Szesnastu żonatych mężczyzn przyjęło święcenia diakonatu stałego. Od teraz będą mogli odprawiać nabożeństwa, głosić homilie oraz udzielać sakramentów.

Zaczęło się 3 lata temu

25 stycznia 2019 r. abp Grzegorz Ryś wydał dekret wprowadzający w archidiecezji łódzkiej diakonat stały oraz powołujący do istnienia Ośrodek Formacji Diakonów Stałych. Tym samym rozpoczęła się rekrutacja, w której wzięło udział kilkunastu mężczyzn. Według prawa kanonicznego kandydaci będący w sakramencie małżeństwa musieli mieć ukończone 32 lata i posiadać pisemną zgodę żony na pełnienie takiej posługi, dodatkowo uzyskać opinię księdza proboszcza. – Nie ma Kościoła bez diakonów. My, niestety, zredukowaliśmy diakonat do krótkiego etapu w drodze do święceń kapłańskich. Nam są potrzebni w Kościele ludzie, którzy z diakonii czynią swój stały życiowy wybór, to znaczy ten wymiar Kościoła czynią faktycznym, obecnym w sposób stały – opisuje metropolita łódzki.

Kim są?

Swoje kandydatury zgłosili magistrowie, doktorzy, nauczyciele, przedsiębiorcy, których większość na co dzień pracuje zawodowo w szkołach lub firmach. Warto zaznaczyć, że są to osoby, które założyły rodziny, ale, jak podkreślają, wychowanie w wierze i wspólna troska o siebie przyczyniły się do podjęcia słusznej decyzji dla dobra Kościoła. – Mogę śmiało powiedzieć, że moja kochana żona i troje synów z radością wspierają mnie swoimi modlitwami i dobrym słowem. Kiedy zapytałem najstarszego syna, jak odnosi się do tej decyzji o diakonacie stałym, powiedział: czuję wielką dumę i szczęście, że Bóg przygotował taki plan właśnie dla mojego ojca – powiedział Dariusz Mroczek. Pan Bóg pomaga otwierać serca na drugiego człowieka i rozpalać ogień miłości, który może być początkiem wielkich rzeczy. Taką historię niesie ze sobą inny z diakonów, który pewnego dnia poczuł, że życie to coś więcej niż „brać i mieć”, a bardziej „być i dawać”. – Diakonat dla mnie to posługa wśród potrzebujących, uciskanych, odrzuconych, wątpiących, najmniej zauważalnych, wtapiających się na co dzień w marginalny obraz miasta. Wiem jedno, bez łaski Bożej nic nie mogę zrobić – tłumaczy Adrian Seliga. Tak poprzez rozeznanie mężczyźni wraz z rodzinami podjęli decyzję o posłudze diakonatu stałego, która dla wielu będzie wypełnieniem swojego powołania, by czynić wszystko na chwałę Pana, ku pożytkowi doczesnemu i wiecznemu.

Droga pełna poświęceń

Zgodnie z przepisami Konferencji Episkopatu Polski kandydaci do diakonatu stałego objęci są odpowiednią formacją zarówno duchową, jak i intelektualną. Taką w archidiecezji łódzkiej mogli podjąć ci, którzy będąc w stanie małżeńskim mieli ukończone 32 lata, ale nie skończyli 60. roku życia. Okres propedeutyczny, trwający około pół roku, prowadził aspirantów i ich żony do uzyskania wiedzy, co do istoty diakonatu stałego oraz do dojrzałego przekonania o woli podjęcia dalszego rozwoju do pełnienia posługi. Po tym czasie nastąpił obrzęd dopuszczenia do grona kandydatów do diakonatu – admissio. Kolejny, 3-letni okres formacji właściwej był przeprowadzony w czterech wymiarach: ludzkim, duchowym, intelektualnym i pastoralnym. W ich zakresie mieściły się m.in. rozmowy z dyrektorem formacji oraz ojcem duchownym, dialogi małżeńskie, dni skupienia, rekolekcje, studium teologiczne, praktyka pastoralna i egzaminy z konkretnych przedmiotów przewidzianych w formacji. Następnie, mężczyźni przyjęli posługę lektoratu i akolitatu. Warunkiem przyjęcia święceń było zdanie egzaminu ex universa theologia (łac. z całej teologii), czyli podsumowującego przebyte Studium Teologiczne.

Co dalej?

Diakoni stali mogą odprawiać nabożeństwa, udzielać komunii, chrztu, głosić kazania, błogosławić śluby i prowadzić pogrzeby. Nie mogą jednak sprawować Mszy św., udzielać sakramentu pokuty i pojednania oraz namaszczenia chorych. – O diakonacie stałym mówi papież Franciszek, że nie widzi ich wyłącznie przy ołtarzu, że ta funkcja liturgiczna diakonów jest funkcją, owszem, wpisaną w święcenia i diakon może przepowiadać, może przewodniczyć niektórym liturgiom, ale ich pierwszą i absolutną misją jest posługa miłosierdzia szeroko rozumiana. Część diakonów nadal będzie pracować zawodowo, a niektórzy w pełni ofiarują się Kościołowi. Nowi diakoni stali nie kryją obaw związanych z posługą, ale pełni zaufania powierzają siebie i swoje rodziny Panu Bogu. – Pragnę, aby moja posługa stała się drogą do uświęcenia mojej rodzinny, wszystkich, których spotkam na swojej drodze życia, a także mnie samego. Chcę, by była wyrazem pokory, wierności, bezinteresowności, obowiązkowości, wiarygodności, nieustannej służby w niesieniu miłości i Słowa bliskim, ludowi oraz Kościołowi w łączności z Chrystusem i swoim Pasterzem – tłumaczy Adrian Seliga.

Diakoni stali będą funkcjonowali głównie w strojach świeckich. Wyjątkiem będą liturgie, podczas których założą albę i stułę przepasaną z lewego ramienia na prawą stronę. W niektórych funkcjach liturgicznych, gdy nie będą używać alby, założą sutannę i komżę. Nowa misja kanoniczna wiąże się z tym, że mężczyźni owdowiali nie mogą już zawrzeć związku małżeńskiego i będzie ich obowiązywał celibat.

Od Soboru

historia diakonatu stałego sięga już czasów apostolskich, jednakże zasadniczo to Sobór Watykański II przywrócił diakonat stały jako „właściwy i trwały stopień hierarchiczny”. Wiele dokumentów opisuje wszelkie normy, obowiązki i prawa obejmujące diakonów stałych, ale to, co istotne, to fakt, że diakonat jest związany z kapłaństwem Chrystusa, ponieważ nowy diakon czyni niemalże jak ksiądz: in persona Christi. – Diakoni są dowodem na to, co mówi Sobór Watykański II, że człowiek nie może się w pełni odnaleźć, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego, tak więc życzę nowym diakonom najpełniejszego odnalezienia siebie w darze bezinteresownym z siebie samych – powiedział abp Ryś. Druga rekrutacja dobiegła końca i wkrótce rozpocznie się rok propedeutyczny dla kolejnych kandydatów.