Reklama

Niedziela Lubelska

Stróża – Kraśnik

Z wizytą u seniorów

Niedziela lubelska 7/2018, str. III

[ TEMATY ]

Dzień Babci

Agnieszka Adamczyk

Pamiątkowe zdjęcie z wizyty u przyjaciół

Pamiątkowe zdjęcie z wizyty u przyjaciół

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Styczniowe święto babć i dziadków obchodzone jest nie tylko w rodzinnych domach i przedszkolach. Od wielu lat młodzież z koła Caritas działającego przy Szkole Podstawowej im. ks. Stanisława Zielińskiego w Stróży wyjeżdża do Domu Pomocy Społecznej w Kraśniku. Sędziwi przyjaciele młodzieży oczekują na to serdeczne spotkanie od 1997 r. Wówczas patronem szkoły został męczennik z Kraśnika ks. Stanisław Zieliński, a troska o bliźnich, w tym o osoby starsze, jest realizacją zadania: „Idziemy drogą naszego patrona”.

22 stycznia uczniowie Szkolnego Koła Caritas stawili się w świetlicy domu pomocy, gdzie już czekali na nich ci pensjonariusze, którym stan zdrowia pozwolił na opuszczenie pokoju. Spotkanie rozpoczęło się miłym akcentem, gdyż mieszkańcy otrzymali od wolontariuszy słodkie upominki. Indywidualnie przekazane prezenty i serdeczne życzenia z okazji dnia babci i dziadka wywołały wiele wzruszeń. Główną część spotkania wypełnił występ teatralny ze scenkami z życia starszych ludzi. Były to fragmenty z wybranych utworów literackich, które podkreślały rolę starszych osób w życiu społecznym i odpowiedzialność młodego pokolenia za nich. Mieszkańcy z dużym zaangażowaniem przeżywali oglądane scenki. Wzruszające dla nich były te, w których o swoich babciach i dziadkach opowiadali młodzi ludzie. Artyści zadbali o odpowiednie kostiumy i rekwizyty, a liczne próby przyniosły zamierzony efekt. Po przedstawieniu mieszkańcy domu pomocy dzielili się swoimi wrażeniami, jednogłośnie stwierdzając, że spotkanie z uczniami jest o wiele przyjemniejsze od oglądania telewizji. Wolontariusze ze Stróży nie zapomnieli o osobach, które z powodu choroby lub niedyspozycji fizycznej zostały w swoich pokojach. Dla nich również przygotowano słodycze i życzenia.

Na koniec spotkania dyrektor placówki podziękowała uczniom za przybycie i zaprosiła ich na kolejne odwiedziny u kraśnickich seniorów. Młodzi powrócili do swoich domów pewni, że uczynili coś dobrego dla tych, którzy jesień swego życia spędzają w domu pomocy społecznej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2018-02-14 11:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przekazujcie mądrość młodemu pokoleniu

Pamięć o przemijaniu powinna nam towarzyszyć od najmłodszych lat, byśmy wzrastali w mądrości – mówił bp Marian Florczyk w kościele św. Wojciecha w Kielcach.

W tej świątyni 21 stycznia, w Niedzielę Słowa Bożego, w Dniu Babci, w intencji babć i dziadków odprawiona została Msza św pod przewodnictwem bp. Florczyka. Tradycją się stało, że właśnie w kościele św. Wojciecha co roku bp Florczyk modli się wraz z wiernymi za babcie i dziadków żyjących oraz tych, co odeszli do wieczności. Zebranych powitał proboszcz parafii ks. Mirosław Cisowski. Wyraził swoją radość z faktu, że tak wiele osób co roku gromadzi się w tym dniu, by modlić się za babcie i dziadków. W homilii bp Florczyk wielokrotnie nawiązywał do przemijania czasu oraz mówił o dziadkach, którzy uczą wnuki, jak żyć, przekazując im wiarę. – Dzisiaj modlimy się za babcie i dziadków, ale także za osoby starsze, w ten sposób pragniemy wyrazić im naszą wdzięczność za wszelkie dobro. Tę wdzięczność najpiękniej wyrażają dzieci – mówił Biskup, podkreślając, że właśnie z serc dzieci płyną naprawdę szczere życzenia i wyznania. Dodał: – W słowach dziecka mówiącego „kocham cię, babciu” odczytujemy piękną więź dwóch serc, serca dziecięcego i serca starszej osoby. Jak podkreślił, między tymi sercami „jest różnica w latach, ale nie ma różnicy w miłości”, ponieważ serce dziecka kocha babcię, a serce babci, kocha wnuczka. Biskup przypomniał, że przemijanie jest wpisane w życie każdego człowieka i to przemijanie jak napisał w „Tryptyku rzymskim” św. Jan Paweł II ma sens. Zwracając się do babć i dziadków, zachęcał ich do „przekazywania mądrości młodemu pokoleniu” Kończąc homilię, życzył seniorom, aby doznawali od swoich dzieci i wnuków szacunku, aby „z powagą były przyjmowane wasze mądre słowa troski, ale także słowa napomnień kierowane do młodszych”. Po Mszy św. głos zabrali przedstawiciele policji. Zwrócili się do babć i dziadków oraz ich rodzin z apelem i ostrzeżeniem, aby nie dawali się oszukać przez internetowych złodziei, którzy coraz częściej atakują właśnie seniorów. Dość powiedzieć, że w ubiegłym roku przestępcy wyłudzili od starszych osób kilka milionów złotych. Policjanci zachęcali babcie i dziadków, a także ich rodziny do zakładania wieczorem odblasków, aby nie dochodziło do tragicznych sytuacji na drogach. Wszystkim seniorom zostały wręczone torby z odblaskowymi napisami oraz odblaski na rękę, a także notatniki. Następnie dzieci zaprezentowały krótki program artystyczny, po którym wręczyły swoim babciom i dziadkom prezenty. Wszyscy seniorzy częstowani byli także słodyczami, które zakupił bp. Florczyk.

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech, Biskup, Męczennik - Patron Polski

Niedziela podlaska 16/2002

Obok Matki Bożej Królowej Polski i św. Stanisława, św. Wojciech jest patronem Polski oraz patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej i warmińskiej; diecezji elbląskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej. Jego wizerunek widnieje również w herbach miast. W Gnieźnie, co roku, w uroczystość św. Wojciecha zbiera się cały Episkopat Polski.

Urodził się ok. 956 r. w czeskich Libicach. Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, panującego wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzyżewska, pochodziła z nie mniej znakomitej rodziny. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów. Ks. Piotr Skarga w Żywotach Świętych tak opisuje małego Wojciecha: "Będąc niemowlęciem gdy zachorował, żałość niemałą rodzicom uczynił, którzy pragnąc zdrowia jego, P. Bogu go poślubili, woląc raczej żywym go między sługami kościelnymi widząc, niż na śmierć jego patrzeć. Gdy zanieśli na pół umarłego do ołtarza Przeczystej Matki Bożej, prosząc, aby ona na służbę Synowi Swemu nowego a maluczkiego sługę zaleciła, a zdrowie mu do tego zjednała, wnet dzieciątko ozdrowiało". Był to zwyczaj upraszania u Pana Boga zdrowia dla dziecka, z zobowiązaniem oddania go na służbę Bożą.

Św. Wojciech kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalbertusa. Ku jego czci przyjął w czasie bierzmowania imię Adalbertus i pod nim znany jest w średniowiecznej literaturze łacińskiej oraz na Zachodzie. Z Magdeburga jako dwudziestopięcioletni subdiakon wrócił do Czech, przyjął pozostałe święcenia, 3 czerwca 983 r. otrzymał pastorał, a pod koniec tego miesiąca został konsekrowany na drugiego biskupa Pragi.

Wbrew przyjętemu zwyczajowi nie objął diecezji w paradzie, ale boso. Skromne dobra biskupie dzielił na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na ubogich i więźniów, których sam odwiedzał. Szczególnie dużo uwagi poświęcił sprawie wykupu niewolników - chrześcijan. Po kilku latach, rozdał wszystko, co posiadał i udał się do Rzymu. Za radą papieża Jana XV wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tu zaznał spokoju wewnętrznego, oddając się żarliwej modlitwie.

Przychylając się do prośby papieża, wiosną 992 r. wrócił do Pragi i zajął się sprawami kościelnymi w Czechach. Ale stosunki wewnętrzne się zaostrzyły, a zatarg z księciem Bolesławem II zmusił go do powtórnego opuszczenia kraju. Znowu wrócił do Włoch, gdzie zaczął snuć plany działalności misyjnej. Jego celem misyjnym była Polska. Tu podsunięto mu myśl o pogańskich Prusach, nękających granice Bolesława Chrobrego.

W porozumieniu z Księciem popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd zaś morzem w kierunku ujścia Pregoły. Towarzyszem tej podróży był prezbiter Benedykt Bogusz i brat Radzim Gaudent. Od początku spotkał się z wrogością, a kiedy mimo to próbował rozpocząć pracę misyjną, został zabity przez pogańskiego kapłana. Zabito go strzałami z łuku, odcięto mu głowę i wbito na żerdź. Cudem uratowali się jego dwaj towarzysze, którzy zdali w Gnieźnie relację o męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował z należytymi honorami. Zginął w wieku 40 lat.

Św. Wojciech jest współpatronem Polski, której wedle legendy miał także dać jej pierwszy hymn Bogurodzica Dziewica. Po dziś dzień śpiewa się go uroczyście w katedrze gnieźnieńskiej. W 999 r. papież Sylwester II wpisał go w poczet świętych. Staraniem Bolesława Chrobrego, papież utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. Około 1127 r. powstały słynne "drzwi gnieźnieńskie", na których zostało utrwalonych rzeźbą w spiżu 18 scen z życia św. Wojciecha. W 1928 r. na prośbę ówczesnego Prymasa Polski - Augusta Kardynała Hlonda, relikwie z Rzymu przeniesiono do skarbca katedry gnieźnieńskiej. W 1980 r. diecezja warmińska otrzymała, ufundowany przez ówczesnego biskupa warmińskiego Józefa Glempa, relikwiarz św. Wojciecha.

W diecezji drohiczyńskiej jest także kościół pod wezwaniem św. Wojciecha w Skibniewie (dekanat sterdyński), gdzie proboszczem jest obecnie ks. Franciszek Szulak. 4 kwietnia 1997 r. do tej parafii sprowadzono z Gniezna relikwie św. Wojciecha. 20 kwietnia tegoż roku odbyły się w parafii diecezjalne obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje".

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję