W obiegającej kościół alejce pojawia się ks. Marek Borowski, pallotyn posługujący w tutejszej parafii. Zazwyczaj ktoś już na niego czeka, podchodzi i dalej ruszają razem. Rozpoczyna się... No właśnie – czasem żywa rozmowa, a kiedy indziej monolog, którego kapłanowi pozostaje tylko słuchać. Niekiedy spotkanie przeradza się w sakramentalną spowiedź. Przyjaciele i znajomi wiedzą, że w poniedziałki wieczorem nie ma co dzwonić do ks. Marka. Cotygodniowa posługa, zwana spacerem miłosierdzia, nominalnie, na plakacie, przewidziana jest na godzinę, do 22. W rzeczywistości często trwa znacznie dłużej, do ostatniego potrzebującego. Nie ma się co dziwić – przy dzisiejszym stylu życia, nacechowanym wiecznym pośpiechem i nawałem obowiązków, późny wieczór to bardzo dogodna pora...

Spacer miłosierdzia to inicjatywa podejmowana przez kapłanów, aby służyć ludziom nie tylko w murach kościołów, ale także w życiu codziennym, aby ich szukać i wychodzić im naprzeciw. Jest to wyjątkowa okazja do skorzystania z sakramentu pojednania poza konfesjonałem, wspólnej modlitwy, otrzymania błogosławieństwa czy po prostu rozmowy (nieraz na trudne i niewygodne tematy). Najczęściej przyjmuje formę spaceru wokół kościoła.

Bezcenny dar – czas

Ogromnym plusem spacerów jest dar nieograniczonego czasu. Dla ks. Marka (podobnie jak dla większości innych „spacerujących” kapłanów) jest to ostatni punkt dnia. Nie gonią go żadne inne obowiązki duszpasterskie, nie trzeba „pilnować” czasu na zegarku. Okazuje się, że jest to bardzo ważne.

– Ludzie, których spotykam, podkreślają, że potrzebują poczucia, iż nikt i nic ich nie goni – podkreśla kapłan. – Przed konfesjonałem, wiadomo: kolejka, poczucie, że nie można swoimi problemami blokować innym dostępu do spowiedzi, czasem obawa przed sądami typu: „Ależ on/ona musi mieć grzechy, skoro ksiądz go/ją tak długo trzyma przy kratkach”. A tu, na spacerze – zupełny brak limitu. Można spokojnie zebrać myśli, zastanowić się nad każdym słowem, czasem pomilczeć, a wszystko to bez obawy o popędzanie. Ktoś czeka w kolejce na spacer? – trudno, musi się uzbroić w cierpliwość...

Wyjście na peryferie

Jedni przychodzą, by opowiedzieć o trudnych sytuacjach rodzinnych, inni dzielą się rozterkami duchowymi, jeszcze inni chcą po prostu wyznać grzechy i otrzymać rozgrzeszenie. Około jednej trzeciej spacerów to właśnie spowiedź. Ale spacer miłosierdzia to również szansa dla tych, którzy raczej nie dotrą do kancelarii parafialnej ani do kościoła. To możliwość porozmawiania z księdzem dla tych, którzy z obiektywnych przyczyn nie mogą otrzymać rozgrzeszenia. Oni też mają potrzeby duchowe i bardzo pragną upewnienia, że Bóg o nich nie zapomniał, że nie położył na nich krzyżyka...

Podczas spaceru miłosierdzia kapłan: cierpliwie cię wysłucha, pomoże ci poszukać rozwiązań twoich problemów, może się z tobą pomodlić; jeśli chcesz, to cię wyspowiada, po prostu BĘDZIE DLA CIEBIE. Tutaj nie ma ograniczeń czasu ani tematów, których nie wolno poruszyć. Jest to SPOTKANIE, podczas którego kapłan pozostaje do TWOJEJ dyspozycji.

W deszczu, śniegu, wietrze

– Jak dotąd tylko dwukrotnie się zdarzyło, że nikt nie przyszedł – odpowiada na moje pytanie ks. Marek. – Liczba rozmów podczas jednego spaceru w moim przypadku waha się od jednej do sześciu. Co ciekawe, pogoda nie ma żadnego wpływu na frekwencję. Pamiętam wieczór, kiedy zaraz po deszczu ścisnął mróz i okolice kościoła zamieniły się w lodowisko. Wraz z moim rozmówcą musieliśmy wejść na trawnik, aby nie połamać sobie nóg...

Nie czekać, lecz wychodzić naprzeciw

– Rozpocząłem tę posługę w poniedziałek 7 listopada ub.r. – opowiada ks. Marek. – Przedtem przez pewien czas obserwowałem tę inicjatywę, czytałem świadectwa kapłanów i świeckich, a także modliłem się o dobre rozeznanie, czy też powinienem się w to zaangażować. Wyszło na to, że tak.

Dziś nie wystarcza czekać na wiernych w konfesjonale ani w biurze parafialnym, bo... można się nie doczekać – dodaje. – Trzeba wyjść naprzeciw, stworzyć warunki, w których komuś będzie łatwiej się otworzyć, wyrzucić z siebie to, co boli, przerasta, wzbudza poczucie buntu, zadać pytanie, wreszcie – swoimi słowami, bez katechizmowych formułek, wyznać grzechy.

Pełen przekrój

Przychodzą wszyscy: kobiety i mężczyźni, młodsi i starsi, mocno wierzący, letni w wierze i tacy, którym się wydaje, że nie wierzą. Ze zrozumiałych względów nie pytam ks. Marka o treść rozmów, o poruszane problemy. Ksiądz odsyła mnie na stronę internetową poświęconą spacerom miłosierdzia, gdzie można znaleźć liczne świadectwa – zarówno kapłanów, jak i osób, które skorzystały z ich posługi.

To trzeba „poczuć”

„Ktoś taki powinien być w każdej parafii” – powiedziała jedna z rozmówczyń ks. Marka. Wygląda na to, że spacery miłosierdzia, jeden z nowych fenomenów na duszpasterskiej mapie polskiego Kościoła, stanowią swoisty znak czasu dla ogółu kapłanów. Aby kogokolwiek przyprowadzić do Chrystusa, trzeba szukać, wychodzić naprzeciw, być twórczym duszpasterzem. Czekanie, aż dusza sama „wpadnie w sieć”, już nie wystarcza.

Z drugiej strony – pomysłowej osoby, aby biskup wyznaczył kapłanów w poszczególnych parafiach do tego typu posługi, też wydaje się nietrafiony. To trzeba „poczuć”. Nieprzekonany kapłan, odrabiający wokół kościoła „pańszczyznę”, raczej nikomu duchowo nie pomoże.

Więcej informacji (wraz z wykazem parafii, w których odbywają się spacery miłosierdzia):

https: //spacermilosierdzia. wixsite.com/home

Świadectwa

„Kapłan, który poświęcił mi swój czas i przemierzał obok mnie, krok po kroku, ani razu mnie negatywnie nie ocenił, nie osądził. Z cierpliwością wysłuchał każdego mojego słowa. Z mądrością Bożą udzielał odpowiedzi na moje pytania. Nie potrafię powiedzieć, ile razy okrążyliśmy kościół. Nie popędzał, nie spieszył się, nawet w momentach, kiedy w ciszy szukałam słów w moim sercu, on cierpliwie czekał. Dziś mogę powiedzieć, że obok mnie kroczył Jezus Miłosierny, który uzdrowił, uwolnił i oczyścił moje serce i duszę”.

„Ksiądz poprowadził spowiedź w taki sposób, że odczułam autentyczną ulgę z wyznania swoich grzechów oraz z tego, że Bóg mi wybaczył. Miałam odczucie, że rozmawiam z przyjacielem. Z kimś, kto mnie rozumie, chce i umie doradzić. Od księdza nie usłyszałam ani jednego złego słowa na temat mojego dotychczasowego stylu życia, nie zostałam wyśmiana ani skrytykowana. Naprawdę odczułam Boże Miłosierdzie”.

„Spacery mają sens i są ratunkiem dla osób, które pogubiły się w życiu, a mają lęk przed powrotem do życia z Bogiem i z sakramentami. Jeśli ktoś jest w takiej sytuacji, jak byłam ja – niech nie zastanawia się ani chwili dłużej i nie waha. Umawiajcie się na spacery miłosierdzia, pojednajcie się z Bogiem. Szkoda czasu i życia na tkwienie w bagnie grzechów. Nie dajcie sobie wmówić, że nie zasługujecie na przebaczenie i miłość Boga”.