Reklama

Niedziela w Warszawie

Warszawiak z Podola

August Zalewski był najdłużej sprawującym urząd prezydentem na uchodźstwie. 12 listopada jego prochy zostaną złożone w podziemiach Świątyni Opatrzności Bożej.

Niedziela warszawska 45/2022, str. VI

[ TEMATY ]

Świątynia Opatrzności Bożej

Bundesarchiv/Wikimedia Commons/CC

August Zaleski (w środku bez okularów) był minister spraw zagranicznych II RP. Na zdjęciu wychodzi z budynku Ligi Narodów w Genewie

August Zaleski (w środku bez okularów) był minister spraw zagranicznych II RP. Na zdjęciu wychodzi z budynku Ligi Narodów w Genewie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzień po Święcie Niepodległości do kraju powrócą prochy trzech prezydentów na emigracji: Władysława Raczkiewicza, Augusta Zaleskiego i Stanisława Ostrowskiego.

– Uroczysty pochówek prezydentów na ojczystej ziemi będzie symbolicznym zwieńczeniem historii ich życia i pracy na rzecz niepodległej, demokratycznej Polski – powiedział m.in. Jan Dziedziczak, zapowiadając sprowadzenie do Ojczyzny szczątków prezydentów RP na uchodźstwie. – Przedsięwzięcie stanowi spłatę długu wobec polskiej emigracji, która przez pół wieku po zakończeniu II wojny światowej trwała na straży niepodległości – podkreślił pełnomocnik rządu ds. Polonii i Polaków za granicą.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Choć byli prezydentami na emigracji, to wcześniej – w II RP – każdy z nich pracował jakiś czas w Warszawie, ale najmocniej ze stolicą związany był August Zalewski. I to jego drogę polityczną przybliżamy w Niedzieli w Warszawie.

Planował karierę naukową

August Zaleski urodzony w Warszawie w pochodzącej z Podola zamożnej rodzinie ziemiańskiej, także tu skończył gimnazjum (obecnie warszawskie liceum Władysława IV) i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.

Gdy w 1905 r. uniwersytet został zamknięty z powodu strajku, Zaleski zdecydował się na studia w London School of Economics. Gdy wrócił do Polski w 1912 r., miał zaplanowaną karierę naukową.

Reklama

„W czasach, w których się urodziłem (1883 r.) człowiek zaczynał życie polityczne bardzo wcześnie czy chciał być politykiem, czy nie” – pisał jednak we wspomnieniach wiele lat później. Po wybuchu I wojny światowej związał się z grupą działaczy niepodległościowych. To oni wysłali Zaleskiego do Anglii, gdzie z czasem objął Polish Information Kommitee i współpracował, jako nieformalny przedstawiciel komendanta Józefa Piłsudskiego, z brytyjską dyplomacją. Jednym z jego zadań było przekonanie Brytyjczyków, że akcja wojska Piłsudskiego nie jest skierowana przeciwko mocarstwom Ententy, ale wyłącznie przeciw Rosji.

Kilka lat spokoju

Kontakty z Brytyjczykami ułatwiły mu wyjazdy jako reprezentanta sprawy polskiej do m.in. Szwajcarii i Skandynawii, a w końcu zostanie szefem misji dyplomatycznej w Bernie – reprezentującym rząd Rady Regencyjnej, a także członkiem delegacji polskiej na paryskie rozmowy pokojowe. Ignacy Paderewski zabierając Zaleskiego do Francji uważał, że uda mu się wpłynąć na przychylniejsze stanowisko Anglików wobec sprawy polskiej.

Potem kolejno – z krótkimi przerwami na prace w MSZ, gdy m.in. przewodniczył rozmowom z misjami ukraińskimi – był posłem w Atenach (pół roku), Rzymie (cztery lata) i Tokio.

Gdy po zamachu majowym, Józef Piłsudski stwierdził, że Polska znajduje się w nie najgorszym położeniu, tzn. może liczyć na kilka lat spokoju, August Zaleski – oceniany jako polityk ostrożny i zachowawczy – choć nie był kandydatem pierwszego wyboru – wydał mu się odpowiednim szefem dyplomacji. Tekę ministra sprawował we wszystkich... jedenastu rządach do 1932 r. Głównym architektem polityki zagranicznej był Piłsudski, ale on nie narzekał na brak samodzielności.

Trzeci raz w lidze

W końcu 1930 r. do resortu – jako wiceministra – skierowano Józefa Becka, wcześniej wicepremiera w rządzie Piłsudskiego. Współpracowali nieźle: Zaleski zajmował się sprawami Zachodu i Ligą Narodów, a Beck – Wschodu. Uzupełniali się też charakterologiczne: Zaleski był powściągliwy, a Beck – zdecydowany, a niekiedy bezwzględny.

Reklama

Po dojściu Hitlera do władzy Piłsudskiemu potrzebny był ktoś taki jak Beck. Dymisję Zaleskiego miało przyspieszyć przeszukanie przez wywiad biurka w jego gabinecie. Uzgodniono, że jako powód dymisji zostanie podana choroba ministra.

Przed odejściem udało mu się jeszcze doprowadzić do podpisania paktu o nieagresji ze Związkiem Sowieckim, a także desygnować Polskę do Rady Ligi Narodów.

Choć po dymisji proponowano mu funkcję ambasadora, podziękował: nie chciał podlegać Beckowi. Został za to prezesem największego prywatnego polskiego banku, czyli Banku Handlowego.

Układ kryzysowy

Po klęsce w wojnie 1939 r. udało się Zaleskiemu przedostać do Francji, gdzie został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie gen. Władysława Sikorskiego. Premier i wódz naczelny chciał tą nominacją pozyskać innych tzw. umiarkowanych piłsudczyków.

Co ciekawe, w lipcu 1940 r., po upadku pierwszego rządu emigracyjnego gen. Władysława Sikorskiego, desygnowano go na fotel premiera. Gdy rządu nie stworzył, a misję tworzenia nowego gabinetu skutecznie wypełnił dotychczasowy premier, pozostał szefem MSZ.

Do dymisji podał się rok później, w proteście przeciw układowi Sikorski-Majski, sposobowi jego negocjacji i pominięciu MSZ przy zawarciu układu. Zaleski wierzył w możliwość wynegocjowania lepszych warunków paktu.

Układ musiał doprowadzić do kryzysu gabinetowego w rządzie na wychodźstwie (odeszło jeszcze dwóch innych ministrów). Najgorszy był chyba brak potwierdzenia przebiegu granicy polsko-sowieckiej ustalonej w traktacie ryskim. Po dymisji Zalewski związał się z Władysławem Raczkiewiczem: został szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta.

Bez kompromisu

Reklama

Prezydent Raczkiewicz zapewne nie przypuszczał, jaką rozpęta burzę wśród emigracyjnych polityków, gdy wycofał tuż przed śmiercią w kwietniu 1947 r. akceptacje dla Tomasza Arciszewskiego jako przyszłego prezydenta i mianował nim Zaleskiego. Spowodowało to protesty partii emigracyjnych, a potem niechęć do prezydenta wielu odłamów emigracji. Powstał nawet sojusz antyprezydencki – Rada Polityczna.

Mediacji podjął się gen. Kazimierz Sosnkowski, a kompromisem miało być ustąpienie Zaleskiego po upływie 7-letniej kadencji w 1954 r. Ale nie ustąpił. Tłumaczono, że to efekt przywiązania do idei legalizmu. Według Konstytucji Kwietniowej z 1935 r. kadencja prezydenta trwa do momentu, kiedy w Polsce odbędą się kolejne wolne wybory. A to było niemożliwe, bo w Warszawie rządzili komuniści.

Przedstawiciele głównych stronnictw powołali kolegialny odpowiednik urzędu prezydenta, tzw. Radę Trzech i podległy jej gabinet, konkurencyjne wobec rządu prezydenckiego. Wyniszczający dla emigracji kryzys trwał aż do śmierci Zaleskiego w 1972 r. (w wieku 89 lat) i objęcia urzędu przez wyznaczonego przez niego Stanisława Ostrowskiego.

Droga do Warszawy

Nie da się jednoznacznie ocenić Zaleskiego. Nawet jeśli prawda nie leży pośrodku, część winy za to, że spadł autorytet władz emigracyjnych, a komuniści w „starym” kraju zacierali ręce, ponosił prezydent Zaleski.

„Osiągnął znaczące rezultaty w umacnianiu bezpieczeństwa Polski. Jego zasługą było m.in. zawarcie paktu o nieagresji z Sowietami i zainicjowanie na forum Ligi Narodów dyskusji nad powszechnym paktem o potępieniu wojny zaborczej, co ostatecznie dało wynik w postaci Paktu Brianda-Kellogga z 27 sierpnia 1928 r.” – pisał o nim prof. Marek Kornat.

Tak czy inaczej, zasłużył się dla Polski szczególnie w czasach, gdy jej nie było i gdy dopiero odzyskała niepodległość. A dawne spory dziś wydają się nieważne.

August Zaleski został pochowany na Cmentarzu Lotników i Spadochroniarzy Polskich w Newark w Wielkiej Brytanii. Teraz jego szczątki trafią do Warszawy, do Mauzoleum Prezydentów RP na Uchodźstwie w Świątyni Opatrzności Bożej.

2022-10-28 20:34

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świątynia Opatrzności Bożej - idea i historia powstania

[ TEMATY ]

Świątynia Opatrzności Bożej

Archiwum COB

Po 225 latach od obietnicy złożonej przez Sejm Czteroletni nastąpi uroczyste otwarcie Świątyni Opatrzności Bożej. W ceremonii, która odbędzie się 11 listopada, w Święto Niepodległości, na Polach Wilanowskich wezmą udział członkowie Konferencji Episkopatu Polski, najwyższe władze państwowe oraz rzesze wiernych.

Uroczystości otwarcia Świątyni Opatrzności Bożej rozpoczną się o godz. 9.00 Mszą św. Koncelebrze będzie przewodniczył Prymas Polski abp Wojciech Polak, a homilię wygłosi przewodniczący Konferencji Episkopatu abp Stanisław Gądecki. W Mszy św. wezmą udział przedstawiciele najwyższych władz Rzeczypospolitej z prezydentem Andrzejem Dudą, Marszałkami Sejmu i Senatu oraz premier Beatą Szydło na czele.
CZYTAJ DALEJ

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku

2025-05-01 16:30

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, kiedy myśli, że Go nie ma lub że umarł, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49, 15-16) – powie Bóg.

Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»
CZYTAJ DALEJ

Rozważania bp. Andrzeja Przybylskiego: Trzecia niedziela wielkanocna

2025-05-02 12:17

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

bp Andrzej Przybylski

Magdalena Pijewska/Niedziela

Bp Andrzej Przybylski

Bp Andrzej Przybylski

Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.

Arcykapłan zapytał apostołów: «Surowo wam zakazaliśmy nauczać w to imię, a oto napełniliście Jeruzalem waszą nauką i chcecie ściągnąć na nas odpowiedzialność za krew tego Człowieka?» «Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi – odpowiedział Piotr, a także apostołowie. Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego wy straciliście, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wywyższył Go na miejscu po prawicy swojej jako Władcę i Zbawiciela, aby zapewnić Izraelowi nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Dajemy temu świadectwo my właśnie oraz Duch Święty, którego Bóg udzielił tym, którzy Mu są posłuszni». I zabronili apostołom przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję