W Sandomierzu ryt inauguracyjny został podzielony na trzy etapy. Pierwszym z nich było zgromadzenie wiernych w kościele seminaryjnym św. Michała Archanioła, gdzie odbyła się liturgia otwarcia, podczas której odczytano fragment bulli „Spes non confundit”. Nabożeństwu przewodniczył biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz.
Następnie ulicami miasta wyruszył Marsz dla Życia i Rodziny, w którym uczestniczyły licznie zgromadzone rodziny z całej diecezji. W wydarzeniu wzięli udział przedstawiciele wspólnot i grup duszpasterskich oraz kapłani i mieszkańcy Sandomierza. Podczas marszu, orkiestra dęta z parafii Komorów grała kolędy.
Po dotarciu do katedry, na jej progu bp Nitkiewicz wzniósł krzyż z relikwiami Drzewa Krzyża Świętego, zachęcając wiernych do oddania czci „drzewu, na którym zawisło Zbawienie świata”. Następnie, po odegraniu trzech fanfar, krzyż został uroczyście wniesiony do świątyni i umieszczony przy głównym ołtarzu. Centralnym momentem uroczystości była Eucharystia pod przewodnictwem biskupa ordynariusza. W koncelebrze uczestniczyli biskup pomocniczy senior Edward Frankowski, ks. prał. Krzysztof Cisek z Watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary, księża kurialni oraz kapłani z diecezji. Liturgię uświetnił swoim śpiewem Chór Katedralny oraz Zespół Pieśni i Tańca Racławice działający przy Katolickim Domu Kultury „Arka”.
Biskup Nitkiewicz mówił w homilii o pielgrzymce Maryi i Józefa z małym Jezusem do świątyni jerozolimskiej. Była to dla nich pielgrzymka nadziei, nadziei pokładanej w Bogu, „który swój lud nawiedził i wyzwolił (...) oraz wzbudził moc zbawczą w Domu swego sługi Dawida” (Łk 1,68-69). – Mając świadomość tego, że jesteśmy Dziećmi Bożymi, pójdźmy i my razem z Jezusem, Maryją i Józefem na pielgrzymkę nadziei do świątyni naszego niebieskiego Ojca – powiedział kaznodzieja.
W dalszej części homilii wyjaśnił, że godność Dziecka Bożego zobowiązuje do postępowania w duchu wiary oraz do głoszenia Ewangelii. – 12-letni Jezus musiał być w przekonaniu Maryi i Józefa odpowiedzialnym chłopcem, bo jak wynika z Ewangelii, pozostawili mu sporo wolności. Niezależnie od tego czuwali nad jego bezpieczeństwem i w razie potrzeby interweniowali. Dzisiaj dzieci i młodzież żyją niejako na marginesie rodziny. Dużo czasu spędzają w środowisku wyjałowionym duchowo, za to przesyconym zwodnymi ideologiami, gdzie można łatwo stracić wiarę, wpaść w kryzys czy karmić się fastfoodową miłością. Nie chciałbym, żeby takim miejscem stała się szkoła, a takie niebezpieczeństwo istnieje, jeśli wejdą w życie zmiany dotyczące lekcji religii. Dlatego my dorośli starajmy się być bliżej młodych, nie żałujmy dla nich czasu, nie zbywajmy ich wzruszeniem ramion. Bądźmy dla nich ostoją, aby nie utracili wiary i nadziei, ucząc się jednocześnie prawdziwej miłości. Bóg nam dopomoże. Na naszych oczach, ale i przez nas, Pan Nieba i Ziemi okazuje swoją moc. Dlatego trzeba patrzeć w przyszłość z optymizmem. Jesteśmy przecież Dziećmi Bożymi – mówił biskup.
Pod takim tytułem w ogrodzie przy Domu Długosza zainaugurowane zostały dwie plenerowe prezentacje.
Pierwsza z nich zatytułowana jest „Sandomierski epizod wojennych losów ołtarza Wita Stwosza”. W sierpniu 1939 r., w obliczu zbliżającej się wojny, w kościele Mariackim w Krakowie rozpoczęto demontaż ołtarza Wita Stwosza, na który składało się ponad tysiąc części. Wyjęte z ołtarza rzeźby i płaskorzeźby zostały zapakowane do trzydziestu skrzyń oraz pięciu dużych paczek tekturowych. Największe skrzynie zaplanowano ukryć w Sandomierzu. Pozostałe części ołtarza podzielono na trzy grupy i ukryto w różnych miejscach w Krakowie. Transportem skrzyń z Krakowa do Sandomierza kierował dr Karol Estreicher jun., krakowski uczony, wówczas starszy asystent w Zakładzie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Za wyborem Sandomierza na punkt ewakuacji ołtarza przemawiały, jak możemy przypuszczać, bliskie związki Estreichera z tym miastem, gdzie w latach 1936-37 urządzał Muzeum Diecezjalne w obecnej siedzibie w Domu Długosza. W nocy z 28 na 29 sierpnia 1939 r. z Krakowa do Sandomierza wypłynęły Wisłą galary ciągnione przez holowniki, na które załadowano skrzynie. Galary dotarły do Sandomierza w dniu 1 września rano. Przy transporcie skrzyń znad Wisły pomagali więźniowie z sandomierskiego zamku. Biskup Jan Kanty Lorek, wówczas administrator apostolski diecezji sandomierskiej, podjął decyzję, że największe skrzynie, w których znajdowały się rzeźby, zostaną ukryte w przedsionku katedry, a skrzynie z płaskorzeźbami w gmachu Seminarium Duchownego. Zachował się dokument z datą 1 września 1939 r., który zawiera spis przewiezionych do Sandomierza części ołtarza Wita Stwosza. Biskup Lorek pozostawił na nim adnotację: „odebrałem bez sprawdzania zawartości”. W dniu 9 września 1939 r. wojska niemieckie zdobyły Sandomierz. Pociągnęło to za sobą dotkliwe skutki także dla katedry, gdzie dokonano wielu zniszczeń. Cztery skrzynie złożone w kruchcie zachodniej katedry szczęśliwie ocalały. Tymczasem w Krakowie Niemcy rozpoczęli poszukiwania ołtarza Wita Stwosza. Zachowała się notatka spisana własnoręcznie przez abp. księcia Adama Stefana Sapiehę, w dniu 18 września 1939 r., opisująca, jak hitlerowcy wymusili na nim ujawnienie miejsca przechowywania ołtarza. Arcybiskup Sapieha nie chciał też narażać na niebezpieczeństwo duchownych z Sandomierza. Skrzynie z rzeźbami Wita Stwosza były przechowywane w Sandomierzu do 5 października 1939 r. Następnie dzieło trafiło do Reichsbanku w Berlinie, a wreszcie do Norymbergii, gdzie ołtarz został ukryty w schronie przeciwlotniczym pod górą zamkową. Do Krakowa powrócił w 1946 r., specjalnym pociągiem, w czterech wagonach i stu siedmiu wyściełanych wiórami skrzyniach. Tym samym pociągiem wracały także cenne dzieła sztuki, które Niemcy wywieźli z Sandomierza na przełomie 1939 i 1940 r.: Relikwiarz drzewa Krzyża Świętego, dar króla Władysława Jagiełły dla sandomierskiej kolegiaty, a także obraz Łukasza Cranacha Starszego Matka Boska z Dzieciątkiem i św. Katarzyną Aleksandryjską ze zbiorów Muzeum Diecezjalnego. Powrócił wówczas do Sandomierza jeszcze jeden zabytek. Karol Estreicher w swoim dzienniku zapisał: „Dziś rano odnalazłem przypadkiem obrazy Canaletta zawinięte w gobelin sandomierski. Komplet. Wyobrażam sobie radość w Warszawie z powodu odnalezienia Canaletta. Już chciałem gobelin z Katedry sandomierskiej odłożyć na bok jako mniej wartościowy. Zwróciło moją uwagę, dlaczego tak mało wartościowy gobelin jest nawinięty na bęben? Rozpakowałem. Zaczęły chrzęścić obrazy Canaletta!”.
Publikujemy kalendarz uroczystości i świąt kościelnych w 2025 roku.
Wśród licznych świąt kościelnych można wyróżnić święta nakazane, czyli dni w które wierni zobowiązani są do uczestnictwa we Mszy świętej oraz do powstrzymywania się od prac niekoniecznych. Lista świąt nakazanych regulowana jest przez Kodeks Prawa Kanonicznego. Oprócz nich wierni zobowiązani są do uczestnictwa we Mszy w każdą niedzielę.
W Ośrodku Wypoczynkowo-Rekreacyjnym w Niechorzu odbyła się kolonia letnia organizowana przez Stowarzyszenie świętego Sebastiana z Polkowic.
Było to wydarzenie, które na długo zapadnie w pamięci uczestników – zarówno dzieciom, jak i organizatorom oraz wychowawcom. Kolonia „św. Sebastiana” to nie tylko letni wypoczynek, ale także okazja do zdobycia nowych doświadczeń oraz nawiązania wartościowych przyjaźni.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
