Wszędzie nam się śpieszy. Zdecydowanie łatwiej jednak znajdziemy czas i więcej go potrafimy poświęcić dla spraw tego świata niż dla relacji z Bogiem. Wielu z nas wpada do kościoła niemal równo z dzwonkiem sygnaturki i cieszy się, że się udało przynajmniej nie spóźnić na Mszę św. Tempa wychodzenia z kościoła po nabożeństwie mogliby się uczyć od niektórych osób specjaliści od ewakuacji ludności. Coraz częściej domagamy się możliwie najkrótszych kazań, i dorabiamy do tego „teologię”, jakoby po 10 minutach homilii cała reszta była już „od diabła”. Bywają rodzice, którzy się buntują przeciwko stałej formacji przed I Komunią św. czy bierzmowaniem, i jako powód tego wymieniają ogrom zajęć swoich dzieci. I znowu Pan Bóg musi przegrać z lekcjami języka obcego, treningiem, tańcami czy lekcją muzyki. Na pytanie o powody wypisywania się z katechezy w szkole wielu młodych tłumaczy się względami praktycznymi: bo dużo lekcji, wcześniejszy autobus do domu... – listę skracanych spotkań z Bogiem można ciągnąć jeszcze długo. Znalazłby się też na niej domowy rozkład zajęć, z którego wielu już wykreśliło poranny i wieczorny pacierz czy wspólną modlitwę rodzinną.

Nikt nie wątpi, że życie staje się coraz bardziej walką z czasem i mamy go coraz mniej. Tym bardziej więc gospodarowanie czasem jest dziś termometrem naszej wiary. Po prostu – trzeba powalczyć o czas dla Pana Boga. Jeden ze współczesnych świętych proponował: „Jeśli w swoim kalendarzu zapisujesz konkretne terminy ważnych spotkań i zajęć, to zapisz tam również swoje spotkania z Panem Bogiem. Czy Bóg nie jest godzien na wpisanie w twoim zapchanym kalendarzu czasu dla Niego?”. Modlitwa też jest walką, i to nie tylko o to, żeby się na niej porządnie skupić, ale jeszcze bardziej żeby powalczyć o czas na nią. Chorobliwa walka z czasem to także błędne koło w naszym duszpasterstwie – duszpasterze skracają i usuwają z programu duszpasterskiego, co tylko mogą. W efekcie parafia czy wspólnota zaczyna umierać za obopólną zgodą na brak czasu.

Czas ucieka, wieczność czeka. Tylko, żeby u progu tej wieczności Bóg nie musiał nam powiedzieć: „Nie znam was, bo nigdy nie mieliście dla Mnie czasu!”.