zbawienia i uzdrowienia. Mojżesz posłusznie wykonuje polecenie, a lud zostaje ocalony przez wiarę w Bożą obietnicę.