Kazimierz Górny urodził się 24 grudnia 1937 r., w pięknym Lubniu, w archidiecezji krakowskiej, w pobożnej rodzinie Stanisława i Barbary, w której Pan Bóg obdarzył łaską powołania dwóch synów: Stanisława i Kazimierza.

Lubień położony jest w Beskidzie Wyspowym, w dolinie  rzek Raby i Smugawki. Zabudowania i pola miejscowości znajdują się nie tylko na dnie dolin tych rzek, ale także na stokach znanych szczytów Beskidu Wyspowego:  Luboń Wielki, Szczebel i Zębalowa. Zapewne stąd wraz z latami u młodego Kazimierza wzrastała miłość do polskich gór.

Po maturze w krakowskim II LO im. Króla Jana III Sobieskiego, w roku 1955 wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Pięć lat studiów i formacji uwieńczył przyjęciem święceń kapłańskich 29 czerwca 1960 r., z rąk biskupa pomocniczego Karola Wojtyły.

Służba kapłańska

Pierwszą parafią po święceniach była dla ks. Kazimierza parafia Jaworzno-Byczyna, następnie Ujsoły, parafia Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej i św. Anny w Krakowie. Już wtedy dał się poznać jako gorliwy i bardzo lubiany kapłan. O tym okresie tak mówił po latach: „W duszpasterstwie parafialnym byłem rozmiłowany, przedkładałem je nad studia specjalistyczne, które mi proponowano jeszcze przed święceniami. Okres pracy wikariuszowskiej należy do najpiękniejszych w moim życiu. […] Uważam, że wierne wypełnianie obowiązków kapłańskich, służba Bogu i ludziom tam, gdzie jest się posłanym – to jest właśnie spełnienie kapłańskie”.

W latach 1970-77 Ks. Górny pracował w Kurii Metropolitalnej w Krakowie, jako odpowiedzialny za Wydział Duszpasterstwa Rodzin oraz jako sekretarz II Archidiecezjalnego Synodu Duszpasterskiego, odpowiadając za zespoły synodalne.

W 1977 r. został mianowany proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Oświęcimiu i dziekanem dekanatu oświęcimskiego. Tam, mimo sprzeciwu władz i wielu trudności, w zgodnej współpracy z parafianami najpierw odzyskał odebrany przez władze komunistyczne teren pod budowę kościoła na Osiedlu, a następnie wraz z bratem Stanisławem i wiernymi wybudował wspaniały kościół na osiedlu i zorganizował parafię św. Maksymiliana, którą kierował jako proboszcz od 1983 r. Jako dziekan oświęcimski przyczynił się do powstania czterech nowych parafii w Oświęcimiu i klasztoru sióstr karmelitanek bosych. Wielkim wydarzeniem tego okresu było przygotowanie i przeżycie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II na terenie byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau w 1979 r., z udziałem ponad pół miliona wiernych.

26 października 1984 r. ks. dziekan Kazimierz Górny został ustanowiony biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej. Święcenia biskupie przyjął 6 stycznia 1985 w Bazylice św. Piotra w Rzymie z rąk papieża Jana Pawła II. Był także opiekunem Krajowego Duszpasterstwa Harcerzy, Ruchu Światło-Życie oraz przewodniczącym Rady ds. Rodziny.

Na czele nowej diecezji

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1992 r., kiedy został ogłoszony biskupem ordynariuszem nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. 11 kwietnia 1992 r. odbył uroczysty ingres do katedry rzeszowskiej. Odtąd w sercu towarzyszyła sentencja: „Cracovia totius Poloniae urbs celeberrima et Resovia” i rozpoczęła się służba nowej diecezji z nowymi kapłanami i zawsze wiernymi mieszkańcami Podkarpacia, która trwała do 14 czerwca 2013 r.

W 1992 utworzył kurię diecezjalną, Caritas, Instytut Teologiczno-Pastoralny im. bł. Józefa Sebastiana Pelczara w Rzeszowie, w 1993 Wyższe Seminarium Duchowne w Rzeszowie, w 1995 otworzył budynek Kurii i dom biskupi w centrum Rzeszowa, w 1997 r. Sąd Biskupi i Muzeum Diecezjalne w Rzeszowie, a w 2000 rzeszowską kapitułę katedralną, w kolejnych latach kapituły kolegiackie: Biecz, Strzyżów, Kolbuszowa, Jasło, wreszcie w 2002 roku Dom Księży Seniorów.

Z gorliwością zabiegał o rozwój sieci parafialnej (liczba parafii wzrosła z 201 do 243) i dekanalnej (z 19 do 25 dekanatów), o budownictwo sakralne (zostało wybudowanych pięćdziesiąt nowych kościołów parafialnych). Jego staraniem powstawały nowe klasztory, w tym sióstr karmelitanek i dwa domy prowincjalne: sióstr sercanek i serafitek. Biskup zorganizował także media diecezjalne: Radio „Via”, Redakcję katolicką Telewizji Rzeszów oraz czasopisma: Źródło Diecezji Rzeszowskiej, Niedziela Południowa (dziś Niedziela Rzeszowska), Droga Rzeszowska i Zwiastowanie.

Utworzył wiele nowych placówek charytatywnych, z Ośrodkiem Caritas dla dzieci i niepełnosprawnych w Myczkowcach, Centrum Rehabilitacji dla Dzieci i Młodzieży w Rzeszowie i Centrum Edukacyjnym i Rehabilitacyjnym Natura 2000 w Budach Głogowskich. Powstały stacje Caritas, liczne warsztaty terapii zajęciowej dla niepełnosprawnych, kuchnie dla ubogich i wiele innych instytucji służących potrzebującym. Ich wielość i działalność budzi podziw.

Ważnym czasem współpracy ze świeckimi był II Polski Synod Plenarny w latach 1992-1999 oraz I Synod Diecezji Rzeszowskiej w latach 2001-2004. W uznaniu zasług został ogłoszony honorowym obywatelem Oświęcimia (1995) i gminy Lubień (2000), Kolbuszowej (2010), Rzeszowa (2010), gminy Nowy Żmigród (2010) i Ropczyc (2012).

Ważnym polem działalności Biskupa Rzeszowskiego była troska o misje i Polonię rozproszoną w świecie. Otwartość Biskupa i jego zachęty sprawiły, że kilkudziesięciu kapłanów młodej diecezji podjęło pracę misyjną na wszystkich kontynentach oraz w krajach, gdzie brakuje kapłanów, czy gdzie ich potrzebuje Polonia.

Już w 1992 roku pierwszy Biskup Rzeszowski powołał do istnienia Instytut bł. J. S. Pelczara, w skład którego weszły m. in.: Kolegium Teologiczne, Studium Organistowskie, Studium Teologii Rodziny, Instytut Akcji Katolickiej i Wyższe Seminarium Duchowne. Dla potrzeb Instytutu przygotowano budynek pomnik Instytut Jana Pawła II, a w ostatnich latach, w ramach projektu unijnego, potężny kompleks Instytutu św. J. S. Pelczara. Staraniem Biskupa, Wyższe Seminarium Duchowne zostało afiliowane do Papieskiej Akademii Teologicznej (obecnie UPJP II).