Reklama

Niedziela Rzeszowska

Październik z Królową Różańca

150 psalmów dziennie mieli odmawiać z pamięci średniowieczni mnisi. Dało to początek modlitwie różańcowej.

Niedziela rzeszowska 41/2020, str. VII

[ TEMATY ]

różaniec

Arkadiusz Bednarczyk

Ołtarz z obrazem Matki Bożej Różańcowej z kościółka w Lutczy k. Strzyżowa

Ołtarz z obrazem Matki Bożej Różańcowej z kościółka w Lutczy k. Strzyżowa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W średniowieczu nie wszyscy umieli czytać. Niepiśmienni mnisi odmawiali modlitwy na specjalnych sznurach zwanych „paternoster” (Ojcze nasz). Liczba węzłów na takich sznurach liczyła od dziesięciu do nawet stu pięćdziesięciu. Później węzły te zastępowano paciorkami.

W XIII wieku cystersi zezwolili braciom konwersom (którzy pełnili funkcje pomocnicze w zakonie) odmawiać Ave Maria nazywając to Psałterzem Maryjnym, a potem „rosarium”. Wedle legend jeden z braci miał w zwyczaju układać wieniec z pięćdziesięciu róż wokół figury Matki Bożej, dlatego modlitwę nazwano „rosarium”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wedle legend kartuzów św. Dominik z zakonu dominikanów miał otrzymać z rąk Maryi Panny różaniec. Ale to nie wszystko... Wierzono, że „zatwardziałe dusze” uzyskają przebaczenie dzięki modlitwie różańcowej zanoszonej do Matki Bożej. Jednak to właśnie kartuz Dominik z Prus, urodzony koło Gdańska, na początku XV wieku ułożył modlitwę stanowiącą pięćdziesiąt rozważań o życiu Jezusa Chrystusa.

7 października 1571 r. pod Lepanto, w jednej z największych bitew morskich w historii świata, Liga Święta zwyciężyła Turków, a przed tą bitwą papież Pius V zachęcał do modlitwy na różańcu. Jako podziękowanie za odniesione za wstawiennictwem Najświętszej Marii Panny zwycięstwo, 7 października ustanowiono dniem Matki Bożej Różańcowej. Z czasem papież Leon XIII w 1885 r. ustanowił październik miesiącem Różańca.

W rzeszowskiej farze znajduje się niezwykły obraz. Mowa o Madonnie Różańcowej, która namalowana została najprawdopodobniej przez bernardyńskiego malarza Szymona Hermanowicza około 1630 r. dla utworzonego przez Mikołaja Spytka Ligęzę w 1627 r. Bractwa Różańcowego. Już od 1638 r. obraz cieszył się wielkim kultem wiernych, o czym świadczy fakt, że wieszano przy nim liczne wota. W XIX stuleciu obraz znajdujący się w prawym bocznym ołtarzu wymieniono na nowszy, stary zaś umieszczono w bocznej nawie. Z kolei w XX wieku zastąpiono go wyjętym z ołtarza obrazem z XIX wieku, zaś siedemnastowieczną Madonnę przeniesiono na probostwo. Obraz, który poddano konserwacji, znajduje się obecnie na miejscu wotywnego obrazu Stanisław Kostka polecający Rzeszów Najświętszej Marii Pannie z XVIII wieku, który zawieszono na jednej ze ścian bocznych. Malowana na desce Madonna jest wysokiej klasy dziełem przypisywanym Szymonowi Hermanowiczowi. Obraz jest stylizowany na dzieło średniowieczne, o czym świadczy użycie złoconego tła, takiego jakie używano w średniowieczu. Hermanowicz malując rzeszowską Madonnę, pracował równocześnie w latach 1624-1629 dla kościoła Bernardynów w Rzeszowie.

2020-10-07 12:40

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Różańcowa pielgrzymka

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 41/2015, str. 1

[ TEMATY ]

różaniec

Ks. Adrian Put

Procesja z darami

Procesja z darami

Tysiące członków Żywego Różańca zgromadziło się 4 października w Rokitnie na swojej dorocznej pielgrzymce. Zorganizowane grupy przyjechały z blisko 120 parafii naszej diecezji. Centralnym punktem niedzielnej pielgrzymki była uroczysta Msza św., której przewodniczył ks. kan. Józef Tomiak

Diecezjalna Pielgrzymka Żywego Różańca jest, obok sierpniowego, największym odpustem maryjnym w sanktuarium diecezjalnym. Pielgrzymi przybywali do Rokitna już od rana. W sanktuarium mogli uczestniczyć w Godzinkach o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, porannej Mszy św. odpustowej, Różańcu na dróżkach rokitniańskich, koncercie muzycznym i okolicznościowej katechezie. W południe rozpoczęła się Suma odpustowa koncelebrowana przez kilkudziesięciu kapłanów. W słowie wprowadzenia do liturgii kustosz rokitniański ks. Tomiak powiedział: – W łączności z pasterzem naszej diecezji bp. Stefanem Regmuntem trwamy dzisiaj na modlitwie w diecezjalnym sanktuarium maryjnym. Chcemy w tym właśnie miejscu odczytać na nowo najpilniejsze intencje Kościoła i nasze. Dzisiejsza pielgrzymka Żywego Różańca nie odbyłaby się, gdyby w tym miejscu nie trwała nieustająca modlitwa do Gospodyni tej ziemi, Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej.
CZYTAJ DALEJ

Św. Józef - Rzemieślnik

Niedziela Ogólnopolska 18/2004

[ TEMATY ]

Święta Rodzina

Ks. Waldemar Wesołowski/Niedziela

Obraz św. Józefa, patrona parafii

Obraz św. Józefa, patrona parafii

Ewangeliści określili zawód, jaki wykonywał św. Józef, słowem oznaczającym w tamtych czasach rzemieślnika, który był jednocześnie cieślą, stolarzem, bednarzem - zajmował się wszystkimi pracami związanymi z obróbką drewna: zarówno wykonywaniem domowych sprzętów, jak i pracami ciesielskimi.

Domami mieszkańców Nazaretu były zazwyczaj naturalne lub wykute w zboczu wzgórza groty, z ewentualnymi przybudówkami, częściowo kamiennymi, częściowo drewnianymi. Taki był też dom Świętej Rodziny. W obecnej Bazylice Zwiastowania w Nazarecie zachowała się grota, która była mieszkaniem Świętej Rodziny. Obok, we wzgórzu, znajdują się groty-cysterny, w których gromadzono deszczową wodę do codziennego użytku. Święta Rodzina niewątpliwie posiadała warzywny ogródek, niewielką winnicę oraz kilka oliwnych drzew. Możliwe, że miała również kilka owiec i kóz. Do dziś na skalistych zboczach pasterze wypasają ich trzody. W dolinie rozpościerającej się od strony południowej, u stóp zbocza, na którym leży Nazaret - od Jordanu po Morze Śródziemne - rozciąga się żyzna równina, ale Święta Rodzina raczej nie miała tam swego pola, nie należała bowiem do zamożnych. Tak Józef, jak i Maryja oraz Jezus mogli jako najemnicy dorabiać przy sezonowym zbiorze plonów na polach należących do zamożniejszych właścicieli.
CZYTAJ DALEJ

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku

2025-05-01 16:30

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, kiedy myśli, że Go nie ma lub że umarł, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49, 15-16) – powie Bóg.

Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję