Z okazji 100. rocznicy objawień fatimskich 13 maja br. pod Szczytem Jasnogórskim odbyło się „Wielbienie z Maryją Królową”. Oprawę muzyczną uroczystości zapewnili Leopold Twardowski oraz orkiestra symfoniczna, zespół jazzowy, muzycy Poznańskiego Wielbienia, aktorzy, grupa tancerzy i chór jubileuszowy pod dyrekcją Aleksandra Grefa. Leopold Twardowski to charyzmatyczny kompozytor i poznański artysta, który w ubiegłym roku przygotowywał uwielbienie w 1050. rocznicę Chrztu Polski. Modlitwę różańcową z towarzyszeniem zespołu poprowadził Jan Budziaszek, perkusista Skaldów. Po odmówieniu Koronki do Bożego Miłosierdzia rozpoczęła się Msza św. koncelebrowana, której przewodził abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, a koncelebrował biskup pomocniczy diecezji bielsko-żywieckiej Piotr Greger. W homilii abp Gądecki mówił o fatimskich objawieniach, o tajemnicy fatimskiej i znaczeniu tych wydarzeń. – Do czego wzywa nas orędzie z Fatimy? Można je streścić w czterech słowach: nawrócenie, Różaniec, zawierzenie i pokuta – podsumował.
Na zakończenie Eucharystii w roku jubileuszu 300-lecia koronacji Obrazu Jasnogórskiego dla Maryi, Królowej Polski, ułożony został dywan z białych róż – symbolu miłości, czci i wierności – które przynieśli obecni na modlitwie pielgrzymi.
Zwieńczeniem trwającego na Jasnej Górze przez wiele godzin wielkiego „Wielbienia z Maryją Królową” był wieczorny specjalny telemost modlitewny Jasnej Góry z Fatimą, Bazyliką Zwiastowania Pańskiego w Nazarecie, Bazyliką Matki Bożej Większej w Rzymie i Sanktuarium Matki Bożej w Luján w Argentynie.
Sybiracy
Dziękują za ocalenie
W dniach 6 i 7 maja br. przybyła na Jasną Górę 28. Pielgrzymka Sybiraków. Przyjeżdżają oni co roku z różnych stron kraju, aby dziękować Matce Bożej za ocalenie ze strasznych lat katorgi na Syberii i w Kazachstanie. Towarzyszą im rodziny – dzieci, wnuki, prawnuki. Wraz z Sybirakami przybyli dawni żołnierze Armii Andersa. Pielgrzymi wystawili poczty sztandarowe.
Msza św. w intencji wszystkich Sybiraków została odprawiona 7 maja. Przewodniczył jej ks. prał. Zdzisław Banaś – krajowy kapelan Sybiraków i kustosz sanktuarium Matki Bożej Sybiraków w Grodźcu. W homilii przypomniał postać bł. ks. Władysława Bukowińskiego. – Ten apostoł Kazachstanu – mówił – mimo wielokrotnych aresztowań za posługę duszpasterską nie dał się nigdy zatruć nienawiścią, jak sam wyznał. Budził nadzieję i zachętę do wytrwania. „Mimo wszystko ufajmy – przekonywał. – Opatrzność jest zawsze nad nami, cokolwiek by się z nami działo, trwajmy i nie traćmy odwagi, żyje się dniem dzisiejszym i ufnością w Opatrzność. Rosja jest jak wysuszony step, rzucić iskrę, a zapłonie wiara i nadzieja” („Brzemię”, wyd. WAM, 2011). W 1941 r. ks. Bukowiński organizował szczególną pomoc na rzecz tysięcy umierających z głodu jeńców radzieckich.
Majowy Wieczór Maryjny
Reklama
Tematem siódmego Wieczoru Maryjnego z cyklu „Moja Mama jest Królową”, który odbył się 8 maja br. na Jasnej Górze, było „Wesele w Kanie”. Ewangelia o cudzie podczas wesela stała się okazją do rozmowy o gościnności, życiu małżeńskim i postawie służby. Gość wieczoru – o. Jerzy Kielech, paulin, podkreślił, że pierwszego cudu Jezus dokonał na weselu, przez co wskazał także na szczególną rolę małżonków.
O życiu małżeńskim i rodzinnym oraz o rozumieniu gościnności mówili Ludmiła i Władysław Puzanowscy. To małżonkowie z ponad 40-letnim stażem, rodzice ośmiorga własnych dzieci i jednego adoptowanego. To także założyciele wspólnoty Duży Dom, gdzie mieszka kilka rodzin; prowadzą autonomiczne życie, ale we wspólnej kamienicy mają kaplicę, w której przez dzień i noc trwa adoracja Najświętszego Sakramentu. – Na naszym ślubie zaprosiliśmy Boga do naszego życia i On jest z nami cały czas – wyznała pani Ludmiła. Jej mąż zaś zauważył, że „bez wzajemnej służby wszystkich domowników względem siebie życie rodzinne byłoby horrorem”. – Kluczem służby jest wzajemna miłość małżonków, wtedy są radość i szczęście, a dzieci mogą się uczyć postawy służby – podkreślił pan Władysław.
Dyskusję, którą jak zwykle prowadziła Agnieszka Porzezińska, poprzedziła Msza św. w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej. Wzięli w niej udział przedstawiciele paulińskich parafii w Biechowie, Łęczeszycach i Wągrowcu.
IT
Sesja biblijno-modlitewna
JESTEM – o poszukiwaniu własnej tożsamości na przykładzie historii Mojżesza Prowadzenie: Wspólnota Bożego Ojcostwa
Termin: 23-25 czerwca 2017 r.
Miejsce: Dom Braci Gabrielistów w Częstochowie
Więcej informacji na: www.ojcze.pl i pod nr. tel.: 665 210 175
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
„Leon XIV odwiedził projekt Borgo Laudato si' w Castel Gandolfo, a przy okazji Pałac Papieski” - potwierdził dziennikarzom dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej, Matteo Bruni.
„Powrót przewidziany jest na wczesne popołudnie” - poinformował również rzecznik Watykanu.
– Bycie pielgrzymem nadziei to niesienie nadziei Zmartwychwstałego innym ludziom – mówi młodzież z archidiecezji przemyskiej, pielgrzymująca do Rzymu. Pielgrzymom towarzyszy abp Adam Szal, metropolita przemyski, który w czwartek, 29 maja 2025 r., przewodniczył dziś Mszy św. przy grobie św. Piotra Apostoła w podziemiach Bazyliki Watykańskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
