Maria Fortuna-Sudor: – Panie Dyrektorze, dlaczego, wybierając temat pracy magisterskiej, zdecydował się Pan na tematykę pro life?

Dyrektor Wiesław Prostko: – Jestem przedstawicielem dużej rzeszy ludzi, którzy od dzieciństwa mają dobre poglądy pro life. Ale w pewnym momencie życia powiedziałem sobie, że nie wystarczy mieć właściwe poglądy, że należy jeszcze coś z nimi zrobić. Ta zmiana wynikła z obserwacji tego, co się dzieje w Polsce. Pomyślałem, że trzeba się zaangażować i włączyłem się w działalność organizacji pro life. Stąd wybór tematu pracy magisterskiej. Wiedziałem, że jeśli już podejmę się jej pisania, to wybiorę temat, który gdzieś mi w duszy gra. Zresztą do tego zagadnienia zachęcił mnie promotor, prof. Bogdan Szlachta.

– Co było najtrudniejsze w realizacji tematu?

– Podstawą do napisania pracy było zdobycie wiarygodnych materiałów. Zakładałem, że napiszę do władz parlamentarnych państw unijnych oraz właściwych ministerstw i otrzymam odpowiedzi. Jestem nauczycielem języka angielskiego, więc pomyślałem, że sobie poradzę. Tymczasem na moje listy z prośbami o dokumenty, które aktualnie w danym kraju regulują sprawę aborcji, tylko z 3 krajów – Estonii, Polski i Rumunii – otrzymałem wyczerpujące odpowiedzi. Inne państwa albo odsyłały mnie na strony zajmujące się tym problemem; w większości reprezentujące proaborcyjne nastawienie, albo w ogóle nie odpowiedziały. W tej sytuacji stanąłem „pod ścianą”. I w pewnym momencie, a wierzę, że Pan Bóg w tym maczał palce, zacząłem szukać interesujących mnie danych w Internecie. Pomyślałem, że są organizacje, zarówno pro life, jak i aborcyjne, które mają realny interes, by śledzić zmiany legislacyjne. W ten sposób dotarłem do potrzebnych baz danych.

– A co według Pana jest najcenniejsze w powstałej pracy?

– Starałem się zebrać i zaprezentować zachodzące, począwszy od drugiej połowy XX wieku, w ustawodawstwie zmiany, które się w każdym z tych krajów w tym czasie dokonywały. Te największe zmiany zaczynały się z początkiem lat 70. Opracowanie zestawienia było najbardziej żmudnym zajęciem, ale teraz wydaje mi się, że to jest jakby najcenniejsza część pracy. Oczywiście, wykonałem ją, bo nigdzie takiego zestawienia nie mogłem znaleźć, a wiele osób powtarzało mi, że nie ma czegoś takiego w Polsce.

– Jakie wnioski płyną z tych zestawień?

– Rysuje się bardzo ponury obraz tego, co się dokonuje w Europie. Działania grup aborcjonistycznych prowadzą do niszczenia cywilizacji życia. W Polsce przerabiamy to aktualnie po raz kolejny, zarówno w kontekście odwracania trendu myślenia o prawach dziecka, jak też upowszechniania „poprawnego” sposobu postrzegania całego środowiska LGBT+.

– Odnoszę wrażenie, że w Polsce ochronę życia od poczęcia do naturalnej śmierci łączy się z wiarą, z Kościołem. A przecież aspekt jest zdecydowanie szerszy…

– Oczywiście, życie jest pierwotną wartością. Tymczasem zakrojone na szeroką skalę działania są w pełni świadome, przemyślane. W krajach, gdzie jest dużo osób wierzących, najpierw osłabia się właśnie Kościół, aby następnie móc dokonywać zmian skierowanych przeciwko życiu. Przykładem jest Irlandia, gdzie odebrano Kościołowi, który oczywiście miał swoje grzechy, prawo głosu. Tam zabrakło ludzi pokroju kard. Wyszyńskiego i Jana Pawła II, którzy powiedzieliby, że dalej nie można się posunąć. Środowiska aborcjonistyczne doskonale wiedzą, że dzieląc Kościół, skłócając go, odnoszą kolejne zwycięstwa przeciwko życiu.

– Wróćmy do pracy. Jakie jeszcze wnioski się nasunęły?

– Zauważyłem, że wprowadzone prawo odgrywa ważną rolę w podejmowanych decyzjach. Prawo do aborcji oznacza, że kobieta może z niego skorzystać, choć nie musi. Podałem przykład Polski, gdzie bardzo krótko obowiązywało prawo do aborcji ze względów socjalnych. I nagle ilość aborcji wzrosła sześciokrotnie! A gdy Trybunał Konstytucyjny to prawo odrzucił, okazało się, że wszystko wróciło do starego porządku. Stąd smutny wniosek, że jesteśmy ludźmi, którzy nie zastanawiają się, czy pewne czyny są godne, czy niegodne, tylko stawiamy pytanie: wolno czy nie wolno? I jeśli prawo pozwala, to znaczy, że można.

– Jak, przez pryzmat napisanej pracy, widzi Pan naszą przyszłość?

– Jeżeli pozwolimy krzykaczom, którzy mają coraz większe pieniądze i coraz większe możliwości manipulacji społeczeństwem, działać bez żadnego oporu, to będzie niedobrze. Powinniśmy się skupić na Polsce i o niej myśleć. Jeżeli chodzi o ruchy pro life, a w naszym kraju jest ich tak wiele i są tak różnorodne, że każdy, jeśli tylko chce, znajdzie w nich coś dla siebie. Warto pamiętać, że nasze społeczeństwo w większości ma zdrowe poglądy. Tylko że są to ludzie, którzy nie będą się wychylać, nie są w stanie twardo stanąć i opowiedzieć się za swymi poglądami. Toteż potrzebne są pozytywne przykłady, że można, a nawet trzeba się sprzeciwiać ustanawianym, wprowadzanym prawom przeciwko życiu. Musimy przekonać, pokazać, że to my reprezentujemy normalny sposób myślenia, że nie jesteśmy jakimś antykiem. Jeżeli taka postawa stanie się dominująca w polskim społeczeństwie, to jest szansa, że rzeczywiście przynajmniej my w naszym kraju zachowamy szacunek dla życia od poczęcia. Aby tak się stało, trzeba nam się w tych intencjach modlić i równocześnie walczyć o zachowanie i poszanowanie tych nadrzędnych wartości.