Tu i ówdzie próbujemy robić korektę hasła Roku Jubileuszowego. Nie wystarczy bowiem powiedzieć, że jesteśmy pielgrzymami nadziei, ponieważ dokładnie mówiąc, jesteśmy pielgrzymami ku nadziei. Bo nadzieja nie jest czymś automatycznym, całkowicie niezależnym od naszych działań i postaw. Święci często porównywali nadzieję do lotu ptaka. Bóg dał ptakom skrzydła, ale żeby wzlecieć w górę, każdy ptak musi nimi poruszać. Pan Bóg daje nam nadzieję i jest ona Boską cnotą, ale musimy tę cnotę przyjąć, pielęgnować i praktykować.

Ze względu na rozpoczęty już rok szkolny chciałbym kilka słów poświęcić nadziei w życiu nauczycieli i wychowawców. Nie mamy chyba wątpliwości, że nadzieją świata na przyszłość są ludzie młodzi. Przyszłość zależy nie tylko od techniki, organizacji życia, poziomu dobrobytu, ale przede wszystkim od tych, którzy dziś są uczniami naszych szkół. To oni za kilka lat będą kreować rzeczywistość. Skoro tak, to współtwórcami tej nadziei są nauczyciele i wychowawcy. Chciałbym powiedzieć każdemu nauczycielowi, że jest naszą nadzieją na przyszłość. Beznadziejni nauczyciele nie mogą dać nadziei ani samym wychowankom, ani ich rodzicom, ani całemu społeczeństwu. Wszyscy pamiętamy z dzieciństwa nauczycieli, którzy zarażali nas swoją pasją, którzy dawali nam świadectwo dojrzałego i radosnego życia, uczyli, jak sobie radzić z problemami, jak wychodzić z kryzysów. Po prostu byli naszymi autorytetami ze względu nie tylko na przekazywaną wiedzę, ale też na promieniowanie nadzieją. Zdumiewali nas tym, że wierzyli w to, co mówią, co robią, do czego nas wychowują. Dziś z pewnością też nie brakuje takich wychowawców. To byłby największy kryzys edukacji, gdyby nauczyciele stracili nadzieję. Wychowawcy, którzy nie mają nadziei, wychowują bowiem ludzi bez nadziei. Metafora lotu ptaka odnosi się więc bardzo mocno do nauczycielskiego powołania. Jak nikt inny powinni oni dbać o skrzydła nadziei, a jeszcze bardziej powinni nimi tak poruszać, aby z odwagą szybować ponad to, co chwilowe, zmienne, przyziemne i dołujące.