Bóg doskonale zna sytuację swojego ludu, tak jak zna sytuację każdego z nas, tego, co przeżywamy i co staje się naszym udziałem. Nie jest łatwo – wiemy o tym wszyscy. Słowo Boże uobecnia się w każdym czasie i w każdym z nas. Nic nowego pod słońcem – powie Kohelet w swej mądrości. I dziś zgoła nic nowego pod słońcem. Człowiek upada, pogmatwa swoje życie, pogubi drogi do Pana i w końcu Bóg, szukając człowieka, ześle „karę”, która będzie środkiem do opamiętania się i szczęśliwego powrotu. Może w swojej przewrotności współczesny człowiek zbuntuje się, słysząc o karze, będzie się dopytywał: jakim prawem? Odpowiemy: prawem miłości. Miłości Ojca do syna, Ojca do córki.
Reklama
Czas Adwentu, jak słyszymy, ma być czasem przygotowania gościńca dla naszego Boga, ale Izajasz zauważa, że gościniec ten ma powstać na pustkowiu. Zatem – zanim przyjmiesz Boga w gościnę, trzeba posprzątać. Na pewno czas Adwentu wielu mobilizuje do domowych porządków, ale tu chodzi o zupełnie inne sprzątanie i porządkowanie – o spowiedź. Sytuacja trwającej pandemii i ograniczeń może paradoksalnie zmobilizować do samodzielnych rekolekcji w kontekście uporządkowania „bałaganu” w naszym sumieniu. Zarówno gościniec, jak i droga szykowana dla Pana mają być na pustyni, miejscu, gdzie nic nie przeszkodzi ci w spotkaniu z Panem. Może warto dziś zastanowić się nad tym, co zrobiłeś, aby uniknąć pustyni we własnym życiu, jak się zabezpieczyłeś, by nie usłyszeć Pana. Może wyniosłeś się ponad pagórki albo zniżyłeś się, by się ukryć, żeby Bóg cię „nie zobaczył”? Bóg chce, byś stanął przed Nim w prawdzie, stanął twarzą w twarz jak Mojżesz, w świadomości swoich wad, słabości i grzechów. Pozbawiony wszystkiego, zdany na los Pana. Czas pandemii, izolacji, kwarantanny wymusza na nas zderzenie się z samym sobą i tymi, z którymi jesteśmy na co dzień. Pustynia ogołaca nas z naszych zabezpieczeń, pokazuje naszą bezradność i odsłania naszą słabość, ale jest miejscem, do którego przychodzi Pan. Jan, zanim wzywał do nawrócenia, Jezus zanim rozpoczął publiczną działalność, także wielu proroków Starego Przymierza wychodzili na pustynię, by się zmagać z samym sobą i demonem, by w końcu spotkać Boga.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Słowo, które Kościół przedkłada nam na dzisiejszą niedzielę Adwentu, wzywa nas nie tylko do nawrócenia i zmiany swojego życia, ale także do świadectwa. W naszej religijności i życiu duchowym nie wolno zatrzymać się wyłącznie na sobie. Jan Chrzciciel po pobycie na pustyni wychodzi do ludzi. Jezus rozpoczyna swoją działalność i w Tobie ma się objawić chwała Pańska, o której pisze prorok Izajasz. Musimy do znudzenia powtarzać: Musisz dać świadectwo. „Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg! Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę”.
Nie możemy milczeć. Krzykliwe zło wokół nas nie może zdominować naszego życia i wywołać w nas strachu. Bądźmy odważni. Niech Chrystus nadchodzi – Ten na końcu czasu i Ten rodzący się w stajence betlejemskiej. A my – bądźmy aniołami głoszącymi: „Chwała na wysokości Bogu…”. Niech Pan uobecnia się w naszych myśleniu, mowie i działaniu.