Róże, gerbery i goździki

Rośliny od momentu ich stworzenia mają nie tylko charakter estetyczny czy konsumpcyjny, lecz także symboliczny. Już na kartach Pisma Świętego spotykamy się z ich wyjątkową symboliką. Księgi: Rodzaju, Wyjścia, Psalmów, Królewska, Izajasza, czy Jeremiasza opisują wielorakie rośliny i kwiaty. Symbolika kwiatów była opisywana też przez wielu świętych, Ojców Kościoła i teologów.

Uhonorowanie miejsca

Kwiaty jako element dekoracyjny miały zastosowanie już pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Pierwotnie były związane ze zwyczajami pogrzebowymi. Gdy pojawił się kult męczenników, ich relikwie składano w miejscach, które ozdabiano kwiatami. Przez wieki zmieniały się strumienie bodźców zmysłowych oraz forma i materiał używany do układania kompozycji kwiatowych, nie zmieniła się natomiast ich funkcja - podkreślenie miejsca, w którym przebywa Bóg.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Świdnicka kwiaciarka

Na świdnickim rynku wśród wielu sklepów, kawiarni i punktów usługowych, ważne miejsce zajmują kwiaciarnie. Zlokalizowane w samym centrum miasta, cieszą się dużą popularnością i mają wielu klientów. Jedną z takich kwiaciarni od 30 lat prowadzi wraz z mężem Renata Kunc, która m.in. przygotowuje dekoracje kwiatowe do świdnickich świątyń.

15 sierpnia w polskiej tradycji ludowej wspominaliśmy Matkę Bożą Zielną, była to więc okazja, aby porozmawiać z właścicielką kwiaciarni.

Reklama

O swoich początkach w zawodzie florystki i o tym, skąd wziął się pomysł, aby obrać taką ścieżkę kariery pani Renata mówi tak: - Kwiaty to taka specjalność rodzinna. Florystyką zajmowały się moja mama i babcia. Kiedy kilkadziesiąt lat temu sprzedawały kwiaty, robiły to na kamiennych stołach. Jako dziecko uwielbiałam przychodzić do mamy i komponować bukiety według własnego pomysłu.

Świdnicka kwiaciarka bardzo lubi swoja pracę, która sprawia jej dużą przyjemność. - Lubię tworzyć różne kompozycje kwiatowe w zależności od potrzeb klientów, bukiety ślubne, imieninowe czy jubileuszowe. Jednak największą przyjemność sprawia mi układanie kompozycji kwiatowych do kościoła. Dodatkowo czuję ogromne wsparcie męża, który co dzień służy mi pomocą - wyjaśnia.

Szlachetna prostota

Pani Renata wie, które kwiaty najlepiej nadają się do przestrzeni sakralnej. - Kompozycje kwiatowe powinny być kolorystycznie dopasowane do danej uroczystości, ponieważ kwiaty są ważnym nośnikiem informacji czy treści duchowych i często podkreślają piękno ołtarzy - tłumaczy. - Wiele zależy od okresu liturgicznego. I tak, w okresie Wielkiego Postu, choć powstrzymuje się od ozdabiania ołtarzy kwiatami, to jednak delikatne dekoracje w wybrane dni są dozwolone. Można wtedy wykorzystać gałęzie, kamienie, zasuszone elementy roślin. Dobrze wyglądają czerwone róże, gerbery, goździki czy irysy. Okres Wielkanocy to czas radości i chwały, a dominujące barwy kwiatów to żółcienie i biele - podkreśla pani Renata. - Kwiaty zmartwychwstania to głównie narcyzy. Można też stosować forsycje, lilie czy róże. W czasie Adwentu dominującym motywem w dekoracjach może być biała lilia. W Boże Narodzenie kolorystyka kompozycji skupia się na czerwieni, symbolu radości, ale i godności królewskiej Jezusa. Dużą możliwość i różnorodność kompozycji kwiatowych wykazują święta maryjne, a także okres zwykły - kończy świdnicka florystka.

Warto podkreślić za dokumentami

Kościoła, że przy dekorowaniu świątyń należy dążyć raczej do szlachetnej prostoty niż do przepychu, a ponadto zmierzać do tego, by te elementy służyły pouczeniu wiernych i odpowiadały godności miejsca świętego.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.