Ponad 100 wysp – z których jedna trzecia jest zamieszkana – otoczonych turkusową wodą i ciągnącymi się wzdłuż wybrzeży rafami koralowymi... Archipelag Bermudów leży w zachodniej części Atlantyku. Nie jest częścią Karaibów, zalicza się go do... Indii Zachodnich, obecnych i dawnych kolonii brytyjskich i francuskich w basenie Morza Karaibskiego.
Morze, rafy i przepiękne plaże są głównymi atrakcjami turystycznymi archipelagu. Co roku na Bermudy przybywa ponad pół miliona turystów, głównie z USA, a nie z Wielkiej Brytanii. Bo co prawda archipelag jest terytorium zamorskim Albionu, ale leży niedaleko wybrzeży USA. Podróż z Wielkiej Brytanii to już poważna, wielogodzinna wyprawa.
Bermudy odkrył prawdopodobnie hiszpański podróżnik Juan de Bermúdez na początku XVI wieku, choć już najpewniej wcześniej były znane jako... nieznane, odizolowane „Wyspy Diabłów”, otoczone zdradliwymi rafami. Po raz pierwszy zostały zasiedlone dokładnie 510 lat temu – w lipcu 1609 r. – przez angielskich rozbitków, którzy płynęli z Anglii, a zamierzali się osiedlić w amerykańskiej Wirginii w Jamestown.
Reklama
Ich statek „Sea Venture” osiadł na mieliźnie przy Wyspie Świętego Jerzego, która dziś jest uważana za miejsce „narodzin” Bermudów. Część pasażerów „Sea Venture” zamieszkała na Bermudach na stałe. Kilka lat później dołączyli do nich kolejni przybysze, którzy rozbudowali osadę. Wkrótce stała się ona miastem – St. George’s Town i przez lata była stolicą Bermudów.
St. George’s Town jest uznawane za najstarszą stale zamieszkiwaną osadę w Ameryce i na półkuli zachodniej założoną przez angielskich osadników, to do dziś to największe miasto na Bermudach – liczy prawie 2 tys. mieszkańców. Obecna (od 1815 r.) stolica, Hamilton, jest nieco mniejsza.
Archipelag, którego powierzchnia jest podobna do obszaru zajmowanego przez Sieradz, zamieszkuje ok. 65 tys. osób. Większość stanowią protestanci, katolików jest ok. 15 proc. W Hamiltonie działa parafia św. Stanisława Kostki, jest prowadzona przez księży zmartwychwstańców. Z tego zgromadzenia wywodzi się biskup diecezji hamiltońskiej Wiesław Śpiewak.
Centrum usług
W czasach wiktoriańskich pojawili się tu turyści, którzy chcieli się schronić przed zimą. Miejsce to jest chętnie odwiedzane do dziś. Turystyka odgrywa ważną rolę w gospodarce archipelagu – przynosi jedną trzecią dochodów – ale w ostatnich latach większe znaczenie zyskały usługi finansowe. Bermudy, raj podatkowy, stały się ważnym centrum usług bankowych.
Ten raj podatkowy akurat nie interesuje turystów, którzy przybywają tu przede wszystkim poza sezonem huraganów, który trwa od początku lipca do końca jesieni. Warto przyjechać na Bermudy wiosną. Podczas gdy w Europie ludzie narzekają na aurę, na archipelagu panują przyjemne temperatury, a duża zwykle wilgotność jest wówczas względnie niska.
Reklama
Archipelag ma kształt wędkarskiego haczyka. Na haczyk ten nadziało się sporo statków – ich wraków jest w tym miejscu ponoć ponad 200; w przeliczeniu na kilometr kwadratowy – więcej niż gdziekolwiek na świecie. Rafy, które sprawiły, że żeglowanie w pobliżu archipelagu było przed laty niebezpieczne, dziś stanowią atrakcję dla nurków.
Szort stories
Duża wilgotność i temperatury wymuszają m.in. odpowiednie odzienie. Szorty, popularne na całym świecie, nieprzypadkowo nazywane są bermudami. Noszone początkowo przez oficerów brytyjskiej armii na pustyniach i w tropikach, potem przez uczniów prywatnych szkół oraz harcerzy, trafiły także na Bermudy. Ponoć 100 lat temu szorty uzupełnione cienkimi podkolanówkami, koszule i marynarki klubowe nosili tam biznesmeni. Było to wtedy popularne miejsce wypoczynku Brytyjczyków i Amerykanów. Stąd nowy, wygodny krój spodni szybko trafił w inne miejsca na świecie.
Wykonane z lekkich i przewiewnych materiałów bermudy, zaopatrzone w mankiety lub nie, w kancik lub nie, wyglądały jednocześnie elegancko i sportowo. Można było je nosić zarówno do prostych koszulek, jak i do marynarek. Pasują do nich buty wykonane z miękkiej skóry, np. mokasyny, espadryle lub buty żeglarskie.
W bermudach, mokasynach, espadrylach lub butach żeglarskich nietrudno dotrzeć na plaże, które są uważane za jedne z najpiękniejszych na świecie. Można wybrać plaże z białym lub różowym piaskiem. Można się też schronić w oddzielonych przez skały zatoczkach.
Jest tam wszystko, czego potrzeba w czasie wakacji. Słońce, błękitne morze, wspaniałe miasta, zabytkowe świątynie, przyzwoita rozrywka i przyjaźnie nastawieni ludzie – mówi Marcin Wolski, pisarz i publicysta
Odwiedził już wiele krajów świata. Jednym z najciekawszych była Malta, leżąca względnie niedaleko, między Sycylią i Afryką. Polscy turyści jeszcze nie odkryli Malty na dobre. Pewnie dlatego, że plaże są tu najczęściej skaliste, a zejścia do nich strome (hotele wynagradzają brak piaszczystej plaży wspaniałymi basenami), ofert wycieczek z biur podróży jest niewiele.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Rok Święty 2025 jest wielkim wydarzeniem duchowych, ale jego organizatorzy zadbali, by miał również wymiar kulturalny. W Rzymie organizowany jest cykl wystaw zatytułowany „Otwarte niebiosa” – odbyły się już wystawy ikon oraz obrazów Marca Chagalla i Salvadora Dalí.
Natomiast w okresie świąt Wielkanocnych zorganizowano wystawę nawiązujące do tajemnicy Zmartwychwstania Chrystusa - w rzymskim kościele San Marcello al Corso można oglądać dwa arcydzieła malarstwa chrześcijańskiego: „Uczniowie Piotr i Jan biegnący do grobu w poranek Zmartwychwstania” Eugène’a Burnanda oraz „Wieczerza w Emaus” Rembrandta.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.