Komu należy się bezpłatna opieka paliatywna?

Odpowiedź eksperta
Przymiotnik „paliatywny” oznacza „okryty płaszczem”. I choć hospicjum daje nadzieję na uśmierzenie bólu i innych dokuczliwych objawów, na fachową opiekę – nie tylko medyczną, ale też psychologiczną, na przeżycie w pełni czasu, który pozostał, to najczęściej kojarzone jest z budynkiem. W rzeczywistości opieka hospicyjna często jest świadczona także w domu pacjenta.

Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje trzy rodzaje opieki paliatywnej i hospicyjnej:

• opiekę w warunkach stacjonarnych, która odbywa się w hospicjum stacjonarnym albo w szpitalu na oddziale medycyny paliatywnej;

• opiekę w warunkach domowych, czyli tzw. hospicjum domowe, co oznacza, że osoba chora pozostaje pod opieką rodziny i dzięki temu często czuje się bardziej komfortowo niż w hospicjum stacjonarnym albo na oddziale w szpitalu;

• opiekę w warunkach ambulatoryjnych, przeznaczoną dla osób, których stan ogólny jest stabilny oraz które są w stanie same przybyć do poradni medycyny paliatywnej.

Wszystkie formy opieki paliatywnej i hospicyjnej realizowane są na podstawie skierowania od lekarza (onkologa lub lekarza rodzinnego). Obok skierowania przed wizytą w hospicjum warto przygotować:

• dowód osobisty pacjenta,

• dokumentację medyczną,

• pisemną zgodę chorego lub jego prawnego opiekuna na objęcie opieką przezhospicjum.

Wykaz chorób, przy których NFZ refunduje hospicjum, można znaleźć w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu medycyny paliatywnej i hospicyjnej.

Osoby dorosłe mogą być objęte darmową opieką paliatywną, jeśli cierpią z powodu:

• choroby wywołanej przez ludzki wirus upośledzenia odporności (HIV),

• nowotworów,

• następstw zapalnych chorób ośrodkowego układu nerwowego,

• układowych zaników pierwotnych zajmujących ośrodkowy układ nerwowy,

• kardiomiopatii,

• pewnych rodzajów niewydolności oddechowej,

• owrzodzeń odleżynowych.

Powyższa lista nie wyczerpuje, oczywiście, wszystkich przypadków, w których opieka hospicjum byłaby realnie potrzebna.

W przypadku dzieci przed ukończeniem 18. roku życia lista chorób jest zdecydowanie dłuższa. Obejmuje bowiem m.in. nieodwracalne niewydolności wielonarządowe, choroby metaboliczne, choroby nerwowo-mięśniowe, następstwa różnorodnych urazów i wady genetyczne. Umożliwia to objęcie opieką młodych ludzi w znacznie szerszym zakresie.