AGNIESZKA BUGAŁA: –

Bonnie, jesteś chyba jedyną żyjącą mamą na świecie, której dziecko urodziło się martwe, a teraz żyje, ma 9 lat i dobrze się rozwija. W dodatku Kościół uznał to wydarzenie za cud. To brzmi niewiarygodnie!

Podziel się cytatem

BONNIE ENGSTROM: – Ja i mąż wciąż jesteśmy bardzo wdzięczni za dar tego cudu. To dla nas wielka radość, że James żyje i czuje się dobrze! Każde dziecko to cud, wielki dar, ale życie Jamesa to dla nas podwójny dar.

– Jak przebiegały wydarzenia w szpitalu w dniu narodzin Jamesa? Jego serce zaczęło bić dopiero po 61 minutach od przyjścia na świat... Wiem, że prosiliście o modlitwę w mediach społecznościowych i odzew był ogromny. O pomoc prosiłaś też abp. Sheena...

– Jeszcze w czasie ciąży zaplanowaliśmy, że nadamy naszemu dziecku imiona James Fulton. Ciąża przebiegała bez zarzutu, ale i tak przez cały czas prosiliśmy abp. Sheena, by modlił się za Jamesem. W trakcie tych straszliwych 61 minut mój mąż, który cały czas był obecny przy naszym dziecku, wzywał pomocy arcybiskupa. Robił to także wtedy, gdy wodą chrzcił małego Jamesa niedającego oznak życia. Pamiętam te szepty, ciche modlitwy. Tamte minuty, później godziny, dni, tygodnie i miesiące, gdy James wracał do zdrowia. Wypełnialiśmy je modlitwą o łaskę uzdrowienia dla naszego syna za wstawiennictwem abp. Sheena. Wiemy, że wraz z nami modlili się ludzie w wielu innych krajach świata.

– W jaki sposób ta niezwykła interwencja Boga wpłynęła na Wasze małżeństwo?

– Na pewno pomogła i nadal pomaga mnie i Travisowi zachować Boga w centrum naszego życia rodzinnego. Ten cud pomaga nam do dzisiaj trwać w modlitwie dziękczynienia i w uwielbianiu Boga. Jesteśmy słabymi ludźmi, grzeszymy, a ten piękny dar pozwala nam stawać się lepszymi każdego dnia.

– Mówisz w swojej książce: „To Jezus Chrystus wskrzesił Jamesa Fultona”. Ty i Twój mąż byliście świadkami cudu. Ale nie wszyscy dostępują takiej łaski... Co poradziłabyś rodzicom, którzy żarliwie modlą się o zdrowie dla swoich dzieci, a jednak nie zostają wysłuchani?

– To, o co pytasz, jest bardzo trudne. James faktycznie został uzdrowiony, ale moje pierwsze dziecko poroniłam. To było 12 lat temu. Gdy zaczęłam krwawić, żarliwie modliłam się do Boga, by ocalił moje dziecko. Tak się jednak nie stało, Bóg pozwolił mu umrzeć. Po 12 latach nadal czuję smutek z powodu tamtej straty. Przeżyć śmierć swojego dziecka to chyba jedna z najgorszych rzeczy, które mogą się przytrafić człowiekowi. Nie wiem, dlaczego Bóg nie przyszedł mi wtedy z pomocą, ale wiem jedno – uzdrowienie, o które się modlimy, a uzdrowienie, które otrzymujemy, to nierzadko dwie różne rzeczy. Cierpienie także może nas oczyścić, stanowić dla nas dar w perspektywie wieczności. Wierzę głęboko, że kto zaufał Bogu, otrzymuje od Niego właśnie to, co w danej chwili jest dobre.

Wiem, że Bóg może wyprowadzić rzeczy piękne z naszego cierpienia. Dlatego każdego dnia się modlę: „Jezu, ufam Tobie!”

Podziel się cytatem

– A skąd zaufanie do abp. Sheena i duchowa przyjaźń z nim?

– To rodziło się powoli, ale i ja, i mąż daliśmy się porwać nauczaniu arcybiskupa, jego cudownym konferencjom, które można znaleźć na YouTube. Ujęło nas jego poczucie humoru, ale też wielkie ciepło, wrażliwość i prostolinijność. Fulton Sheen potrafił łączyć wielki intelekt i głębię myśli z prostotą przekazu. To jest rzadka umiejętność. W dodatku emanowało z niego to, że żył Ewangelią, że nie bał się ciężko pracować w służbie Bogu. Słuchając go, nie możesz się pozbyć wrażenia, że największą pasją jego życia był nasz Pan Eucharystyczny.

– Czy od 2010 r. abp Sheen interweniował jeszcze w życiu Waszej rodziny? Czy doświadczacie jego wstawiennictwa?

– Wierzę, że czuwa nad nami nieustannie. Codziennie proszę o jego wstawiennictwo. Przed narodzinami Jamesa również robiłam to regularnie. Prosiłam, by wspierał mnie w trudach rodzicielstwa. Nie chcę, żeby to brzmiało patetycznie i wzniośle, ale po prostu rozmawiam z arcybiskupem jak z najlepszym przyjacielem. To naprawdę chyba najlepszy przyjaciel naszej rodziny! Regularnie czytamy jego książki, słuchamy konferencji. On był nie tylko świetnym kaznodzieją, ale też wielkim prorokiem naszych czasów. Lubimy też o nim rozmawiać i często to robimy, staramy się odkrywać go na nowo w naszym życiu. No i mamy w domu kilka jego obrazów, jeden jest nawet przyczepiony do lodówki.

– Jak wygląda codzienność rodziny, w której Bóg zadziałał z taką mocą?

– Zwyczajnie – nasz dom jest bardzo głośny i pełen życia. Latem często chodzimy pływać albo pracujemy wszyscy w ogródku. Wieczorami bawimy się z tyłu domu. To są piękne chwile, kiedy jesteśmy razem. Teraz jest zima, dlatego więcej czasu spędzamy w domu. Oglądamy wspólnie filmy, rozpalamy w kominku i dużo ze sobą rozmawiamy. Dzieciaki rozpiera energia, więc w piwnicy śmigają na rolkach. Bardzo ważne są dla nas spotkania z bliskimi i przyjaciółmi. Nasze dzieci bardzo często widują swoich dziadków, spędzają z nim dużo czasu. To ważne, ponieważ oni dzielą się z nimi taką mądrością, której my nie mamy.

– A w jaki sposób pielęgnujecie wiarę Waszych dzieci?

– Przede wszystkim przez wspólną modlitwę. Trudno jest nauczyć dzieci modlić się, jeśli sami nie damy im przykładu. Chcesz, żeby twoje dziecko klękało codziennie do modlitwy? Sposób jest prosty: klękaj codziennie do modlitwy. Najczęściej modlimy się Litanią do Wszystkich Świętych, staramy się też bardzo często brać udział we Mszy św. i adorować Najświętszy Sakrament. Ważna jest też codzienna lektura Pisma Świętego.

– Msza św. beatyfikacyjna abp. Sheena jest zaplanowana na 21 grudnia. Czy – zgodnie ze zwyczajem – to James Fulton poniesie relikwiarz?

– Tak, James ma nieść relikwiarz arcybiskupa. Będziemy mu w tym towarzyszyć. James bardzo chce, by w tym momencie byli przy nim rodzice.

– Beatyfikacja arcybiskupa oznacza, że Wasz syn – i wraz z nim cała rodzina – będzie w centrum uwagi Kościoła i mediów na całym świecie. To będzie wyzwanie! Czy Wasz syn wie, jak wyglądał początek jego życia?

– James wie, w jak dramatycznych okolicznościach przychodził na świat. Dzisiaj jest całkowicie normalnym chłopcem. Uwielbia „Gwiezdne wojny”, bawi się z rodzeństwem i przyjaciółmi, potrafi ugotować ulubione kiełbaski na śniadanie. Jest trochę nieśmiały, dlatego nie lubi być w centrum zainteresowania. W ostatnich miesiącach zainteresowanie nim faktycznie wzrasta, w końcu jego uzdrowienie zostało uznane za cud beatyfikacyjny. James bardzo chce, byśmy razem z Travisem towarzyszyli mu w różnych niełatwych dla niego sytuacjach. Nie lubi być fotografowany, dlatego na zdjęciach jest z nim cała rodzina. Nie postrzegamy Jamesa jako jakiegoś wyjątkowego „żywego cudu”. Każde dziecko jest przecież cudem. Bóg jest dobry, że podarował Jamesowi życie, ale on jest normalnym chłopcem.

– A plany Bonnie Engstrom po beatyfikacji? Przed Wami pierwsze święta Bożego Narodzenia z błogosławionym abp. Sheenem!

– Mam swój plan na te święta: będę się cieszyć wraz z całą rodziną z narodzenia naszego Pana i wreszcie utnę sobie w ciągu dnia naprawdę długą drzemkę!

Książkę Bonnie L. Engstrom pt. „61 minut do cudu” wydało w Polsce wydawnictwo Esprit.

Razem z Travisem odwiedziliśmy Polskę w 2005 r. Byliśmy wtedy na Światowych Dniach Młodzieży w niemieckiej Kolonii i przy okazji odwiedziliśmy sąsiedni kraj. Moje wspomnienia? Pokochaliśmy Wasz kraj. Jest piękny! Byliśmy w Łagiewnikach, przed obrazem Jezusa Miłosiernego, podróżowaliśmy też śladami Jana Pawła II, no i zwiedziliśmy Kraków. Z pięknych miejsc pamiętam też kopalnię soli w Wieliczce. Zrobiła na nas ogromne wrażenie. To było wspaniałe! Oczywiście, musiałam też spróbować słynnych kremówek, no i obowiązkowo pierogów! Duże wrażenie zrobili też na mnie sami Polacy. Jesteście bardzo mili, otwarci i serdeczni. To Wasze najmocniejsze strony. Ale wiesz, co jest u Was najcudowniejsze? Małe kapliczki przy drogach, przed którymi można stanąć i zmówić modlitwę. Z Waszego kraju aż bije miłość do Boga!