Sytuacja wokół polsko-białoruskiej granicy obnaża intencje zainteresowanych stron. Intencje polskiego rządu nie powinny budzić żadnych wątpliwości: to obrona granic Rzeczypospolitej Polskiej, a co za tym idzie, obrona zewnętrznych granic Unii Europejskiej i NATO przed napływem nielegalnych migrantów; to ochrona polskiego państwa i społeczeństwa przed skutkami działań służb specjalnych wrogich państw (głównie Rosji i Białorusi) i zorganizowanych grup przestępczych, trudniących się nielegalnym przemytem ludzi z terenów objętych konfliktami zbrojnymi, wreszcie przed skutkami trudnych do przewidzenia i kontrolowania działań agresywnych grup migrantów.

Zarzut, że polskie władze nie były przygotowane na sytuację na granicy, że działają nieskutecznie, a ponadto wykorzystują tę sytuację dla utrzymania swoich notowań politycznych, budzić może jedynie zażenowanie. Zwłaszcza, że pada ze strony opozycji, która nie przedstawiła żadnego własnego pomysłu, no chyba że jest nim wpuszczenie wszystkich migrantów do Polski, a „kim są, ustali się później”, i która sprzeciwiała się większości działań podejmowanych przez rząd RP. Trudno sobie wyobrazić, jak wyglądałaby dzisiaj obrona granicy, gdyby nie wyśmiewane przez opozycję zasieki z drutu kolczastego. Źle się kojarzą? Władza, nie tylko w Polsce, oceniana jest nie przez pryzmat skojarzeń, lecz skuteczności obrony własnego państwa, narodu czy społeczeństwa przed agresją wroga.

Intencje wrogów też są oczywiste: zdestabilizować sytuację w Polsce, a potem w całej Europie. Wrogami nie są migranci (poza tymi, którzy podejmują bandyckie działania przeciw polskim żołnierzom, policjantom i funkcjonariuszom Straży Granicznej). Oni są ofiarami oszukańczego procederu władz białoruskich i rosyjskich, ale także ofiarami własnej naiwności wobec rodzimych lub międzynarodowych grup przestępczych. Mogą ubiegać się o pomoc, legalnie przekraczając granicę. I taką pomoc od Polski otrzymują, jeżeli są ku temu podstawy. Jednak większość migrantów nie jest zainteresowana bezpieczeństwem własnych rodzin, lecz świadczeniami socjalnymi w bogatszych od Polski krajach „starej” Unii. Co robią przywódcy tych krajów? Wspierają Polskę? Jeżeli tak, to jedynie werbalnie. Oni wolą – ponad Polską – kontaktować się z jej wrogami, animatorami akcji migracyjnej. Czy tylko dlatego, że łączą ich wspólne interesy polityczne i biznesowe?

W tle pobrzmiewa przesłanie szeroko nagłaśnianego i „zaszczyconego” przez celebrycki świat koncertu Chopin też był uchodźcą. Tytuł o tyle nie trafiony, że Chopin wyjechał ze znajdującej się pod zaborami Polski dobrowolnie. Trudno też realia lat 30. XIX wieku przyrównywać do dzisiejszych czasów. Na pewno jednak Chopin w nikogo nie rzucał kamieniami, jak dzisiaj czynią to migranci na polsko-białoruskiej granicy.