Z dzieciątkiem w rękach

Życie sługi Bożego o. Anzelma Macieja Gądka (1884 – 1969), karmelity bosego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus od początku było poświęcone Najświętszej Maryi Pannie. 15 października br. mija 48 lat od jego śmierci.

Gdy jego matka, Salomea z domu Kowalska, nosiła go jeszcze pod sercem, oddała go Maryi w modlitwie przed Jej obrazem Wniebowzięcia, czczonym od 400 lat w kościele parafialnym w Niegowici, w archidiecezji krakowskiej. Tydzień po urodzeniu Maciejowi i jego matce chorej na gruźlicę groziła śmierć. Wtedy ojciec, Antoni Gądek, udał się pieszo na Jasną Górę i przed tronem Królowej Polski uprosił łaskę zdrowia żonie i dziecku.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Tam będzie moje mieszkanie

Reklama

Po ukończeniu gimnazjum w Wadowicach i wstąpieniu do nowicjatu w Czernej k. Krakowa br. Anzelm odznaczał się nabożeństwem nie tylko do Dzieciątka Jezus, ale i do Jego Matki, Królowej Karmelu. Tworzył ku Jej czci młodzieńcze poematy, np. „U stóp mej Pani” oraz „Maryi...”, które dziś możemy odczytywać z kart publikacji jego pism. W dzienniku duchowym zapisywał swoje porywy duszy, modlitwy i postanowienia wypełniające jego serce. Dziś mogą one i nas pociągnąć do troski o czystość serca i oddania się naszej Matce: „Wszystko na większą Boga i Najświętszej Maryi Panny chwałę!; Maryjo Dziewico i Matko, która pokorą niebo zamknięte otworzyłaś i przyjęłaś w łonie Syna Bożego, uproś mi tę cnotę u Twego umiłowanego Syna; Dziewico Maryjo, przybytku Ducha Bożego, skarbnico mądrości, uproś mi ten najcenniejszy dar, abym zdołał godnie wobec ludzi sławić wielkość Boga i Twoją chwałę; Cóż oddam Ci, Maryjo, Matko moja, za wszystko, co mi dałaś? Będę Cię kochał najczulszą miłością, będę rozszerzał cześć Twego Syna, śluby zachowam do śmierci, będę Cię naśladował, dla Ciebie pracował i wszystko uczynię, cokolwiek zechcesz, dla Twej chwały i miłości. O Matko najukochańsza, Dziewico najpokorniejsza, Pani najmiłościwsza, racz mi uprosić czystość serca, niewinność ciała, miłość Boga i bliźniego, pokorę i prostotę; oto ja, Maryjo, jestem Twój na wieki, nie odrzucaj mnie od Twego oblicza!; O! Najłaskawsza Matko, Maryjo – jeśli skarb jakiś za łaską Bożą posiadam – cały złożę w Twoje ręce, Ty mi go zachowaj aż do dnia zapłaty; Maryjo, spraw, abym mieszkał w Sercu Jezusa, który jest słodki i pokorny, i pokornym łaskę daje. Tam będzie moje mieszkanie z Tobą na wieki; Spraw! Proszę, Maryjo, bym kochał Jezusa Twoim najczystszym sercem!”.

Postanowienie wypełnił

Po złożeniu profesji w 1902 r. sługa Boży w codziennej modlitwie ponawiał swój Akt całkowitego ofiarowania się Maryi, na wzór św. Ludwika Marii Grignion de Montfort. Światło otrzymywane na modlitwie przemieniało jego serce i pociągało do czynu, więc podejmował zdecydowane postanowienia i walkę duchową: „W Jej zakonie mam wszystkie środki, by być świętym. Cztery śluby odrywają od świata, modlitwa łączy z Bogiem; umartwienie umarza namiętności; łask dużo, Komunia św. częsta, mieszkanie w domu Bożym, z Jezusem. Mogę być i muszę zostać świętym!”. Jego życie zdaje się potwierdzać, że to postanowienie wypełnił.

Cierpieć i śpiewać

Po studiach teologicznych w Rzymie i po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1907 r. o. Anzelm powrócił do Ojczyzny i odtąd prowadził działalność duszpasterską i wychowawczą w Krakowie, Wiedniu, Czernej i Wadowicach. Znany był jako spowiednik, kaznodzieja i piewca cnót Matki Bożej. W 1920 r. został pierwszym prowincjałem polskiej prowincji Karmelu, a rok później w Sosnowcu założył zgromadzenie, w którym Maryja jest „formą życia” sióstr w charyzmacie Bożego dziecięctwa. Gdy przebywał w Rzymie, w latach 1925-47, jako twórca i rektor Międzynarodowego Kolegium, zapalał miłością do Maryi braci kleryków z całego zakonu. Jego życie, także ponownie w Ojczyźnie, aż do śmierci, było radosną i pełną poświęcenia służbą dla Maryi i Jej Syna. Także wtedy, gdy przyszło mu wiele cierpieć, wśród przeciwności, które go spotykały podczas trzykrotnego pełnienia posługi przełożonego prowincjalnego, był wiernym synem Maryi i kierował się życiową maksymą: „Cierpieć i śpiewać!”. Podczas jubileuszu 60-lecia profesji powiedział o swoim powołaniu znamienne słowa: „Matka Najświętsza zstąpiła i odziała mnie w suknię Karmelu, i powierzyła mi to, co miała najdroższego – Boskie Dzieciątko, naprawdę żywe, szczególnie w życiu kapłańskim, gdzie codziennie miało się to Dzieciątko w rękach, to «Verbum Caro factum est...»”.

O. Anzelm Gądek zmarł świątobliwie w łódzkim klasztorze 15 października 1969 r. Jego proces beatyfikacyjny od 2008 r. trwa na etapie rzymskim.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.