Reklama

Niedziela Sosnowiecka

Żyć pełną piersią – tu i teraz!

Niedziela sosnowiecka 37/2017, str. 6

[ TEMATY ]

wywiad

Adam Lewandowicz

Paweł Piechnik

Paweł Piechnik

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z Pawłem Piechnikiem – pielgrzymem z Poznania, który w sierpniowym pielgrzymowaniu do Czarnej Madonny znalazł się na szlaku diecezji sosnowieckiej – rozmawia Agnieszka Raczyńska.

AGNIESZKA RACZYŃSKA: – Podczas wędrówki na Jasną Górę z pielgrzymką bielsko-żywiecką dzielisz się swoim świadectwem życia. Chciałabym, byś również podzielił się nim z Czytelnikami „Niedzieli Sosnowieckiej”.

PAWEŁ PIECHNIK: – Urodziłem się w rodzinie katolickiej. Wiara w naszym domu była i jest praktykowana, jak w większości rodzin w Polsce, przez coniedzielne chodzenie na Mszę św. Bardziej jest to praktyka związana z tradycją niż z żywą wiarą i na tym z grubsza świadoma relacja z Panem Bogiem w naszym domu się kończyła i nadal dla niektórych kończy. W domu nie było czytane Pismo Święte, a co dopiero rozmowa czy życie nim. Brakowało też wspólnej modlitwy. Moi rodzice to wspaniali, dobrzy ludzie, bardzo ich kocham i wiele im zawdzięczam, ale prawda w tej kwestii jest właśnie taka. Dziś mam 36 lat i dopiero od niedawna widzę bardzo wyraźnie, jak ważna jest codzienna modlitwa, a przez to osobista więź z Bogiem. Dzięki niej mogę poznawać prawdę o sobie samym i równocześnie starać się nie krzywdzić nikogo ze swojego otoczenia.

– Kiedy i w jakich okolicznościach rozpoczęło się Twoje, jak to nazwałeś „łamanie Bożych Przykazań”?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Już w szkole podstawowej otworzyłem się na pornografię, w tym okresie pojawiły się również drobne kradzieże, które podnosiły adrenalinę w moim życiu. Tutaj też swoje początki miało uzależnienie od gier komputerowych. Szkołę podstawową ukończyłem z bardzo dobrymi stopniami. Dostałem się do renomowanego liceum w Poznaniu. Jednak chęć odreagowania wymagań rodziców, które bardziej się czuło niż słyszało, oraz brak rozmowy na wiele ważnych tematów, spowodowała, że w moim życiu doszły alkohol, papierosy, od czasu do czasu narkotyki, muzyka metalowa i gotyk, które, co tu kryć, są jawnie satanistyczne.

– Jakie były efekty tego wszystkiego?

– Miałem problemy w szkole, gdzie po drugim roku nazbierałem trzy zagrożenia z przedmiotów i egzamin komisyjny, który z Bożą pomocą udało mi się zdać. Równolegle miałem problemy w domu. Po libacjach alkoholowych i późnych powrotach wybuchały awantury z rodzicami. Z siostrą też miałem słabą relację. Wtedy nieco się ocknąłem i jakimś cudem skończyłem liceum i dostałem się również na renomowane studia: architekturę na Politechnice Poznańskiej. Niestety cały ten duchowy bałagan ciągnąłem ze sobą. Na studiach pojawił się przygodny seks i manipulacje w relacjach z kobietami.

– Pod koniec studiów poznałeś swoją przyszłą żonę?

Reklama

– Tak, a rok później ją poślubiłem. Ślub sakramentalny zawarliśmy w kościele, jednak nie miałem żadnej świadomości czym jest sakrament małżeństwa. Z tym błotem duchowym wchodziłem dalej. Nasze małżeństwo trwało zaledwie 4 lata, a życie szybko pokazało, że jego obraz nie jest taki, jaki zbudowałem sobie w głowie. Oziębłość intymna między mną a żoną doprowadziła mnie do momentu, w którym zacząłem ją zdradzać z innymi kobietami; znów pojawił się alkohol. Pogrążałem się coraz bardziej, aż doprowadziło nas to do rozwodu cywilnego. Później jeszcze doszło kupowanie tabletek wczesnoporonnych dla przelotnie zapoznanych kobiet lub załatwianie recept na tabletki antykoncepcyjne. Moje spaczenie i degeneracja uświadomiły mi, że zderzyłem się ze ścianą.

– I w takim stanie trafiłeś do klasztoru Dominikanów w Poznaniu?

– Właściwie nie pamiętam, jak się tam dokładnie znalazłem, ale kiedy rozbity siedziałem w ławce, gdzieś z głębi duszy, z całego serca wykrzyczałem do Pana: Boże, jeśli naprawdę jesteś, to mnie ratuj, bo ja już nie mam na siebie siły! To była moja pierwsza prawdziwa modlitwa z serca, a na taką prośbę nie trzeba było długo czekać. W ciągu tygodnia od tej modlitwy Bóg mnie obdarował pomocą w postaci dwóch osób: świeckiego opiekuna duchowego oraz chrześcijańskiego psychologa. Do dziś mam z nimi świetny kontakt.
Od 7 lat Bóg uczy mnie swoich ścieżek. Od tamtego czasu zacząłem przewartościowywać swoje życie. Zostałem z dnia na dzień uzdrowiony z pornografii. Zacząłem odbudowywać swoją czystość w relacjach damsko-męskich, ale nadal silnie muszę się z tym zmagać i niejednokrotnie na przestrzeni tego czasu doświadczałem upadków. Widzę jednak, że uzdrowienie to przychodzi coraz bardziej trwale i wierzę głęboko, że wreszcie nastąpi definitywnie.

– A co z Twoim małżeństwem, co z nałogami?

Reklama

– Od ponad 4 lat jestem w trakcie sprawy o stwierdzenie nieważności małżeństwa i po niedawnym wyroku z pierwszej instancji, że sakrament jest ważny, moja ufność w Pana Boga jeszcze bardziej wzrosła, co po ludzku jest kompletnie niezrozumiałe. Kwestia alkoholu też zmieniała się w przeciągu tego czasu. Po roku od nawrócenia zdecydowałem się na dwunastomiesięczny detoks, a jakieś dwa miesiące temu ślubowałem Matce Boże w Częstochowie całkowitą rezygnację z alkoholu do końca życia. Zrezygnowałem także z muzyki satanistycznej i gier komputerowych.

– Z pewnością budowanie wiary i pogłębianie osobistej modlitwy to proces, który wymaga wiele samozaparcia i osobistego wysiłku?

– Niewątpliwie, jednak kiedy autentycznie zapraszam we wszystko Boga, życie staje się wewnętrznie lekkie i jest realną przygodą. Poprzedni mój świat, który wydawał się kolorowy poprzez świecidełka w postaci używek, seksu czy świata gier komputerowych, okazał się kompletnie wyblakły w porównaniu do życia w oderwania się od tych zniewoleń. Chodzenie w Duchu Świętym, czyli w obecności Boga, to życie pełną piersią tu i teraz. Moje życie pełne jest teraz niespodzianek w postaci ciągłych nieoczekiwanych spotkań ze wspaniałymi ludźmi, zwrotów wydarzeń i poczuciu niesamowitej opieki z góry. Od roku Pan Bóg dał mi łaskę uczestniczenia w ewangelizacjach ulicznych oraz w spotkaniach Odnowy w Duchu Świętym. Jestem również zaangażowany w pomoc ludziom bezdomnym i wykluczonym. Posiadam opiekuna duchowego, który jest zakonnikiem oraz posługuje modlitwą wstawienniczą i uzdrowienia. To świadectwo obecności Boga w moim życiu i za to Bogu dziękuję!

2017-09-06 12:18

Oceń: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pukanie do nieba

Niedziela zamojsko-lubaczowska 6/2017, str. 3

[ TEMATY ]

wywiad

koncert

Archiwum

Od prawej: Ks. Grzegorz Bartko, Marika, ks. Krystian Bordzań

Od prawej: Ks. Grzegorz Bartko, Marika, ks. Krystian Bordzań

22 stycznia w lubelskiej hali „Globus” odbył się niezwykły koncert zespołu TGD i przyjaciół zatytułowany „Betlejem w Lublinie”. Na końcu tej wspaniałej uczty dla duszy, oka i przede wszystkim ucha udało mi się spotkać zapłakaną ze wzruszenia Marikę. Poprosiłem ją o wywiad. Zgodziła się i oto co mi powiedziała artystka, która przed dwoma laty uznała Jezusa za swojego Boga i Pana

KS. GRZEGORZ BARTKO: – Kolęda w polskiej kulturze posiada ogromne znaczenie. Co daje Ci to wielkie kolędowanie, które ma miejsce podczas koncertów zespołu TGD? Jakie treści, jakie przesłanie odkrywasz właśnie teraz w kolędach?
CZYTAJ DALEJ

Św. Iwo - mniej znany święty

Iwo Hélory żył w latach 1253 -1303 we Francji, w Bretanii. Urodził się w Kermartin, w pobliżu Tréguier. Po ukończeniu 14. roku życia studiował w Paryżu na Wydziale Sztuk Wyzwolonych, później na Wydziale Prawa Kanonicznego i Teologii, a w Orleanie na Wydziale Prawa Cywilnego.

Po trwających 10 lat studiach powrócił do rodzinnej Bretanii. Do 30. roku życia pozostawał - jako człowiek świecki - na stanowisku oficjała diecezjalnego w Rennes, sprawując w imieniu biskupa funkcje sędziowskie. Zasłynął jako człowiek sprawiedliwy i nieprzekupny, obrońca interesów biedaków, za których nieraz sam opłacał koszty postępowania, a także - jako doskonały mediator w sporach. Później poszedł za głosem powołania i po przyjęciu święceń kapłańskich skupił się na pracy w przydzielonej mu parafii. Biskup powierzył mu niewielką parafię Trédrez, a po roku 1293 nieco większą - Louannec. Iwo od razu zjednał sobie parafian, dając przykład ubóstwa i modlitwy. W czasach, kiedy kapłani obowiązani byli odprawiać Mszę św. tylko w niedziele i święta, Iwo czynił to codziennie, niezależnie od tego, gdzie się znajdował. Często, chcąc pogodzić zwaśnionych, zanim zajął się sprawą jako sędzia, odprawiał w ich intencji Mszę św. - po niej serca skłóconych w jakiś cudowny sposób ulegały przemianie i jednali się bez rozprawy. Nadal chętnie służył wiedzą prawniczą wszystkim potrzebującym, sam żyjąc bardzo skromnie. Był doskonałym kaznodzieją. Iwo Hélory zmarł 19 maja 1303 r. W 1347 r. papież Klemens VI ogłosił go świętym. Jego kult rozpoczął się zaraz po jego śmierci i bardzo szybko rozprzestrzenił się poza granice Bretanii. Kościoły i kaplice jemu dedykowane zbudowano m.in. w Paryżu i w Rzymie. Wiele wydziałów prawa i uniwersytetów obrało go za patrona, m.in. w Nantes, Bazylei, Fryburgu, Wittenberdze, Salamance i Louvain. Został pochowany w Treguier we Francji, które jest odtąd miejscem corocznych pielgrzymek adwokatów w dniu 19 maja. Warto też dodać, że do Polski kult św. Iwona dotarł stosunkowo wcześnie. Już 25 lat po jego kanonizacji, w 1372 r. jeden z kanoników wrocławskiej kolegiaty św. Idziego, Bertold, ze swej pielgrzymki do Tréguier przywiózł relikwie świętego. Umieszczono je w jednym z bocznych ołtarzy kościoła św. Idziego. Również po relikwie św. Iwona pojechał opat Kanoników Regularnych Henricus Gallici. Na jego koszt do budującego się wówczas kościoła Najświętszej Maryi Panny na Piasku dobudowano kaplicę św. Iwona, w której umieszczono ołtarzyk szafkowy z relikwiami. Niestety, nie dotrwały one do naszych czasów, w przeciwieństwie do kultu, który, przerwany na początku XIX wieku, ożył w 1981 r. Od tego czasu w każdą pierwszą sobotę miesiąca w kaplicy św. Iwona zbierają się prawnicy wrocławscy na Mszy św. specjalnie dla nich sprawowanej. Drugim ważnym miejscem kultu św. Iwona w Polsce jest Iwonicz Zdrój, gdzie znajduje się jedyny w Polsce, jak się wydaje, kościół pw. św. Iwona, z przepiękną rzeźbioną w drewnie lipowym statuą Świętego. Warto też wspomnieć o zakładanych w XVII i XVIII wieku bractwach św. Iwona, gromadzących w swych szeregach środowiska prawnicze, a mających przyczynić się do ich odnowy moralnej. Bractwa te istniały przede wszystkim w miastach, gdzie zbierał się Trybunał Koronny: w Piotrkowie Trybunalskim (zał. w 1726 r.) i w Lublinie (1743 r.). W obydwu do dziś zachowały się obrazy przedstawiające Świętego: w Piotrkowie - w kościele Ojców Jezuitów, w Lublinie - w kościele parafialnym pw. Nawrócenia św. Pawła. Istniały też bractwa w Przemyślu (XVII w.), prawdopodobnie w Krakowie (zachował się XVIII-wieczny obraz św. Iwona w zakrystii kościoła Ojców Pijarów), w Warszawie i we Lwowie. W diecezji krakowskiej czczono św. Iwona w Nowym Korczynie (w 1715 r. w kościele Ojców Franciszkanów konsekrowano ołtarz św. Iwona) oraz w Nowym Sączu, w kręgach związanych z Bractwem Przemienienia Pańskiego. Natomiast we Wrocławiu, w kaplicy kościoła pw. Najświętszej Marii Panny na Piasku, znajduje się witraż wyobrażający św. Iwo. Został on ufundowany w 1996 r. przez adwokatów dolnośląskich z okazji 50-lecia tamtejszej adwokatury.
CZYTAJ DALEJ

Zmarł ks. kan. Józef Andrzejewski

2025-05-19 20:24

[ TEMATY ]

nekrolog

Zielona Góra

Rzepin

Archiwum parafii w Rzepinie

Śp. Ks. Kan. Józef Andrzejewski

Śp. Ks. Kan. Józef Andrzejewski

19 maja 2025 w wieku 92 lat odszedł do wieczności Ksiądz Kanonik Józef Andrzejewski. Święcenia kapłańskie przyjął prawie 68 lat temu.

Urodził się 4 maja 1933 roku w Księżyznej. Pochodził z parafii pw. św. Stanisława Biskupa w Serokomli. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1957 roku, z rąk biskupa Teodora Benscha w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję