Pytanie czytelnika:
Dlaczego tak trudno jest się modlić?

Czasami spotykam katolików, od których nie słyszę, że trudno jest się modlić. Mówią raczej, że mogliby stale się modlić, że nie mają problemu, by z łatwością przejść od codziennych obowiązków do przeżywania modlitwy. Mogą to być osoby dopiero co nawrócone. Mogą to być również ci, którzy od dzieciństwa praktykują, ale pod wpływem rekolekcji, doświadczenia religijnego przeżyli kolejne nawrócenie w swoim życiu i stali się wierzącymi z rozpalonymi pragnieniami głębokiego życia duchowego. Mogą to być również ci wierzący, którzy przeszli długą drogę wytężonej pracy nad sobą. Jeszcze jakiś czas temu nie powiedzieliby, że modlitwa należy do łatwych i przyjemnych praktyk – wcześniej była dla nich zmaganiem się z Bogiem i ze sobą. Oni na tej drodze, tzw. drodze oczyszczenia, nie poddali się i mimo trudności, poczucia oschłości, pustki trwali w modlitwie. Dzisiaj należą do tych, którzy nie twierdzą, że już nie mają żadnych trudności z modlitwą, ale mogą się podzielić świadectwem, że jest ona dla nich rzeczywistością, która pomogła im odkryć i zrozumieć siebie, przybliżyć się do Boga i przepracować w swoim życiu wiele spraw, które utrudniały relację z Bogiem i innymi ludźmi.

Wejście na drogę modlitwy jest zarazem wejściem na drogę stanięcia w prawdzie przed Bogiem i sobą samym oraz zmieniania w sobie tego, co wymaga naprawy. Tu pojawia się właśnie trudność. Dlaczego? Dlatego że mamy tendencję do zaprezentowania się przed kimś z jak najlepszej strony. To samo dzieje się w czasie modlitwy. Łatwo popełnić błąd, który polega na tym, że wchodząc do kościoła, zostawiamy przed drzwiami swoje sprawy, problemy, kłopoty, słabości, grzechy; stając na modlitwie przed Bogiem, przedstawiamy się: „Oto ja, Panie – taki wspaniały”. Ilu, rozpoczynając modlitwę w swoim domu, zostawia gdzieś daleko to wszystko, co się dzieje w życiu? W wydarzeniu modlitwy Bóg będzie o to wszystko pytał. To są sytuacje, które błędnie nazywamy rozproszeniami wewnętrznymi. To chwile trudne w modlitwie. Jednocześnie są to momenty, za które kiedyś podziękujemy Bogu, bo pokazywał nam nasze życie, domagał się od nas stanięcia w prawdzie. Tak jak czytamy w Księdze Rodzaju o Bogu, który przechadzając się po ogrodzie, szukał Adama i Ewy i wołał: „Adamie, gdzie jesteś?”, tak dziś słyszymy, jak wciąż woła: „Człowieku, gdzie jesteś ze swoim życiem?”. A my, jak Adam i Ewa po grzechu, uciekamy gdzieś przed Nim, chcąc coś ukryć. To są momenty, kiedy modlitwa zaczyna być bardzo trudna. Modlitwa domaga się wtedy zerwania z udawaniem i przynagla do stawania w prawdzie, do decydowania się na zmiany w swoim życiu, do zerwania z tym, co niszczy, co niedobre, nie-Boże. W życiu duchowym nazywa się to drogą oczyszczenia. Jeżeli komuś jest trudno się modlić, warto się zastanowić, co się kryje pod tą trudnością. Warto się nie poddawać w chwilach trudności, bo dobrze przeżyte takie chwile w modlitwie zaprowadzą w przyszłości do doświadczenia modlitwy, która jest trwaniem w obecności Boga, który doskonale zna moje życie. Niczego już przed Bogiem nie ukrywam. Żyję w Bogu i nigdy nie mogę powiedzieć, że trudno się modlić. Trudności będą już skutecznie przeżyte. Nie da się jednak ot tak sobie ich ominąć – trzeba je przepracować... na modlitwie.

Pytania do teologa prosimy przesyłać na adres: teolog@niedziela.pl .