W dniach 12-14 grudnia br. Łódź będzie miejscem światowej debaty lekarzy, fizjoterapeutów i trenerów w zakresie urazów w sporcie. Polskie Towarzystwo Mięśni, Ścięgien i Więzadeł (PTMŚiW) oraz Medical Magnus Sport Clinic wraz z Polskim Komitetem Olimpijskim, Polskim Związkiem Lekkiej Atletyki, Centralnym Ośrodkiem Medycyny Sportowej oraz Zakładem Biomedycyny i Genetyki Uniwersytetu Medycznego w Łodzi zapraszają na II Międzynarodowe Sympozjum „Urazy świeże i przeciążeniowe tkanek miękkich oraz złamania zmęczeniowe w sporcie”.
Specjalistyczny temat i cel sympozjum wyjaśnia dr Marek Krochmalski – przewodniczący Komitetu Organizacyjnego i prezes PTMŚiW: – Jednym z celów wydarzenia jest wymiana wiedzy i doświadczeń o urazach w sporcie i sposobach ich leczenia między lekarzami, fizjoterapeutami oraz trenerami. Ważne jest także zwiększenie świadomości trenerów i sztabów medycznych na temat zasad treningowych, które pozwalają zmniejszyć skalę występowania urazów zmęczeniowych u sportowców. Sympozjum ma również służyć integracji środowiska medycznego i sportowego w celu doskonalenia procesu budowania profesjonalnych zespołów szkoleniowych wokół poszczególnych drużyn i zawodników, co powinno zaowocować sukcesami sportowymi.
II Międzynarodowe Sympozjum Polskiego Towarzystwa Mięśni, Ścięgien i Więzadeł uświetni jubileusze 100-lecia Polskiego Komitetu Olimpijskiego oraz Polskiego Związku Lekkiej Atletyki.
O światowym wymiarze debaty w Łodzi świadczy fakt, że udział w tym wydarzeniu zapowiedzieli znakomici goście, wśród nich: prezes Światowego Towarzystwa Mięśni, Ścięgien i Więzadeł (InSMuLT) prof. Nicola Maffulli, znany z leczenia piłkarzy prof. Pier Paolo Mariani, zajmujący się rehabilitacją w sporcie prof. Calogero Foti, a także – prezes ESMA (European Sports Medicine Associates) prof. Henrique Jones oraz prof. A. Olison V. September z RPA.
W ramach konferencji odbędą się panele ekspertów w formule okrągłego stołu, mające na celu określenie zasad postępowania członków zespołu medycznego w urazach sportowych. – Serdecznie zapraszamy lekarzy, fizjoterapeutów, studentów i trenerów oraz inne osoby zainteresowane tematyką sympozjum.
Obok części teoretycznej przewidujemy również część praktyczną w postaci warsztatów udzielania pierwszej pomocy, badań wydolnościowych, badania USG, ortotyki czy osteopatii dla lekarzy i fizjoterapeutów – podkreśla dr Krochmalski.
Szczegóły na dedykowanej sympozjum stronie internetowej: www.sympozjum-ptmsiw.pl , a także na stronie głównej PTMŚiW: www.ptmsiw.pl oraz na profilu PTMŚiW na Facebooku.
„Niedziela” jest jednym z patronów medialnych wydarzenia.
Problemem nie jest uwolnienie się od krzyża, ale wierne pójście za Tym, który go niósł i zwyciężył dla nas. Ludzie nam w tym nie pomogą. Nawet nasi rodzice, rodzeństwo, przyjaciele czy znajomi. Pomóc może tylko Jezus, dlatego mam kochać Go bardziej niż innych. Wyznam Jezusowi szczerze moje obawy wobec Jego wymagań.
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».
Doskonale znany tekst dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do konfrontacji z naszym podążaniem za Chrystusem. Zastanawiamy się nieraz nad naszą relacją do Boga, wiele możemy już o tym powiedzieć, ale życie nieustannie to weryfikuje i niejako wymusza na nas stanięcie w prawdzie wyrażonej nie tylko słowem, ale nade wszystko czynem. Już nieraz uświadamialiśmy sobie, że wiara i pójście za Chrystusem nie jest życiem usłanym różami, a dziś Jezus mówi nam wprost o drodze, na której trzeba dźwigać codzienny krzyż. I stoi przed nami wiele, na pozór sprzecznych, zachowań, jak choćby nienawiść do ojca, matki, żony, dzieci. Czy może nas ów tekst gorszyć? Myślę, że żadną miarą. Trzeba jednak należycie uporządkować hierarchię wartości w naszym życiu, by wiedzieć, co z czego wynika. Oczywiście, na pierwszym miejscu musi być Bóg. Potem – Jego wola względem naszego życia. To tak jakby z nieco innej strony modlitwa Ojcze nasz..., która przypomina wpierw o uświęceniu Boga, o Jego należytym miejscu w naszym życiu, o naszej otwartości na Jego wolę, a następnie dopiero wyraża prośbę o chleb powszedni, który jest symbolem doczesności. Wszystko musi być budowane na fundamencie, którym jest Bóg. Jeśli chcesz pójść za Chrystusem, musisz to uczynić bezkompromisowo. Stanąć przed nim sam na sam. Bez niczyjego wsparcia, zaplecza i zabezpieczeń. Tylko On i ja. Moje „ja” – ja sam przed Nim jestem nikim, bo wszystko, czym jestem, wynika z mojej relacji do Niego. Tym jest moja „nienawiść” do siebie samego: wyraża się w oddaniu wszystkiego Bogu – tak jak oddanie żony, dzieci, braci czy sióstr. Wszystko zaczyna się od mojej relacji do Niego. Od wzięcia tego wszystkiego jakby od nowa – w postaci krzyża obrazującego wszystko, z czym przychodzi mi żyć na co dzień. Jeśli nie przyjmę tego w duchu wiary, nie jestem uczniem Chrystusa. Cała rzeczywistość mojego ziemskiego pielgrzymowania musi być interpretowana w duchu wiary. Wszystko dzieje się po coś. Wszystko w Bożym planie ma swój sens i ma czemuś służyć. To fundament, o którym pisze dalej ewangelista Łukasz. Twoje życie musi być zaplanowane na współpracę z Bogiem. Zaczynasz budować. A jeśli już, to od początku do końca – mówiąc nieco prostym językiem: na dobre i na złe. Jestem z Nim wtedy, gdy moje życie „układa się”, ale i wtedy, gdy przychodzi moment próby. To jest nie tylko trwałe budowanie fundamentu, ale i zdolność wykończenia budowy. Jeśli w chwili próby porzucam Jezusa, to jestem człowiekiem godnym politowania albo obiektem drwin. Czym jest moja wiara tylko w chwili powodzenia, albo czym jest moja miłość tylko w dobrej, a nie złej doli? Życie nasze pozostaje ciągłym zmaganiem, walką – wygrana pozostaje tylko z Chrystusem.
W ilu polskich kościołach podczas modlitwy wiernych słyszymy wezwania za tych, którzy odebrali sobie życie? Albo za tych, którzy zmagają się z myślami samobójczymi? Odpowiedź jest łatwa do przewidzenia: w bardzo niewielu.
Niedawno wysłuchałam poruszającego wywiadu Weroniki Kostrzewy z ks. Tomaszem Trzaską, ekspertem od zapobiegania samobójstwom. Kapłan podzielił się wymownym doświadczeniem: na szkoleniu dla księży i sióstr zakonnych zapytał, kto w minionym roku słyszał w kościele modlitwę wiernych za samobójców. Spośród kilkuset osób rękę podniosło zaledwie… pięć. „Za mało modlimy się publicznie za samobójców i ich rodziny” – powiedział ks. Trzaska.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
