Spotkanie mojej rodziny z państwem Le Floch było niewątpliwie wielkim darem w czasie tegorocznych wakacji. Wszystko zaczęło się w Wadowicach, gdzie nasi przyjaciele, z którymi spędzaliśmy wakacje formacyjne Ruchu Komunia i Wyzwolenie w pobliskich Zembrzycach, dostrzegli niezwykłych pielgrzymów i zdołali się dowiedzieć, że wędrują oni na nogach z dalekiej Bretanii (czyli z zachodniej Francji) do Częstochowy. Nie udało nam się ich spotkać w Wadowicach, ale poruszeni wiadomością odszukaliśmy ich blog z pielgrzymki w Internecie i kilka dni później mogliśmy poznać osobiście tych skromnych, choć niezwykłych ludzi, i spędzić z nimi trzy popołudnia.

Jean-Jacques i Agnes wyruszyli z rodzinnego miasta Plouhinec nad Oceanem Atlantyckim 10 kwietnia br. W ciągu niecałych czterech miesięcy przemierzyli Francję, Niemcy, Czechy i południową Polskę. 3 sierpnia z wysokości ruin zamku w Olsztynie, gdzie zaprowadziliśmy ich z naszym synkiem, dostrzegli w końcu cel swojej pielgrzymki: w dali widoczna była wieża klasztoru jasnogórskiego. Nazajutrz mogli się już radować w obecności Matki Bożej Częstochowskiej i złożyć u Jej stóp wszystkie przyniesione w takim trudzie intencje.

Niezwykłe jest to, że państwo Le Floch zgodnie deklarują, iż przyszli na Jasną Górę nie po to, by prosić... dostali w życiu tak wiele, że nie pozostało im nic, jak tylko dziękować. Szczególnie wdzięczni są Bogu za dar ich rodzinnego życia, są bowiem rodzicami czwórki dzieci i dziadkami trzynaściorga wnucząt. Rodzina stanowi dla nich główne źródło radości i siły. Agnes pracowała przez wiele lat jako sekretarka w katolickiej szkole, a Jean-Jacques był dyrektorem liceum rolniczego – a dziś na emeryturze uczy języka bretońskiego, m.in. swoją żonę, jest również współodpowiedzialny za przygotowanie liturgii w języku bretońskim w swojej diecezji.

Nie była to pierwsza piesza długa pielgrzymka państwa Le Foch, osiem lat temu pielgrzymowali bowiem do Santiago de Compostela, a cztery lata temu – do Rzymu.

Pielgrzymka do Częstochowy była jednak nie tylko najdłuższa, ale z wielu względów również najtrudniejsza. Na początku ich wędrówkę do Maryi przerwała śmierć matki Jean-Jacques’a. Wrócili wówczas na kilka dni do domu, po czym znów podjęli trud pielgrzymowania. Na mało uczęszczanej trasie rzadko spotykali ludzi... nie towarzyszyli im inni pielgrzymi. Monotonia, fizyczne zmęczenie, codzienny trud poszukiwania miejsca na nocleg – to wszystko powodowało chwilami zniechęcenie, a nawet wątpliwości, czy nie postawili sobie zbyt ambitnego celu. Jean-Jacques w wywiadzie, którego małżonkowie udzielili Radiu Jasna Góra, powiedział: „Jesteśmy dwoje. Trzymamy się razem. Braliśmy się za ręce i szliśmy dalej. Była to dla nas wspaniała podróż poślubna”.

Ich trud i poświęcenie otwierały jednak przed nimi serca ludzi. Aż 26 razy nieznajomi po prostu zaprosili ich do swojego domu, wielu dzieliło się jedzeniem, wodą, próbowało pomagać, oferując nawet więcej, niż sami tego oczekiwali. W wielu ludziach ich świadectwo wiary budziło tęsknotę za Bogiem, oferujący proste gesty pomocy chcieli niejako po trosze uczestniczyć w ich pielgrzymce. To także ich intencje zanieśli przed tron Królowej Polski niezwykli pielgrzymi z francuskiej Bretanii.