Reklama

Niedziela Wrocławska

Felieton Matki Polki

Dzień dobry to dowód szaleństwa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Są różnej maści, wielkości i usposobienia. Z różnym rodowodem i historią życia. Spacerują dostojnie na smyczy, aportują gumowe piłeczki, biegną za rowerem. W kagańcu lub bez. Zimą w kolorowych swetrach; wieczorami w świecącej obroży – bez względu na porę roku.

Psy wybiegają sobie naprzeciw i witają się. Czasem warkną złowrogo, częściej rozpoczną wspólną zabawę – to obserwacje mojego męża, który wychodzi na poranne spacery z dwulatką.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Niestety, mąż dostrzega także, że ludzie w takich sytuacjach wolą udawać, że się nie znają, a wręcz, że się nie widzą! Aby położyć kres tym niechlubnym zachowaniom, mąż postanawia kłaniać się każdemu napotkanemu w parku człowiekowi. Spotyka się tym samym ze sporym niezrozumieniem, zdziwieniem i ze spojrzeniami pełnymi litości – szalony jakiś!

Ale w tym szaleństwie i wytrwałości jest metoda. Wystarcza kilka tygodni, aby i mnie kłaniali się ludzie w parku i zagadywali o pieskach, pogodzie, a nawet o mężu, którego znają i zamieniają z nim uprzejme „dzień dobry”, a czasem kilka zdań. A zatem, sprawdza się powiedzenie, że „przyjaciele moich przyjaciół, są moimi przyjaciółmi”.

Reklama

Ciekawe są takie parkowe rozmowy z miłośnikami psów. Sporo się z nich dowiaduję o psich zwyczajach. Ludzie darzą mnie opowieściami o psiej niedoli i o tym, jak sobie z nią poradzić. Naprawdę przejmująca jest ludzka postawa troski i czułości wobec kudłatych przyjaciół.

Bardzo cenię tę wrażliwość i empatię, lecz zastanawia mnie pewien fakt: dlaczego jest skierowana jedynie wobec zwierząt? Obserwuję bowiem, że ci, którzy spacerują z czworonogami, rzadko kiedy dostrzegają, że ja też spaceruję z kompanami, tyle, że na dwóch nogach... Ewentualnie, jeśli już moi towarzysze zostaną zauważeni, pada gorzkie: „małe dzieci – mały kłopot”. Czy rzeczywiście ludzie ranią się nawzajem tak mocno, że pozostaje tylko przyjaźń z psem? Smutne...

Wieczorem wracamy z mężem do domu. Na ławce kilku mężczyzn, obok kilka butelek. Jeden z nich zwraca się do nas, witając wieczorową porą. Odpowiadamy. „Gratuluję! Są Państwo dziewiątą parą, która nas mija i pierwszą, która odpowiada na powitanie!”.

Czuję się wyróżniona, choć przecież nie zrobiłam nic nadzwyczajnego!

Z moich doświadczeń wynika jasno, że trzeba jakiegoś szaleństwa, trzeba być upojonym, aby „człowiek nie był człowiekowi wilkiem”, aby przejść ponad uprzedzeniami i ponad utartymi schematami i być, po prostu, ludzkim.

Życzę Państwu najpiękniejszego (i bezpiecznego) upojenia Miłością.

Wanda Mokrzycka z wrocławskiej wspólnoty Duży Dom, matka ośmiorga dzieci, autorka artykułów dla Aleteia Polska

2018-07-10 14:48

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rozmowa. To takie proste

Spoglądam na narzeczonych, którzy w specjalnych formularzach oznaczają cechy charakteru swoje i partnera. Test ma być pomocny w znalezieniu wspólnych cech, a także odsłonięciu różnic między dwojgiem ludzi, którzy za chwilę obiecają sobie miłość do śmierci. Karty, z założenia, będą kanwą ich rozmowy. I choć widzę osoby dorosłe, to nie umiem oprzeć się wrażeniu, że trwa właśnie niezapowiedziana kartkówka w klasie szóstej. Ktoś gorączkowo gryzie ołówek; ktoś zagląda do partnera, co też zaznaczył na swój temat, a (co ciekawsze!) co myśli o nim. Ktoś odruchowo się odwraca i zasłania swoje odpowiedzi; komuś rzednie mina... Gdzieś z końca sali dobiega śmiech. Wszechobecne szturchańce, kuksańce przeradzają się w zdziwienie, a nawet pretensje... Zastanawiam się, skąd w nich tyle niepewności siebie.
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

Latarnia wśród ciemności – nowe wyzwania Kościoła w świetle pontyfikatu Leona XIV

2025-05-10 07:19

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

Nowy papież, Leon XIV, zaledwie w kilku słowach swojej pierwszej homilii zarysował mapę jednego z najtrudniejszych szlaków, jakimi kiedykolwiek musiał podążać Kościół katolicki. W erze powszechnej sekularyzacji, pogardy wobec wiary i duchowego zamętu, jego głos brzmi jak wezwanie do odważnego, ale i pokornego świadectwa – nie przez triumfalizm, lecz przez świętość i miłość.

„Wiara chrześcijańska bywa uważana za coś absurdalnego” – powiedział papież. I trudno z nim polemizować. Dzisiejszy świat, karmiony iluzją samowystarczalności, ufa technologii bardziej niż transcendencji, wybiera przyjemność zamiast prawdy i ucieka od odpowiedzialności ukrytej w pytaniu o sens. W tym kontekście Kościół staje się często nie tyle „znakiem sprzeciwu”, co przedmiotem drwin. Wierzący – marginalizowani, wyśmiewani, a niekiedy nawet prześladowani – coraz częściej doświadczają, czym jest krzyż ucznia Chrystusa.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję