„Kto choćby jeden raz przeżył doświadczenie Kościoła zjednoczonego w cichym odmawianiu kanonu, wie, czym jest milczenie nasycone treścią, milczenie będące jednocześnie głośnym, natarczywym wołaniem do Boga, modlitwą pełną ducha. W takiej atmosferze kanonem naprawdę modlą się wszyscy razem, mimo iż czynią to tylko w łączności ze szczególnym zadaniem posługi kapłańskiej. Wszyscy są tutaj zjednoczeni, porwani przez Chrystusa i wprowadzeni przez Ducha Świętego we wspólną modlitwę przed Ojcem, która jest autentyczną ofiarą: jest to miłość, która jedna i jednoczy Boga ze światem” – tak o Mszy św. trydenckiej pisze kard. Joseph Ratzinger w swej książce „Duch liturgii”.

Abp Wacław Depo, metropolita częstochowski, ustanowił w archidiecezji częstochowskiej Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej, na którego działalność – oprócz celebracji Najświętszej Ofiary w niedziele i święta o godz. 13.30 i w dni powszednie o godz. 7.15 – składa się m.in. formacja katolików do świadomego uczestnictwa w liturgii. „Należyte wychowanie do liturgii powinno polegać nie na uczeniu się czynności zewnętrznych i ćwiczeniu się w nich – czytamy w «Duchu liturgii» – lecz na włączeniu się w konstytutywną dla liturgii istotną actio, czyli w przemieniającą moc Boga, która przez pośrednictwo akcji liturgicznej pragnie przemieniać nas i świat”.

To nowe duszpasterstwo stanowi odpowiedź na wolę wyrażoną w nauczaniu papieża Benedykta XVI: „Ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii rzymskiej w usus antiquior jako skarbu do najstaranniejszego zachowania” („Universae Ecclesiae”), gdyż „to, co było święte dla wcześniejszych pokoleń, pozostaje wielkie i święte dla nas, i nie może nagle okazać się całkowicie zakazane lub wręcz uznane za niegodziwe” („Summorum Pontificum”).

W kościele rektorackim do dyspozycji wiernych dostępne są książeczki z łacińsko-polskim tekstem liturgii, które ułatwiają śledzenie poszczególnych części celebracji, natomiast czytanie, Ewangelia i homilia są głoszone w języku polskim.

Wbrew pozorom na celebrację zwaną też Mszą Wszechczasów przychodzą, i jest to zjawisko w skali światowej, nie tylko osoby, które pamiętają z młodości łacińską liturgię odprawianą we wszystkich kościołach (do początku lat 70. ubiegłego wieku), ale i osoby, które znały już tylko tzw. nową Mszę w języku ojczystym. „W międzyczasie jednak okazało się z całą oczywistością, że młodsze pokolenie też może odkryć tę (starszą) formę liturgiczną, poczuć jej piękno i odnaleźć w niej ten sposób spotkania z Tajemnicą Najświętszej Eucharystii, który byłby najlepiej do niego dopasowany” – stwierdza Benedykt XVI („Summorum Pontificum”).

Jest to zatem, wbrew obiegowym i uproszczonym opiniom, liturgia ciągle dynamiczna i witalna, która zwłaszcza w Europie Zachodniej przyciąga znaczną liczbę powołań kapłańskich. We Francji czy Niemczech istnieją seminaria, które przygotowują alumnów do celebracji Mszy starożytnej i czcigodnej, taka też Msza jest sprawowana przez cały czas formacji, a także święcenia udzielane są w rycie trydenckim. Jedną ze wspólnot formujących w ten sposób kandydatów do kapłaństwa jest Instytut Dobrego Pasterza, do którego należy piszący te słowa i zarazem duszpasterz wiernych tradycji łacińskiej w Częstochowie.

Oprawa liturgii, szaty, kadzidło, śpiew gregoriański nie są jedynie doświadczeniem estetycznym dla uczestniczących, ale jest to wyraz wiary i miłości do Eucharystii, gdyż „cóż może wystarczyć, aby w odpowiedni sposób przyjąć dar, który Boski Oblubieniec nieustannie czyni z siebie dla Kościoła – Oblubienicy, zostawiając kolejnym pokoleniom wierzących Ofiarę dokonaną raz na zawsze na Krzyżu i czyniąc z siebie samego pokarm dla wszystkich wiernych?” – pyta Ojciec Święty Jan Paweł II w swojej ostatniej encyklice „Ecclesia de Eucharistia”.

Uczestnictwo we Mszy trydenckiej nie jest wyrazem nostalgii za minionym czasem „Potopu” Sienkiewicza czy „Chłopów” Reymonta dziś, kiedy „szczególnie potrzebne jest wychowywanie do interioryzacji, prowadzenie do samej istoty rzeczy. Jest to wręcz kwestia życia i śmierci liturgii jako takiej. Jedynie odwaga ponownego uczenia się słowa w milczeniu może chronić przed nadmiarem słów, który prowadzi do nieustannej gadaniny tam, gdzie w rzeczywistości celem jest spotkanie ze Słowem – Logosem – które jako słowo ukrzyżowanej, zmartwychwstałej Miłości daje prawo do Życia i radości” (J. Ratzinger, „Świętowanie Eucharystii – źródło i szczyt życia chrześcijańskiego”).

Misją Kościoła katolickiego i wszystkich jego struktur, diecezji, zakonów, duszpasterstw jest i zawsze musi być prowadzenie człowieka do spotkania z przychodzącym w Eucharystii Jezusem Chrystusem.

Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej Archidiecezji Częstochowskiej, mając ten sam cel i idąc za wielką tradycją liturgiczną Kościoła i jego Magisterium, z radością oczekuje na spotkanie przy ołtarzu z czytelnikami „Niedzieli”, by głęboko doświadczyć tego, o czym w IV wieku pisał św. Jan Chryzostom: „Gdy bowiem widzisz Pana ofiarowanego i złożonego na ołtarzu, i kapłana stojącego, pochylonego nad ofiarą i modlącego się, czy sądzisz, że jesteś między ludźmi i na ziemi pozostajesz? Czy nie wierzysz, że dostałeś się do nieba i, odrzuciwszy z duszy wszelką cielesną myśl, samą duszą i czystym umysłem patrzysz na rzeczy niebieskie? Dziwne to wszystko i przerażające, bo stoi tu kapłan, który nie ogień, lecz Ducha Świętego ściąga z nieba, modli się długo, nie żeby ogień spadł z nieba i pochłonął złożone dary, lecz żeby spływająca łaska rozpaliła serca wszystkich” („Dialog o kapłaństwie”). Więcej na: www.tradi.czest.pl .