Prezes jaworznickiego hospicjum, dr n. med. Maria Bryła, we współpracy z Muzeum Miasta Jaworzna przygotowała szereg inicjatyw ukazujących pracę hospicyjną, a także osobę św. Brata Alberta. I tak ogłoszony został konkurs dla uczniów szkół ponadpodstawowych o Bracie Albercie. Turniej wiedzy zostanie rozegrany 17 maja br. w siedzibie hospicjum przy ul. Górniczej 30. Nagrody za trzy pierwsze miejsca, zostaną wręczone podczas uroczystej konferencji popularyzującej opiekę paliatywną, 23 maja, w Miejskim Domu Kultury im. Jaworzniaków. A w ramach akcji „Pola Nadziei”, 10 maja w Szkole Podstawowej nr 1, zostanie również przeprowadzone dyktando dla uczniów pt. „Z żonkilem w tle”.

Poza tym, 24 kwietnia w Muzeum Miasta Jaworzna, Iwona Brandys – historyk sztuki wygłosiła prelekcję na temat życia i twórczości św. Brata Alberta. Iwona Brandys jest badaczem sztuki nowożytnej i współczesnej. Jest związana z krakowskim Instytutem Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracuje jako kustosz w Muzeum Miasta Jaworzna.

Podczas wykładu prelegentka wyjaśniła, kim dla niej jest św. Brat Albert. – Św. Albert Chmielowski jest nie tylko artystą, ale człowiekiem wrażliwym na krzywdę, cierpienie i biedę innych ludzi. W pewnym momencie życia sztuka przestała mu wystarczać. Przestała być dla niego ważna. Ludzie stali się dla niego najpiękniejszymi obrazami. Jednak w obliczu zainteresowania postacią św. Brata Alberta warto odpowiedzieć sobie na pytanie, co wiemy o jego życiu? I czy aby jego postać nie uległa już zbytniej mitologizacji? W moim przekonaniu jego życie promieniuje autentycznością i trafia do różnych środowisk, a jego misja wciąż nie traci na aktualności. Z perspektywy historyka sztuki wydaje się jednak, że postać Chmielowskiego – artysty pozostaje ciągle w cieniu Brata Alberta – opiekuna ubogich i Chmielowskiego powstańca, a przecież powinno się popatrzyć na jego życie jako na całość – tłumaczyła Iwona Brandys.

W opinii prelegentki nie da się oddzielić jego posługi najuboższym od pierwszego etapu jego życia, wczesnych lat młodości, zmagania się z kalectwem, następnie latami studiów i intelektualnych poszukiwań, oraz budowania kręgu oddanych mu przyjaciół – artystów i intelektualistów. – Przypomnijmy, że pierwszą próbę życia zakonnego podjął w wieku 35 lat, ale dopiero 7 lat później, w wieku 42 lat założył habit Ojców Kapucynów i otrzymał imię Brata Alberta. A więc będąc człowiekiem oddanym sztuce, powoli, stopniowo ewoluował w kierunku swojego religijnego charyzmatu – misji pomocy najuboższym. Do tego czasu zaistniał jako wyjątkowa osobowość polskiego środowiska artystycznego. Dał się poznać nie tylko jako malarz – doskonały kolorysta, szukający w naturze jej duchowego i symbolicznego wymiaru, ale też jako bezkompromisowym krytyk sztuki. Uznawał bowiem, że sztuka powinna opierać się na prawdzie i poszukiwaniach jej ukrytego, duchowego sensu prowadzącego do pełni człowieczeństwa – wyjaśniała Iwona Brandys. Historyk sztuki podkreśliła także, że Brat Albert przestrzegał przed wykorzystywaniem działalności artystycznej jako pola rywalizacji, czy też drogi do sławy. – Był obdarzony wyrazistą osobowością oraz erudycją, co pozwalało mu na brylowanie na salonach, m.in. w Salonie Literackim Heleny Modrzejewskiej, gdzie wraz z przyjaciółmi z pracowni warszawskiego Hotelu Europejskiego – Chełmońskim, Piotrowskim i Witkiewiczem, próbował odpowiedzieć na podstawowe pytania, np. czym jest styl – dając jego definicję jako przyrodzonego głosu duszy. Trzeba zaznaczyć, że nasz święty miał również nieoceniony wpływ na młodsze pokolenie artystów, jak Leon Wyczółkowski czy Jacek Malczewski. Otaczał ich swoją ojcowską troską, służył radą, ale i intrygował nową odsłoną swojego życia – przypomniała prelegentka.

Tyle od strony sztuki. Ukazując postać Brata Alberta trzeba jasno powiedzieć, że przede wszystkim zajmował się biednymi i bezdomnymi. Ogrzewalnie miejskie przemieniał w przytuliska. Nie dysponując środkami materialnymi, kwestował na utrzymanie ubogich. Zakładał domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym organizując dla nich pracę. Słynne są słowa św. Brata Alberta, że „trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież, bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia”. Założył dwa zgromadzenia: Braci Albertynów w 1888 r. i Sióstr Albertynek w 1891 r., które kontynuują jego dzieło.