Spotkałem tutaj wielu życzliwych, dobrych i szlachetnych ludzi, którzy dawali piękne świadectwo wiary – mówił abp Wiesław Śmigiel podczas Mszy św. w toruńskiej katedrze.
Dodał również: – Czułem potrzebę serca, aby w tym dniu spotkać się z wami. Dziękuję Bogu za 7 lat, które mogłem tutaj spędzić, za to, że Diecezja Toruńska była i jest dla mnie domem.
Szczególne dziękczynienie
W bazylice katedralnej, jak co roku, 5 października odbyły się uroczystości związane z rocznicą poświęcenia katedry. – Dziękujemy Bogu za toruńską świątynię, obchodząc kolejną rocznicę jej poświęcenia. Dzisiejsza uroczystość ma także szczególny charakter. Jesteśmy z Księdzem Arcybiskupem, aby dziękować Bogu za 7 lat jego pasterskiej posługi na rzecz Kościoła toruńskiego – mówił ks. prał. Marek Rumiński. Na modlitwie zgromadzili się: bp Józef Szamocki, biskup senior Andrzej Suski, księża kanonicy Kapituły Katedralnej Toruńskiej, kapłani, siostry zakonne, klerycy, przedstawiciele władz i duchowieństwa oraz wierni świeccy.
W homilii abp Śmigiel podkreślił znaczenie kościoła katedralnego. – Każda świątynia jest znakiem Boga i miejscem naszego spotkania. To w tej świątyni Bóg udziela nam swoich darów, wysłuchuje modlitw, karmi Ciałem swojego Zmartwychwstałego Syna. Katedra jest sensem naszej diecezji, znakiem wiary i miłości, naszym wspólnym domem, gdzie spotykamy się, aby wyznać wiarę i doświadczyć Kościoła – mówił.
Dyspozycyjność
Reklama
W swoim słowie nawiązał do Ewangelii, w której Jezus kieruje do nas fundamentalne pytanie: „Za kogo wy Mnie uważacie?”. – Apostoł Piotr odpowiada natychmiast: „Za Mesjasza”. Jest to wyznanie jego wiary, deklaracja dyspozycyjności – podkreślał abp Śmigiel. Dodał, że mimo sytuacji w życiu Piotra, w których oddalał się od Boga, w których wyparł się Jezusa, przyjaźń między nimi trwała. – Przykład Piotra to przypomnienie, że podobnie wielkich rzeczy Bóg chce dokonać w nas i przez nas – tłumaczył. Podkreślał, że przyjaźń z Jezusem wymaga od nas pełnej wiary i zdecydowanej odpowiedzi. – Jedną z konsekwencji wyznania wiary, w szczególności jeśli chodzi o duchownego lub osobę konsekrowaną, jest dyspozycyjność – mówił Pasterz. Tłumaczył, że Kościół od początku miał poczucie, że jest w drodze, że życie duchownych jest wędrówką, dlatego nie powinni zapominać, że mają w świecie do wykonania ważne zadania.
Wdzięczność
Podczas Eucharystii abp Śmigiel wyraził wdzięczność za 7 lat posługi dla Kościoła toruńskiego. – Dziękuję z całego serca biskupom, duchownym, osobom konsekrowanym, prepozytom kapituł katedralnych, pracownikom kurii oraz innych instytucji diecezjalnych: Wyższego Seminarium Duchownego, Wydziału Teologicznego, Sądu Biskupiego, Caritas i wielu innych. Dziękuję różnym stowarzyszeniom, ruchom za współpracę i zaangażowanie na rzecz diecezji. Każdemu z was jestem wdzięczny. Dziękuję wiernym świeckim, od których doznałem wiele wsparcia, dobrych rad i uwag. Mogę śmiało powiedzieć, że znalazłem tu przyjaciół – dzielił się hierarcha. Słowo wdzięczności skierował również do przedstawicieli władz świeckich: parlamentarzystów i samorządowców. Zwrócił się do wiernych. – Zabieram z Diecezji Toruńskiej dużo dobrych wspomnień. Najcenniejszym prezentem dla mnie będzie życzliwe przyjęcie mojego następcy. Jest to dla mnie bardzo ważne i proszę o wsparcie i pomoc w realizacji jego misji. Proszę też o modlitwę w intencji wyboru nowego biskupa toruńskiego – mówił.
Bp Józef Szamocki w imieniu wszystkich diecezjan skierował słowa podziękowania do abp. Śmigla. – Pozostawiasz po sobie liczne znaki pasterskiej posługi. Nowe parafie, konsekrowane świątynie, wyświęconych prezbiterów, a nade wszystko spotkania z wiernymi. Przyjmij, Księże Arcybiskupie, naszą wdzięczność za ten wspólnie przeżyty czas. Przyniósł on wiele dobra i mamy nadzieję, że długo będzie owocować. Życzymy wielu sił, a nade wszystko opieki Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Bożych łask na kolejnym etapie twojego życia – podziękował bp Szamocki.
W sanktuarium bł. Marii Karłowskiej w Jabłonowie Pomorskim trwa rok dziękczynienia za 120 lat istnienia i posługi apostolskiej Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej. W ramach dziękczynienia rozważamy różne aspekty duchowości, przekazanej zgromadzeniu przez błogosławioną założycielkę
Był listopad 1892 r. Młoda poznanianka Maria Karłowska wychowana w domu rodzinnym w atmosferze miłości Boga, ojczyzny i bliźniego, widząc wieloraką ludzką biedę, po godzinach pracy wybierała się do „najbardziej osławionych” – jak mówiono – zaułków Poznania, aby ze swych drobnych oszczędności nieść pomoc materialną ubogim rodzinom. Przy tej okazji zetknęła się z nędzą duchową i zagubieniem moralnym młodych dziewcząt, wyrosłym na podłożu biedy i bezrobocia. Spotkanie z prostytutką, która poprosiła o pomoc, o ratunek – to był początek. Maria mówiła później, że gdyby wówczas nie pomogła tej dziewczynie, obawiałaby się o swoje zbawienie wieczne.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Tradycyjna ceremonia zaprzysiężenia nowych członków Gwardii Szwajcarskiej w Watykanie odbędzie się 4 października 2025 roku. W sposób symboliczny ta data pokrywa się z liturgicznym wspomnieniem św. Franciszka z Asyżu, poinformowała 30 maja gwardia papieska. Po śmierci papieża Franciszka 21 kwietnia zaprzysiężenie, które zwykle ma miejsce 6 maja, zostało przełożone początkowo na czas nieokreślony.
„W tych dniach żałoby i refleksji, po śmierci naszego ukochanego Ojca Świętego, papieża Franciszka, Papieska Gwardia Szwajcarska jest w pełni skupiona na swojej misji i jednoczy się w modlitwie o jego wieczny odpoczynek” - stwierdzono wówczas. W związku z ceremoniami pogrzebowymi Franciszka, Gwardia miała wiele dodatkowych zadań, w tym przy trumnie zmarłego papieża i przy jego pogrzebie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
