Do tej pory chlubiłem się, że jestem absolwentem przesławnej, jak o niej mówiono, Alma Mater Cracoviensis (czy też Alma Mater Jagiellonica). Składając w 1983 r. papiery na tę uczelnię, miałem przed oczami wielkie postaci: założyciela – króla Kazimierza Wielkiego, odnowiciela – króla Władysława Jagiełłę czy fundatorkę dzieła odnowienia – św. Jadwigę Królową. Miałem także świadomość całego dziedzictwa Uniwersytetu – z jego dorobkiem naukowym i znaczeniem cywilizacyjnym, z jego zacnymi rektorami, wybitnymi profesorami i słynnymi absolwentami, by wymienić najznamienitszego: Karola Wojtyłę – magistra, doktora i docenta UJ, który w tymże, 1983 r. jako papież Jan Paweł II, odbierając podczas drugiej pielgrzymki do ojczyzny tytuł doktora honorowego, powiedział: „Stykając się z nią (Akademią Krakowską – przyp. M.S.) na co dzień w ciągu 40 lat mojego tutaj pobytu, ani na chwilę nie straciłem tej świadomości, że obcuję z wielkością” (22 czerwca 1983 r.).
Dzisiaj czytam, że „(...) osoby transpłciowe i niebinarne, które studiują na Uniwersytecie Jagiellońskim, spotykają się czasem z niechęcią prowadzących. Niektórzy wykładowcy odmawiają zwracania się do nich imionami innymi niż te, które widnieją w systemie, a czasem nie chcą ich nawet wpuścić na zajęcia”, a w związku z tym „informatycy UJ pracują nad wprowadzeniem nakładek, dzięki którym osoby transpłciowe i niebinarne będą mogły funkcjonować na uniwersytecie pod imionami zgodnymi z ich tożsamością” (za: wiadomosci.gazeta.pl z 28 września 2020 r.). I serce mnie boli, że Uniwersytet Jagielloński schlebia lewackim modom, że dryfuje w kierunku mielizn politycznej poprawności. Czy ktoś zatrzyma to szaleństwo?!
Pomóż w rozwoju naszego portalu