Na konkurs nie wpłynęło zbyt wiele projektów. Były one jednak bardzo bogate w treść i komisja konkursowa miała poważny dylemat z wytypowaniem najlepszej gry. Jak mówi Anna Żarków, dyrektor Biblioteki Pedagogicznej: – Wpłynęło może niezbyt dużo projektów, ale za to niezwykle interesujących, bogatych w treści, tak że komisja konkursowa, złożona z przedstawicielek Zespołu Obrzędowego Lasowiaczki, naszej biblioteki oraz specjalistów z zakresu kulturoznawstwa, miała ogromny problem z wytypowaniem najlepszej gry. Ostatecznie decyzją jury nagrody powędrują do wszystkich uczestników. Jurorzy przyznali bowiem po dwie dla każdego miejsca. Natomiast gra, mająca dzisiaj swoją premierę, jest kompilacją wszystkich sześciu projektów. Każdy zatem z laureatów ma prawo czuć się jej współautorem.

Pierwsze miejsca ex aequo zajęli: Gabriel Chwała i Anna Pałys. Drugie – również podwójne: Kacper Janczy i Dorota Witas, trzecie natomiast: Maciej Zając oraz Dominika i Barłomiej Fąfarowie.

Projekt miał za zadanie promocję zwyczajów i tradycji lasowiackich. – Główny nacisk w swoim projekcie położyłam na obyczaje lasowiackie – zarówno te codzienne, jak i związane ze świętami, rokiem obrzędowym. Spory zasób wiedzy na ten temat miałam z racji mojego zawodu. Z problematyką kultury, tradycji Lasowiaków spotykałam się przy okazji różnych obchodów, uroczystości, wydarzeń kulturalnych. Niemniej okazało się, że nie był na tyle wystarczający, jakbym chciała. Świetną pomocą posłużyły m.in. opracowania, książki udostępnione przez Bibliotekę Pedagogiczną na specjalnej wystawie dotyczącej historii i zwyczajów lasowiackich, z której skrzętnie skorzystałam – wyjaśniała Dorota Witas, zdobywczyni drugiego miejsca, redaktor Telewizji Lokalnej w Tarnobrzegu.

Po wręczeniu nagród każdy z przybyłych mógł sprawdzić swoją znajomość tradycji lasowiackich, zasiadając do stolika i przystępując do gry. Jak mówił Sylwester Łysiak, kulturoznawca: – Dla mnie najważniejszą kwestią była znajomość kultury duchowej, którą szczególnie zaskoczyli mnie najmłodsi projektanci. Jest ona bowiem najtrudniejszą do poznania, ale także wykorzystania w grze. Odniosłem wrażenie, że w niektórych przypadkach wynikała ona z przekazów rodzinnych. To bardzo cieszy, gdyż można pokusić się o stwierdzenie, iż jest to powrót do korzeni już nie tylko małej ojczyzny, ale wręcz ojcowizny, czyli nie tyle regionu, co samej osady, czy nawet rodzinnej zagrody.

W uroczystym wręczeniu nagród obecny był także Zespół Obrzędowy Lasowiaczki, który jest najbardziej znanym popularyzatorem tradycji mieszkańców w widłach Wisły i Sanu. Konkurs zorganizowano w ramach programu „EtnoPolska 2019”.