Ambasadorzy uśmiechu

Są miejsca szczególne, tj. hospicja, szpitale, domy pomocy społecznej i domy seniora, w których przebywają ludzie o wielkich i otwartych sercach. W tych miejscach osoby chore są otaczane opieką medyczną, materialną, a także duchową, dlatego ogromne uznanie należy się wszystkim, którzy się nimi opiekują.

Prostota i ufność

Wolontariusze i artyści z grupy „Uśmiech jest najpiękniejszym podziękowaniem” wraz z franciszkanami świeckimi, na wzór św. Franciszka z Asyżu, chętnie odwiedzają osoby chore. Kolejną okazją do niesienia radości było zaproszenie do Domu Pomocy Społecznej w Bielawkach. Jest to jeden z największych ośrodków pomocowych dla dzieci i młodzieży. Dom prowadzą siostry ze Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego. To miejsce opieki dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną. Posługująca w DPS s. Magdalena Skrzypińska podzieliła się swoją refleksją: – Osoby z dysfunkcją intelektualną mają w sobie niejednokrotnie prostotę, ufność, bezpośredniość. Z towarzyszenia im można samemu wiele zaczerpnąć.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Obecnie samarytańską posługę siostry realizują w sześciu Domach Pomocy Społecznej, w: Bielawkach, Fiszorze, Moryniu, Niegowie, Parchowie i Pruszkowie, a także w: Specjalnym Ośrodku Wychowawczym w Pruszkowie, w Ośrodku Wsparcia – Domu dla Matek z Małoletnimi Dziećmi i Kobiet w Ciąży w Karwowie oraz w Wiosce Dziecięcej dla niepełnosprawnych intelektualnie w Homlu na Białorusi. Hasłem są słowa z Pisma Świętego: „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8), a myślą przewodnią apostolstwa jest wezwanie Pana Jezusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40)”.

W sali domu opieki wypełnionej do ostatniego miejsca zgromadzili się podopieczni wraz z opiekunami. Po przywitaniu i przedstawieniu artystów ksiądz kapelan Stanisław Borzyszkowski, proboszcz parafii w Nowej Cerkwi, razem z s. Goretti Piotrkowską, dyrektor DPS, i o. Arkadiuszem Czają, franciszkaninem, duszpasterzem ogólnopolskiej akcji charytatywnej, poprowadzili modlitwę. Następnie odbyła się część artystyczna dla dzieci i personelu medycznego. Program artystyczny wzbudził wyjątkową radość szczególnie u najmłodszych, którą wyrazili uśmiechem i oklaskami.

Moc radości

Reklama

Podczas spotkania zaśpiewali i zagrali znani i cenieni artyści – Kazimierz Maszk grał na trąbce, a Andrzej Lelek na akordeonie. Na co dzień występują oni w zespole ludowym Tuba Band z Kościerzyny. Zespół muzyczny zaprezentował repertuar znanych przebojów, wśród nich także utwory dziecięco-młodzieżowe. Razem z muzykami wystąpiła grupa taneczno-wokalna w kaszubskich strojach: Elżbieta Plata, Regina Hirsz-Rompa, Grażyna Formela, Lidia Kulaszewicz i Martyna Formela. Nie mogło zabraknąć klauna, w którego wcielił się znany i ceniony mistrz iluzji oraz komik Paweł Czaja „Duo Paulo”. Na pytanie prowadzącego, kogo dzieci chciałyby jeszcze zobaczyć, padła prośba o czarodzieja. Mistrz iluzji zaprezentował sztuczki, które wywarły ogromne wrażenie na najmłodszych. Sztukmistrz zapraszał dzieci i opiekunów na scenę, by razem z nimi wyczarowywać niesamowite rzeczy. Nie zabrakło również postaci z bajek: Pandy, Tygryska, Myszki Miki i Kubusia Puchatka. Na widok bajkowych ulubieńców dzieci zareagowały bardzo żywiołowo. W role postaci z bajek wcieliły się: Maria Kulaszewicz, Elżbieta Kujach i Karolina Kowalewska – terapeutka zajęciowa z DPS w Bielawach. Zaprezentowany program artystyczny wzbudził dużo radości. Po raz kolejny wszyscy przyznali, że uśmiech na twarzy dziecka to wyjątkowy dar dla artystów i wolontariuszy, ale również dla wszystkich uczestników akcji charytatywnej. Ojciec Arkadiusz Czaja często podkreśla, że jak wiosna ukwieca ogrody, sady, lasy i łąki, tak też dobrymi uczynkami powinny być „ukwiecone” nasze serca, a ich piękno zaprowadzi nas do samego źródła, którym jest Jezus Chrystus.

Pamięć i modlitwa

Na zakończenie wszystkim dzieciom wręczono upominki – kolorowe maskotki oraz widokówki z klasztorem franciszkańskim i kalwarią w Pakości. Pluszaki na akcję dobroczynną dla dzieci przekazali parafianie z Pakości i Janikowa, a także artyści: Krystyna Giżowska, Andrzej Rybiński, Jan Wojdak, iluzjoniści „Oriano” i „Duo Paulo”. Po zakończeniu świętowania w sali o. Arkadiusz wraz z grupą artystyczną odwiedził również dzieci przebywające w pokojach, które ze względu na stan zdrowia nie mogły przybyć na wspólną zabawę. Najmłodsi mogli posłuchać muzyki i być obdarowani upominkami. Artyści odwiedzili łącznie ok. 120 dzieci.

Również artyści otrzymali upominki, które zostały wykonane przez podopiecznych domu opieki pod kierunkiem sióstr samarytanek i opiekunów. Ojciec Arkadiusz podziękował za zaproszenie do Bielawek oraz za upominki. Na ręce s. Goretti wyraził wdzięczność i uznanie za poświęcenie ofiarowywane dzieciom. Zapewnił o codziennej pamięci modlitewnej w intencjach zarówno personelu, jak i podopiecznych, oraz zaprosił wszystkich do miejsca, w którym obecnie posługuje – do sanktuarium Męki Pańskiej w Pakości k. Inowrocławia, gdzie znajdują się druga najstarsza kalwaria oraz relikwiarz z największą cząstką Krzyża Świętego w Polsce. Na koniec udzielił wszystkim Bożego błogosławieństwa, po czym udano się na wspólny posiłek.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.