Janina była kolejny raz w stanie błogosławionym, gdy jej córka kończyła czwarty rok życia. Teraz rodzina miała się powiększyć o dwoje dzieci naraz. Radość rodziców nie trwała długo. W trzecim miesiącu okazało się, że ciąża jest powikłana: jedno z bliźniąt już zmarło, a życie drugiego jest zagrożone. „To niemożliwe, aby urodziło się żywe i zdrowe” – przekonywano matkę. Namawiano, by poddała się aborcji, bo to jedyne, logiczne, co można w takim przypadku uczynić. Tłumaczono, że sama tego nie przeżyje. „Pewnego dnia panią przywiozą, ale już będzie za późno” – dźwięczały jej w uszach słowa, usłyszane w gabinecie lekarskim. Mężowi nigdy tego nie powtórzyła.
Mama każdego dnia odmawiała Litanię Loretańską do Najświętszej Maryi Panny w intencji dziecka, które nosiła w swym łonie.
Gdy wracała do domu, na wystawie sklepu zobaczyła duży obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus w otoczeniu aniołków. Kupiła go i odtąd każdego dnia odmawiała przed tym obrazem Litanię Loretańską do Najświętszej Maryi Panny w intencji dziecka, które nosiła w swym łonie. Mówili jej, że urodzi się bezkształtne, nienormalne, a najprawdopodobniej martwe. Trudno, ochrzci je i będzie kochała. Jeśli sama nie przeżyje – niech się dzieje wola Boża, ale nie zabije tego bezbronnego dziecięcia!
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Każdy dzień powiększał cierpienia. Krwawiła, gorączkowała, była tak opuchnięta, że wychodząc z domu musiała trzymać się płotu lub ściany, bo traciła równowagę. Niezbędne prace mogła wykonywać tylko na siedząco. Przywieziono ją do szpitala miesiąc przed terminem rozwiązania w stanie agonalnym. Słyszała głosy lekarzy: „Taka młoda. Po co jej to było!”... Po południu nastąpiła akcja porodowa poprzedzona bardzo silnymi bólami. Wzywając pomocy Niebieskiej Lekarki, urodziła córkę. Dziewczynka była zdrowa i normalna – ku zdumieniu wszystkich asystujących przy porodzie. Nie mogli jednak usunąć z matczynego łona resztek dawno obumarłego bliźniaczego dziecka. Słabła akcja serca. Zajęto się noworodkiem, a matkę pozostawiono w stanie wskazującym na śmierć. Już nic nie mówiła, ale słyszała kroki oddającego się lekarza i zrozumiała: „To koniec”. Ostatnią świadomą myśl powierzyła Maryi: „Matko Najświętsza, wszyscy mnie opuścili i Ty chyba też”.
Maryja nie opuściła. Właśnie w tej chwili wszedł na salę młody lekarz i zajął się pracą serca, a potem pokazał pielęgniarkom jak należy masować brzuch, a natura sama odrzuci, to, co obumarłe. Miała dwukrotne przebłyski świadomości. Za drugim razem, gdy ją wnoszono na salę poporodową, usłyszała wyraźnie słowa jakiejś przerażonej kobiety: „Po co nam tu trupa niosą!”. Na tej sali były matki karmiące swoje dzieci. Po kilku godzinach jej też przyniesiono córeczkę, a po dwóch tygodniach wróciła z nią do domu. W tym miejscu wyjaśnię wam tajemnicę – tą dziewczynką jestem ja i świadczę o mojej bohaterskiej Mamie.
Dała mi wszystko, co tylko matka może dać swemu dziecku: życie, miłość, wiarę, wychowanie, wykształcenie, nieustającą modlitwę.
Reklama
Gdy byłam wystarczająco dorosła, Mama podyktowała mi historię mojego narodzenia, podpisała pod przysięgą na Trójcę Świętą, że tak to właśnie było i poprosiła o oddanie świadectwa proboszczowi ks. J. Szajkowskiemu w naszej parafii św. Andrzeja Boboli w Rawiczu. Doczekała dnia, kiedy skończyłam studia teologiczne i po kilku latach rozpoczęłam posługę w Dębowcu. Wtedy odkryłam, że dzień mojego chrztu to zarazem data poświęcenia łaskami słynącej figury Matki Bożej Płaczącej w Dębowcu. Tylko Bóg może wymyślić taki życiowy scenariusz! Mama oglądała z radością moje zdjęcia z Janem Pawłem II, doczekała ślubów wieczystych starszej córki Krystyny u Klarysek Kapucynek i młodszej – jako dziewicy konsekrowanej. Była szczęśliwa, że obydwie służymy Panu Bogu. Doczekała z tatą złotych godów małżeńskich.
W lipcu 2007 r. Mama ciężko zachorowała. Pojechałam do Fatimy, prosić o cud uzdrowienia. Podczas Mszy św. w Coimbrze powiedziałam jednak Jezusowi: Nie chcę zatrzymywać Mamy dla siebie. Jeżeli chcesz Ją zabrać do Królestwa Niebieskiego, to oddaję Ci, Panie, moją Mamę. Pozwól mnie tylko zobaczyć Ją jeszcze żywą...
Kilka dni później czuwałam z tatą i siostrą w szpitalu przy Mamie. Wszyscy przyjęliśmy wraz z nią Komunię świętą, a Mama otrzymała jeszcze wsparcie Sakramentu Chorych. O godz. 14.00 rozpoczęła się agonia. Pożegnała mnie czułym spojrzeniem i dotykiem ręki: „Nie płacz dziecko, nie płacz”. Podtrzymując Mamę, odmawialiśmy głośno Różaniec, Koronkę do Miłosierdzia Bożego, akty strzeliste. Patrzyłam ze wzruszeniem, jak nierówno bije Jej zmęczone serce. O godzinie 15.34 spokojnie poszła do Królestwa Niebieskiego, a my wypełniliśmy testament Mamy, żeby właśnie wtedy odśpiewać Te Deum.
Wróciwszy po pogrzebie do Dębowca, postawiłam w sekretariacie Apostolstwa Rodziny Saletyńskiej, gdzie zwykle pracuję, zdjęcie Mamy. Wiem, że dała mi wszystko, co tylko matka może dać swemu dziecku: życie, miłość, wiarę, wychowanie, wykształcenie, nieustającą modlitwę. Jest pragnieniem mej duszy dzielić się tym świadectwem, osobą mojej Mamy i Jej odważną decyzją sprzed 60 lat. Wiara i odwaga mojej Mamy jest pięknym wypełnieniem Jasnogórskich Ślubów Narodu napisanych przez sługę Bożego prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego, że chrześcijańska matka będzie gotowa „raczej śmierć ponieść, niż śmierć zadać”.
