Wspólnotę parafialną Wolica-Tokarnia czeka w najbliższych miesiącach duża uroczystość. Kościół św. Maksymiliana Marii Kolbego od 2016 r. będący również diecezjalnym sanktuarium – przygotowuje się do konsekracji, która odbędzie się 12 sierpnia br. W kompletnie wyposażonej i ukończonej świątyni od początku odbiera cześć o. Maksymilian Maria Kolbe – heroiczny franciszkanin, który oddał życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka w KL Auschwitz – w miejscu nazywanym „piekłem na ziemi”. I tak jak za życia przyciągał swoją osobowością, energią, pracowitością i świętością, dziełami, które budował, podobnie teraz fascynująca postać Maksymiliana przyciąga do kościoła i do Jezusa wielu parafian, którzy przychodzą regularnie na nabożeństwa, by wypraszać łaski, dziękować świętemu za otrzymane wstawiennictwo i szerzyć jego kult.
A cześć w sanktuarium odbierają również inni święci i błogosławieni, których relikwie są przechowywane i adorowane w specjalnie zaaranżowanej do tego celu kaplicy w kościele. W marcu dołączyły do tego grona relikwie misjonarzy męczenników bł. Michała Tomaszka i bł. Zbigniewa Strzałkowskiego. Obecnie jest ich jedenaście.
Na dobre wpisały się w życie najmłodszego sanktuarium diecezjalnego – zainicjowane przez kustosza sanktuarium ks. kan. Jacka Dąbka – „Wieczory uwielbienia”, każdego 14. dnia miesiąca rozpoczynające się Mszą św. Odbywają się przed Najświętszym Sakramentem i przy relikwiach patrona, pełne pieśni uwielbienia i modlitwy (jest litania do św. Maksymiliana, Różaniec, Koronka). – Od początku przychodzi na nie dużo młodzieży (zwłaszcza aktywna jest Grupa Przyjaciół św. Maksymiliana), ale także rodziny z dziećmi i starsi – nazywający nabożeństwo „Mszą św. Maksymiliana”. Niedawno w organizację czuwania włączyła się młodzież, która przystąpi do bierzmowania, swój udział miały również dzieci komunijne z rodzicami. Na czuwania przyjeżdżali dawnej młodzi z innych parafii (np. Sobków) i być może jeszcze do tego się powróci. Wydarzenie zawsze jest starannie przygotowane, przyświeca mu jakaś przewodnia myśl związana z charyzmatem św. Maksymiliana, a fakty z jego życia stają się motywem, do którego chętnie nawiązuje Proboszcz, wskazujący go za „wzór miłości do Boga i drugiego człowieka” – opowiada Maryla Pasiek, emerytowana nauczycielka, parafianka zaangażowana w życie wspólnoty i uczestniczka nabożeństw. Powstanie sanktuarium (utworzonego dekretem śp. ks. bp. Kazimierza Ryczana 25 października 2016 r.) to efekt wielu lat starań i troski proboszcza o szerzenie nabożeństwa do św. Maksymiliana. Składały się na to regularne pielgrzymki parafialne do miejsc związanych z patronem (ale nie tylko, także Ziemia Święta), sprowadzenie jego relikwii do kościoła parafialnego, współpraca z franciszkanami, regularne organizowanie różnego rodzaju wydarzeń i nabożeństw poświęconych świętemu, a zwłaszcza uroczyste i rozbudowane obchody odpustu parafialnego 14 sierpnia.
Ks. Dąbek, który od początku zaprzyjaźnił się z Maksymilianem, i często dzieli się z parafianami, że „rozmawia” z nim codziennie na modlitwie, przedstawiając parafialne sprawy i trudności. Nie ma wątpliwości, że Maksymilian hojnie rozdaje łaski i każdego dnia troszczy się o parafię Wolica-Tokarnia, w której powstało centrum jego kultu. „W tym miejscu pragniemy się dzielić z Wami tym, co św. Maksymilian i nasi święci patronowie wypraszają u Miłosiernego Boga dla naszej wspólnoty” – napisał do przybywających do sanktuarium osób, zachęcając ich do powierzania Maksymilianowi swoich trosk.
W tym roku wspólnota ma szczególnie powody do radości i dziękczynienia, ponieważ oprócz konsekracji kościoła, ks. Jacek Dąbek będzie obchodził w parafii 11 czerwca trzydziestolecie swojej posługi kapłańskiej wraz z księżmi kolegami ze swojego roku. Siedemnaście lat poświęcił na pracę w Wolicy-Tokarni. Entuzjazm i zapał, który mu towarzyszą od początku tej posługi, pociąga zaangażowanie wielu mieszkańców związanych ze swoją parafią, chętnie wspierających różnorakie dzieła i prace materialne. Wystarczy spojrzeć tylko na historię budowy okazałego kościoła, który dzięki staraniom proboszcza i zaangażowaniu i ofiarności wielu, naprawdę wielu parafian, sponsorów i darczyńców, udało się wybudować i ukończyć w zaledwie w kilkanaście lat. Do tego należy wspomnieć o całej infrastrukturze wokół, zagospodarowaniu placu z pomnikiem patrona i św. Jana Pawła II, powstaniu sali św. Maksymiliana, ogrodzeniu terenu, zieleni etc. Rok temu, z pomysłu proboszcza i dzięki wsparciu burmistrza Chęcin Roberta Jaworskiego, w otoczeniu sanktuarium, powstała plenerowa Droga Krzyżowa z głazów kamiennych. Czternaście kamieni opasało kościół dookoła. Drogę Krzyżową erygował bp Jan Piotrowski rok temu. Kościół przed uroczystościami został niedawno pomalowany wewnątrz. Sanktuarium tętni życiem. W Wielkim Poście odbywał się tutaj koncert pieśni pasyjnych w wykonaniu Koła Gospodyń Wiejskich z Wolicy. A 14 kwietnia kolejny „Wieczór uwielbienia”. Na finiszu są starania, by teren wokół sanktuarium oficjalnie zyskał nazwę plac św. Maksymiliana. Jest za co dziękować.
Znany historyk i pisarz Jarosław Pelikan w książce „Jezus przez wieki” stwierdza: „Gdyby szukać, która z postaci w historii na przestrzeni 2 tys., lat najpełniej wyraziła ideał Ewangelii i nauczania Jezusa Chrystusa, to trzeba by wskazać z całą pewnością na Świętego z Asyżu”. Zaś Ewa Szelburg-Zarębina pisarka, która nie kłaniała się komunistycznej władzy i ideologii – mówi: „Kiedy w głębi duszy pytam siebie, kim być powinnam, coraz częściej przychodzi mi na myśl św. Franciszek z Asyżu”. Jest on tym świętym w Kościele, który z niezwykłą łatwością unieważnia swą odległość czasową wobec każdej kolejnej epoki i każdego pokolenia, stając się przedziwnie bliskim ludziom każdego czasu. Mówi się o nim, że jest Świętym, który nie ma żadnych przeciwników ani pośród innych konfesji chrześcijańskich, ani wśród innych religii. Dzięki jego świętości i czynom oblicze Kościoła zyskało nowy, radosny rys franciszkanizmu powodujący czy niosący entuzjazm wiary i dynamikę działania.
Wpływ św. Franciszka na dzieje Kościoła i ludzkości jest po dziś dzień tak wielki, iż nie ma on równego sobie wśród świętych katolickich. Można bez przesady za Janem Rostworowskim powiedzieć, że wielkość św. Franciszka stanęła w poprzek biegu dziejów świata tak, iż każdopokoleniowy nurt historii otrzymuje coś z bogactwa Franciszkowego charyzmatu. Widać to i to w naszym pokoleniu XXI wieku, gdy szukamy natchnienia do właściwego odniesienia się do świata natury, dbałości o ekologię i przyjazny stosunek do świata roślin i zwierząt oraz wartości życia jako takiego. To też stanowi powód jawienia się współcześnie różnych wspólnot i grup duchowości czerpiących z ducha świętości św. Franciszka. Taki jest też powód, że wiele wspólnot parafialnych sięga po jego imię i jego patronat. Parafia nasza istnieje już 40 lat ciesząc się Jego duchową bliskością i patronatem.
Być ludźmi św. Franciszka, podjąć jego ideały i wartości to nadrzędny cel duszpasterstwa, radosnego entuzjazmu wiary i podążania drogą zbawienia w Franciszkowym stylu za Jezusem. Franciszkowy styl staje się bardziej dostępny i łatwiej go naśladować bo jest sprzymierzony z szarym, codziennym życiem człowieka, wraz z wszystkimi jego niespodziankami i problemami. Wszystko w nim staje się okazją do służenia Bogu i bliźnim w miłości. Chodzi przecież o całożyciową odpowiedź na miłość największą, jaką Bóg okazuje nam w Jezusie Chrystusie. Stąd wołanie Franciszka, aby Miłość była miłowana. Otwieranie się wierzących na tę Miłość jest zasadniczym pragnieniem chrześcijaństwa i największą potrzebą naszych czasów, o czym przypomina Ojciec Święty Benedykt XVI w encyklice „Caritas in Veritate”. Pytajmy za św. Franciszkiem czy Miłość jest miłowana, czy Chrystus jest miłością naszych ochrzczonych serc, czy jest przedmiotem miłości i wierności serca naszej Świętofranciszkowej wspólnoty.
Wiemy, że w ciągu 40 lat dzięki oddaniu i ofiarności mieszkańców parafii wyrosła jej struktura materialna i duszpasterska. Cieszy nas piękna od strony architektonicznej bryła kościoła, jego wyposażenie i wnętrze, a także właściwe oddalenie od hałaśliwej jezdni z ekranem zieleni. Wszystko to zostało ukształtowane rękami, ofiarnością, pracą i groszem dwu pokoleń wierzących.
Każdy kościół parafialny, zamieszkujący w nim sakramentalnie i działający przez duszpasterzy Chrystus, chce być duchowym domem naszego życia i zbawczego spełnienia. Duszpasterze swą troską pragną objąć w sposób szczególny chorych i starszych wiekiem, a także dzieci i młodzież. W programie wyjścia duszpasterskiego ku młodym zostało u nas otwarte boisko do piłki ręcznej i nożnej. Formuje się parafialna drużyna sportowa, jak również wspólnota KSM-u. Całą wspólnotę chórem modlitwy czyni wspaniały nasz chór „Cantilena”. W ramach obchodów 40-lecia odbył się radosny festyn parafialny, a do samej uroczystości liturgicznej przygotowały nas rekolekcje prowadzone przez ks. dr. Mariana Szymonika. 4 października miała miejsce centralna uroczystość 40-lecia istnienia parafii, której przewodniczył bp Antoni Długosz. Ksiądz Biskup w swoim wystąpieniu przypomniał franciszkański program życia.
Parafia chce być dynamiczną wspólnotą entuzjazmu i życia dla Chrystusa pod patronatem Wielkiego Świętego z Asyżu do którego modlimy się słowami bł. Jana Pawła II: „Ty, który tak bardzo przybliżyłeś Chrystusa Twojej epoce, pomóż nam przybliżyć Chrystusa naszej epoce i naszym trudnym, krytycznym czasom. Wspieraj nas”.
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedzielę w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
Bóg rzekł do Abrahama: «Głośno się rozlega skarga na Sodomę i Gomorę, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. Chcę więc zstąpić i zobaczyć, czy postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie; dowiem się». Wtedy to dwaj mężowie odeszli w stronę Sodomy, a Abraham stał dalej przed Panem. Podszedłszy do Niego, Abraham rzekł: «Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzgląd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?» Pan odpowiedział: «Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu przez wzgląd na nich». Rzekł znowu Abraham: «Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem. Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy z braku tych pięciu zniszczysz całe miasto?» Pan rzekł: «Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu». Abraham znów odezwał się tymi słowami: «A może znalazłoby się tam czterdziestu?» Pan rzekł: «Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu». Wtedy Abraham powiedział: «Niech się nie gniewa Pan, jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu?» A na to Pan: «Nie dokonam zniszczenia, jeśli znajdę tam trzydziestu». Rzekł Abraham: «Pozwól, o Panie, że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu?» Pan odpowiedział: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu». Na to Abraham: «Niech mój Pan się nie gniewa, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?» Odpowiedział Pan: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu».
Żyjemy w epoce, w której cyfrowy świat stał się nowym kontynentem - miejscem rozmów, idei i poszukiwania sensu. Pojawia się pytanie: kim jest „katolicki influencer” i jak wygląda jego misja w cyfrowym świecie - przestrzeni pełnej możliwości, ale i zagrożeń? „W świecie ulotności i półprawd trzeba głosić nadzieję, która jest trwała i zakorzeniona w Chrystusie” - wskazała dr hab. Monika Przybysz, medioznawca z Instytutu Edukacji Medialnej Wydziału Teologicznego UKSW.
28 i 29 lipca w Rzymie odbędzie się jubileusz dedykowany katolickim influencerom i ewangelizatorom internetowym. To historyczne wydarzenie zgromadzi cyfrowych ewangelizatorów z całego świata, by wspólnie się modlić, dzielić doświadczeniami i umacniać w misji głoszenia Chrystusa w sieci.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.