Po sukcesie pierwszego wydania Jezusowej kardiologii ks. Tomasza Podlewskiego książka wraca w tym roku w nowej odsłonie. Z kilku powodów jest to publikacja, obok której nie można przejść obojętnie. Czym w swej istocie jest Jezusowa kardiologia? Zawiera proste, acz głębokie treści, które układają się w wyjątkową drogę rekolekcyjną, dzięki której serca czytelników zaczynają bić w rytmie Jezusowej nauki. Sprawia to, że mamy do czynienia nie wyłącznie z kolejną książką z kazaniami, lecz z zapisem rozważań pełnych autentyzmu. Prawdziwość i wyrazistość są największymi atutami rozważań ks. Podlewskiego, autora, który dał się poznać z jednej strony z bardzo plastycznego i żywego języka, pełnego energii, a nawet brawury, a z drugiej – z języka, który w kulminacyjnych momentach tchnie powagą skłaniającą do głębokiej refleksji.
Kolejnym atutem książki jest solidne umocowanie przedstawionych treści w tekstach biblijnych, dziełach świętych oraz w nauczaniu Kościoła.
Teksty Pisma Świętego ukazują, jak ważne jest serce ludzkie w relacji z Bogiem i z drugim człowiekiem. Nasze serca często potrzebują ratunku, tego, by je posklejać. Z tej racji ks. Podlewski prezentuje obraz Jezusa jako Boskiego Kardiologa, który nie tylko czyta w ludzkich sercach, lecz także je uzdrawia, który każdemu z nas pragnie ofiarować swoje Serce – jest to motyw przewodni książki, a zarazem jej praktyczny wymiar.
Chociaż ręce ma dziurawe, to moje serce
zoperuje tymi rękami świetnie. On się zna na sercach, bo
zanim nasze będzie kroił, to wpierw swoje miał przebite…
Pismo Święte nie pozostawia żadnych wątpliwości,
czemu w relacji z Bogiem i w naszym nawróceniu to nie
chowanie słodyczy do szafki, ale troska o serce jest najważniejsza.
Naszych serc dotyczy wiele biblijnych prawd.
Nasze serca zdolne są do najlepszego i do najgorszego.
Z jednej strony noszą w sobie ogromną dynamikę dobra
i ukierunkowanie ku świętości, a z drugiej – mogą nas naprawdę
mocno potarmosić, gdy zaniedbujemy ich rozwój.
Powiedzmy najpierw trochę o tym, co w nich piękne,
a później postaramy się nazwać także obszary zagrożone.
Bo przecież spojrzenie dojrzałe i pełne uwzględnia nie
tylko strony mocne, lecz także miejsca słabe.
W Ewangelii Łukasza, Jezus mówi uczniom, że „ze
skarbca serca wydobywa się dobro” (Łk 6, 45). Prawdziwie
dobry człowiek – czyli ktoś więcej, niż po prostu
filantrop – ma serce zanurzone w Najwyższym Dobru,
czyli w Bogu. Serce jest piękne, bo pozwala czynić dobro
w każdym położeniu. Te Jezusowe słowa pokazują nam, że
o możliwości bycia dobrym nie decydują ani finanse, ani
ludzkie znajomości, ani nawet zewnętrzne okoliczności,
lecz po prostu bogactwo wnętrza. Bez dobrego serca nie
da się być dobrym człowiekiem…
Przed nami wyjątkowy czas - Wielki Tydzień. Głębokie przeżycie i zrozumienie Wielkiego Tygodnia pozwala odkryć sens życia, odzyskać nadzieję i wiarę. Same Święta Wielkanocne, bez prawdziwego przeżycia poprzedzających je dni, nie staną się dla nas czasem przejścia ze śmierci do życia, nie zrozumiemy wielkiej Miłości Boga do każdego z nas. Wiele rodzin polskich przeżywa Święta Wielkanocne, zubożając ich treść. W Wielkim Tygodniu robi się porządki i zakupy - jest to jeden z koszmarniejszych i najbardziej zaganianych tygodni w roku, często brak czasu i sił nawet na pójście do kościoła w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek. Nie pozwólmy, by tak stało się w naszych rodzinach.
W Niedzielę Palmową media obiegła wiadomość o rzekomo „rewolucyjnym dokumencie Watykanu”, biły po oczach „klikbajtowe” tytułu o tym, że papież czegoś zakazał, że postanowił, zdecydował, nakazał itd. A jak to jest naprawdę? Zobaczmy zatem!
W wielu miejscach przyjął się zwyczaj celebracji tzw. Mszy świętych zbiorowych, czyli takich, gdzie podczas jednej celebracji jeden kapłan sprawuje ją w kilku różnych intencjach przyjętych od ofiarodawców. Trzeba tu odróżnić ją od Mszy koncelebrowanej, gdy dwóch lub więcej kapłanów celebruje wspólnie, każdy w swojej indywidualnej intencji. Stolica Apostolska zleca, by w ramach prowincji (czyli metropolii) ustalić zasady dotyczące ewentualnej częstszej celebracji takich właśnie zbiorowych Mszy świętych. Zasady ustalone w roku 1991 na mocy dekretu Kongregacji ds. Duchowieństwa o intencjach mszalnych i mszach zbiorowych Mos iugiter przewidywały, że taka celebracja może odbywać się najwyżej dwa razy w tygodniu. Tymczasem biskupi mogą zdecydować, by można było takie zbiorowe Msze święte sprawować częściej, gdy brakuje kapłanów a liczba przyjmowanych intencji jest znaczna. Oczywiście ofiarodawca musi wyrazić wprost zgodę, by jego intencja została połączona z innymi w jednej celebracji. Celebrans może zaś pozostawić dla siebie jedynie jedno stypendium mszalne (czyli ofiarę za jedną intencję). Wszystkie te zasady – oprócz uprawnienia dla biskupów prowincji do ustalenia innych reguł – już dawno obowiązywały, zatem… rewolucji nie ma.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
