Urodzenie i wychowywanie dziecka niepełnosprawnego jest dla kobiety heroizmem. Schodzimy jednak na manowce człowieczeństwa, jeżeli dopuszczamy do świadomości myśl, że do heroizmu zmuszać nikogo nie można, dlatego zabicie dziecka niepełnosprawnego przed urodzeniem jest oczywistym prawem dla tych kobiet, które do takiego heroizmu nie czują się powołane. Heroizmem jest trwanie przy życiu, tym bardziej jeśli jest to życie dziecka niepełnosprawnego.
Ważne, by w tym heroizmie matka nie pozostała osamotniona. To wymaga przeorania świadomości społecznej i konkretnych regulacji prawnych. Kobieta rodząca niepełnosprawne dziecko i decydująca się na jego wychowanie (co wiązałoby się ze stałym lub czasowym zaprzestaniem pracy zawodowej) powinna być traktowana jak pracownik na etacie (musi mieć zapewnione ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wynagrodzenie, wysługę lat itd.). Chodzi jednak nie tylko o wsparcie materialne, ale także o pomoc psychologiczną, relacje społeczne oraz, czasami, egzekwowanie należnych świadczeń od „bohatersko uchylających się” ojców. To jest także zadanie dla społeczeństwa – swego rodzaju solidarność społeczna, nie tylko na zasadzie pięknych słów, szlachetnych porywów serca, donacji dobroczynnych i wolontariatu, ale np. obowiązkowego odpisu podatkowego na rzecz rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi.
Niewykonalne? Skoro możliwe są milionowe opłaty za transfer piłkarzy, kilkusettysięczne gaże za kontrakty sportowe lub apanaże za popisy celebrytów, to dlaczego nie miałoby być możliwe takie ukształtowanie prawa i życia społecznego, by słowa: „Jeden drugiego brzemiona noście...” (Ga 6, 2) nabrały rzeczywistej wartości?
Przesiedleni Palestyńczycy czekają na napełnienie pojemników wodą pitną w obozie na południu Strefy Gazy
To nie wojna, tylko systematyczne zabijanie cywilów - tak o izraelskiej ofensywie w mieście Gaza wypowiada się Caritas Internationalis. W ogłoszonej dziś nocie ta międzynarodowa katolicka organizacja charytatywna podkreśla, że „głodzenie ludności jest profanacją życia”, zaś milczenie wobec tego, co się dzieje oznacza „bycie wspólnikiem”.
„To nie tragiczny wypadek. To wynik przemyślanych decyzji. Ludność pozbawiona schronienia, utrzymania i bezpieczeństwa została pozostawiona, aby umierać na oczach świata” - pisze Caritas Internationalis jako naoczny świadek tego okrucieństwa. Wskazuje, że izraelskie „oblężenie Gazy stało się machiną unicestwienia, wspieraną przez bezkarność i milczenie, lub przez wspólnictwo silnych państw”.
Ten zakątek wita ciepłymi, otwartymi ramionami. Przygarnia każdego, kto znajdzie w sobie dość siły, by do niego dotrzeć. W niemocy, bólu, płaczu. We wdzięczności za to, że kiedy już nikt nie słyszał, właśnie tu odnalazło się życie. Przed obliczem Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze pokorniejemy. Wszyscy - młodsi i starsi - na chwilę stajemy się dziećmi. I jest nam z tym dobrze. W skupionej modlitwie na kolanach, ze złożonymi dłońmi przyciśniętymi do serca, na krótką chwilę zanurzamy się w miłości, która „wszystko rozumie”. Nawet nas i nasze poplątane ścieżki. A potem już wiadomo, że trzeba tu wrócić. Bo kiedy wstajemy z kolan, wszelkie kule, tarcze, kamienie, zostawiamy przed Jej obliczem, by ktoś je zawiesił na ścianie kaplicy jako swoiste wotum. Na znak tego, że następnym razem przyjdziemy tu o własnych siłach. A przyjdziemy na pewno…
Uczestnicy Diecezjalnego Dnia Skupienia Zespołu Misyjnego podczas spotkania roboczego w Centrum Edukacji Katolickiej w Świdnicy.
W poniedziałek 25 sierpnia w Wyższym Seminarium Duchownym odbył się coroczny Diecezjalny Dzień Skupienia Zespołu Misyjnego. W spotkaniu wzięli udział diecezjalni i dekanalni referenci ds. misji, animatorzy parafialni oraz osoby zaangażowane w działalność Papieskich Dzieł Misyjnych.
Pierwsza część wydarzenia miała charakter modlitewny. Uczestnicy zgromadzili się na adoracji Najświętszego Sakramentu w kaplicy seminaryjnej, powierzając swoją posługę oraz pracujących na misjach kapłanów, siostry zakonne i świeckich wolontariuszy. Nabożeństwu przewodniczył ks. kan. Krzysztof Ora z wydziału duszpasterskiego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
