Reklama

Niedziela Zamojsko - Lubaczowska

To było pragnienie mojego serca

Z proboszczem parafii w Oleszycach ks. Arturem Schodzińskim, byłym misjonarzem w Argentynie, rozmawia Adam Łazar.

Niedziela zamojsko-lubaczowska 1/2022, str. IV-V

[ TEMATY ]

wywiad

Argentyna

misjonarz

Ks. Artur Schodzińsk

Ks. Artur Schodziński prawie 4 lata przebywał na misjach w parafii na pustyni

Ks. Artur Schodziński prawie 4 lata przebywał na misjach w parafii na pustyni

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Adam Łazar: Na początku naszej rozmowy przypomnijmy kilka faktów z życiorysu Księdza proboszcza.

Ks. Artur Schodziński: Urodziłem się w 1979 r. w Biłgoraju. Do szkoły podstawowej i średniej chodziłem w Bidaczowie, Soli i Szczebrzeszynie. Po zdaniu matury w 1998 r. wstąpiłem do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymałem w czerwcu 2004 r. z rąk bp. Jana Śrutwy w katedrze zamojskiej. Pierwszą moją parafią były Tyszowce, w której pracowałem 2 lata. Od 2006 do 2011 r. posługiwałem w parafii św. Karola Boromeusza w Lubaczowie. Później, przez niecały rok przygotowywałem się do misji w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Prawie cztery lata byłem na misjach w Argentynie. Po powrocie w 2016 r. do kraju, przez pół roku pomagałem w Różańcu, a następnie przez 5 lat byłem wikariuszem w parafii św. Jerzego w Biłgoraju. Od 16 sierpnia 2021 r. jestem proboszczem w Oleszycach.

Reklama

Kto miał wpływ na Księdza powołanie kapłańskie?

Na moje powołanie kapłańskie złożyło się wiele czynników. Na pewno religijność rodziców, dziadków i rodziny. Znaczącą rolę odegrała postawa ks. Adama Gorzelewskiego, który przez 37 lat posługiwał w parafii Sól. Kapłana niesamowicie ciepłego, otwartego, życzliwego i światowego. Po katechezie swoim samochodem rozwoził nas do domów. Był dla mnie wzorem kultury osobistej i kapłanem, który umie słuchać i rozmawiać. Niewątpliwie ważną rolę odegrali kapłani ze Szczebrzeszyna – ks. Józef Filipek, ks. Jarosław Nowak i ks. Tadeusz Czuk, którym posługiwałem w kościele jako ministrant. Chciałem studiować psychologię, ale widać Bóg miał wobec mnie inne plany. Po rekolekcjach wielkopostnych w 1998 r. zapadła decyzja, że będzie seminarium duchowne naszej diecezji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Jak to się stało, że Ksiądz został misjonarzem? Na czym polegało przygotowanie do misji i jak doszło do wyjazdu do Argentyny?

Już w czasie seminarium byłem w Kole Misyjnym. To było pragnienie mojego serca. Zaraz po święceniach kapłańskich wyjechałem do Stanów Zjednoczonych, gdzie chciano mnie tam zatrzymać. Ale to nie ten kraj na misje. Po odwiedzeniu misjonarzy w Brazylii, zdecydowałem, że będzie to Ameryka Południowa. Pojechałem do bp. Wacława Depo z prośbą, by wyraził zgodę. Powiedział: „Ja ci pozwalam, wybierz sobie kraj”. Skierował mnie na przygotowanie do posługi misyjnej. Wybrałem Argentynę. Były trzy zaproszenia do tego kraju. I było nas trzech chętnych. Dla mnie pozostała Patagonia, kraina geograficzna położona na terenie Argentyny i Chile. Wyjazd na misje było moją decyzją, spełnieniem pragnienia mojego serca. Pomyślałem sobie: „Nie tylko pomogę ludziom, to jeszcze będę miał szansę zrobić dobre zdjęcia”, gdyż moją pasją było fotografowanie. Przygotowanie do misji rozpoczęło się we wrześniu 2011 r. w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Przygotowanie bardzo szybkie i konkretne. Trzeba było błyskawicznie nauczyć się języka hiszpańskiego. Już w piątym miesiącu moich przygotowań, w styczniu przyjechała lektorka z Peru i trzeba było rozmawiać z nią po hiszpańsku. Uczyłem się też przedmiotów, które przydatne były na misjach. W kwietniu otrzymaliśmy od nuncjusza krzyże misyjne i czekaliśmy na możliwość wyjazdu. W tym czasie byłem w Madrycie, posługiwałem tam w zgromadzeniu zakonnym, a przy okazji poznawałem język praktycznie. W sierpniu poleciałem samolotem do Patagonii. Odbyłem daleką podróż, najpierw do Rzymu, stamtąd do Buenos Aires i jeszcze przelot ok. 2 tys. km. na południe do Patagonii. W linii prostej z Polski pokonałem trasę ok. 14 tys. km.

W jaki rejon Argentyny biskup diecezjalny skierował Księdza do pracy duszpasterskiej? Jakie były tam warunki do życia?

Nie było tam diecezji, była prałatura Esquel w ogromnej – bo liczącej ponad 70 tys. km2 – prowincji Chubut. Biskup rozważał myśl utworzenia parafii w górach i na pustyni. Pilniejszą potrzebą była parafia na pustyni. Skierował mnie do niej i od grudnia zostałem proboszczem. Parafia w Paso de lndios liczyła 23 tys km2., a więc stanowiła ? prałatury. Była kaplica, przy niej budynek, który kiedyś był domem pogrzebowym, a teraz to miała być plebania. Musiałem sam ją remontować, by dało się w niej zamieszkać. Wcześniej nie było tu księdza. Zostałem proboszczem w niesamowicie biednej parafii. Nie było tu żadnego przemysłu. Ludzie w terenie zajmowali się hodowlą owiec. Uprawy zbóż czy warzyw nie wchodziły w grę, bo nie było wody. Tam, gdzie mieszkałem, woda na bieżące potrzeby doprowadzona była z rzeki oddalonej 30 km. Energię elektryczną wytwarzały stare agregatory, które psuły się, a więc były dni bez prądu. Znajdował się szpital, ale brakowało lekarzy. Ceny w sklepach były wysokie, bo towar sprowadzano z daleka, a to kosztuje. Do najbliższego większego miasteczka było 260 km. Istniał problem ze wszystkim. Byliśmy na środku kontynentu, a tak naprawdę odcięci od świata.

Jak w takich warunkach docierał Ksiądz do wiernych, pozyskiwał nowych ludzi do wiary chrześcijańskiej?

Argentyna jest przesiąknięta protestantyzmem. W parafii, w której byłem, było 6 kościołów protestanckich. Moi parafianie byli ochrzczeni, ale bez katechezy. Brak księdza wykorzystywali pastorzy werbując wiernych do swoich wspólnot. W ich religii nie mówi się o grzechu, sakramentach świętych, nie stawia się wymagań. Były i takie wspólnoty protestanckie, które walczyły z katolicyzmem. Moimi parafianami w pierwszej kolejności byli ludzie ochrzczeni, którzy nie przeszli na protestantyzm. Podejmowałem pracę z dziećmi, przygotowując ich do I Komunii św. Na katechezę przywozili je rodzice. Chcieli posłuchać, co mówię i uczestniczyli w tym przygotowaniu pogłębiając swoją wiedzę religijną. Tak rozpoczynałem pracę z rodzicami. Podobnie było z przygotowaniem do bierzmowania. Do młodzieży docierałem poprzez prowadzenie w szkole średniej warsztatów fotograficznych. Podczas uroczystości lokalnych, Dnia Dziecka czy Dnia Matki nasza świetlica zapełniała się ludźmi, którzy przy okazji dowiadywali się o wierze katolickiej. Szukałem ludzi na pustyni, aby być z nimi, przekonać ich do siebie. Cenili sobie ten kontakt. Zapraszali mnie na uroczystości rodzinne, by m.in. zrobić im pamiątkowe zdjęcie. Moja pierwsza kolacja wigilijna była przy ognisku, jedliśmy pieczone jagnię. Ludzie nie wstydzili się, że są biedni, zapraszali do swoich domów. Poznawałem przy okazji, w jakich warunkach żyją. Starałem się im pomóc w potrzebach.

Jak wyglądało uczestnictwo we Mszy św. i innych uroczystościach kościelnych?

Msze św. odprawiałem i słowo Boże głosiłem w języku hiszpańskim. Okazało się, że język ten znacznie odbiega od tego, jaki używany był w Hiszpanii. By go poznać, prowadziłem konwersację w miejscową nauczycielką. Jak popełniałem błędy, co odważniejsi mnie poprawiali. Okazało się, że jak czytam kazanie z kartki, to mnie nie słuchają. Wtedy z pomocą przyszły dzieci. Z nimi prowadziłem kazania dialogowane, co się podobało. Msza św. musiała być z kazaniem, bo wierni chcieli usłyszeć, co ważnego ma im do powiedzenia ksiądz. Zdarzało się, że kogoś poprosiłem do czytania mszalnego, a on nie umiał czytać – tłumaczył się, że nie ma okularów. Jak zorganizowałem pierwszą procesję na Boże Ciało, to ludzie się zatrzymywali, wyciągali telefony komórkowe, robili zdjęcia. Nigdy czegoś podobnego nie widzieli. Podobnie było, gdy podczas pogrzebu szedłem w sutannie. Były wspólnoty, w których niedzielne Msze św. odprawiałem w innym dniu tygodnia. Przyjazd księdza do takiej wspólnoty, to nie tylko sprawowanie sakramentów, ale i pomoc materialna. Jadąc, zabierałem na swój terenowy samochód to wszystko, co było do wzięcia w Caritasie i rozdawałem. Jak powiedział jeden z misjonarzy, gdy komuś burczy w brzuchu, to nie myśli o Panu Bogu. Ksiądz w miejscu zamieszkania wiernych udzielał im pomocy socjalnej. Dla nich było czymś niesamowitym, że ksiądz z bogatej Europy, z dobrych warunków, nagle postanawia zamieszkać na pustyni, dzielić z nimi dole i niedole. Widzieli, że nie miałem nic lepszego niż oni. Musiałem sobie przywieźć drewno z odległych Andów, wysuszyć je, narąbać, napalić w kościele i plebani. Podobnie było z zakupami żywności, gromadzeniem zapasów wody i innych rzeczy potrzebnych do życia. Nawet gdy nie miałem koloratki, wszyscy wiedzieli, że jestem księdzem, a i protestanci mnie pozdrawiali. Posługa misyjna, choć trudna, dawała mi wiele satysfakcji. Część mojego serca została w Patagonii. Mam nadzieję, że jeszcze tam wrócę, chociażby tylko odwiedzić znajomych.

2021-12-28 11:17

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rodzi się misjonarz...

Niedziela sosnowiecka 3/2014, str. 4-5

[ TEMATY ]

misje

misjonarz

Archiwum prywatne Joanny Śliwińskiej

Kiedy mówi się o misyjnym zaangażowaniu Kościoła, myśli się najczęściej o działalności księży, zakonników i sióstr zakonnych, rzadko wspomina się w tym kontekście misyjną posługę ludzi świeckich. Zaangażowanie laikatu na rzecz najbardziej potrzebujących to ciche i pokorne służenie Bogu w drugim człowieku; nawet wówczas, kiedy trzeba poświęcić wygodne i bezpieczne życie, opuścić najbliższych i przyjaciół. Postawa świeckich misjonarzy to budujący przykład. Misyjne zaangażowanie wymaga wiele samozaparcia i wyrzeczeń, otwartości na drugiego człowieka oraz gotowości do poświęceń, często z narażeniem zdrowia, a niejednokrotnie i życia. Decyzja o wyjeździe na misje nie jest łatwa, kiedy bowiem misjonarz świecki wraca po latach pracy misyjnej do domu, musi na nowo uczyć się rzeczywistości rodzinnego kraju. Mimo to nie brakuje „Bożych szaleńców” – świeckich, którzy decydują się na taki życiowy wybór.
Obecnie osoba świecka, która chce wyjechać na misje, ma dwie możliwości zrealizowania swoich pragnień: jako misjonarz świecki lub jako wolontariusz. Misjonarz świecki swój wyjazd traktuje jako życiowe powołanie i opuszcza kraj rodzinny na kilka, kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt lat. Komisja Episkopatu Polski ds. Misji utworzyła w Warszawie Centrum Formacji Misyjnej (CFM), w którym kandydaci przez rok przygotowują się do wyjazdu na misje. W CFM przygotowują się nie tylko osoby świeckie, ale także księża, bracia i siostry zakonne. Jest to dla nich również czas upewnienia się w swoim powołaniu misyjnym.

AGNIESZKA LOREK: – Funkcjonuje pewien stereotyp, który zawęża pojęcie „misjonarz” do księży czy sióstr zakonnych, tym bardziej że dla wielu z nich praca w najuboższych regionach świata to element powołania lub charyzmatu zgromadzenia. Co sprawia, że świeccy – ludzie młodzi – podejmują decyzję o wyjeździe na misje i kierują swoje kroki do Centrum Formacji Misyjnej?
CZYTAJ DALEJ

Watykan/ Leon XIV: nigdy nie przeszło mi przez myśl, że zostanę wybrany

2025-05-21 07:35

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

PAP/EPA/ANGELO CARCONI

Papież Leon XIV wyznał, że nigdy nie przeszło mu przez myśl, że zostanie wybrany na głowę Kościoła katolickiego. Mówił o tym podczas spotkania z pielgrzymami z diecezji Chiclayo w Peru, której był biskupem. Wyjawił im też, że przed laty usłyszał od zakonnicy, że spotka go "niespodzianka" od Boga.

Włoskie media odnotowują, że to podczas spotkania z przybyłą na inaugurację pontyfikatu delegacją z diecezji swojej dawnej posługi misyjnej Leon XIV opowiedział szczerze o swoich przeżyciach w minionych tygodniach i przywołał także wspomnienie sprzed lat. Opublikowano nagranie z tej rozmowy.
CZYTAJ DALEJ

Przeciwności pacjentów onkologicznych w walce o życie

2025-05-21 16:58

[ TEMATY ]

zdrowie

lekarz

Adobe Stock

W ciągu ostatniej dekady leczenie nowotworów przeszło prawdziwą rewolucję, która radykalnie zmieniła rokowania wielu pacjentów. Nowotwory, które kiedyś były wyrokiem, dziś stają się chorobami przewlekłymi. Choć leczenie onkologiczne jest coraz skuteczniejsze, nadal wiąże się z istotnymi skutkami ubocznymi i toksycznością, które mogą wpływać na jakość życia pacjenta. Wielu pacjentów chce świadomie i bezpiecznie wspierać swój organizm w walce z chorobą korzystając z potencjału medycyny komplementarnej. Dziś różne grupy interesu chcą odebrać im tę szansę.

Julia jeszcze jako nastolatka zachorowała na nowotwór mózgu. Diagnoza brzmiała strasznie: „gwiaździak drugiego stopnia, nieoperacyjny”. Dla Julii i jej mamy był to szok. Dotąd była aktywną nastolatką, uprawiała sport, lubiła taniec i pływanie. Choroba wywróciła ich życie do góry nogami. Po wielu miesiącach diagnozy trafiła do jednego z warszawskich szpitali, gdzie rozpoczęła chemioterapię. Bardzo szybko z wysportowanej nastolatki zmienia się nie do poznania. Miała problem z apetytem, schudła, często wymiotowała, wypadły jej włosy. Z dnia na dzień jej stan się pogarszał, a dotychczasowa terapia nie przynosiła oczekiwanych rezultatów. Z dnia na dzień jej ciało było coraz słabsze, jednak coraz silniejsza była chęć życia. – Nie chciałam rezygnować z leczenia konwencjonalnego, ale przez ogromne osłabienie organizmu nie byłam w stanie normalnie funkcjonować. Przede mną była studniówka i przede wszystkim matura. Nie chciałam rezygnować z życia – wspomina Julia.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję