KRZYSZTOF KUNERT: – We Wrocławiu funkcjonuje 12 duszpasterstw akademickich. To dużo czy mało?
KS. MIROSŁAW MALIŃSKI: – Na mapie Polski jesteśmy decydowanie najsilniejszym ośrodkiem, ale we Wrocławiu studiuje obecnie – o ile się orientuję – ok. 120 tys. studentów. Czyli statystycznie każde duszpasterstwo opiekuje się 10 tys. osób. To olbrzymie parafie. Aby dotrzeć do tak ogromnej liczby ludzi, trzeba dużego wysiłku. W wielu ośrodkach pracuje po kilku duszpasterzy. To niezwykle istotne, aby studenci mieli bezpośredni kontakt z nimi. Poszczególne duszpasterstwa wypracowały sobie własne metody pracy. To nie jest herbatka i gadanie o niczym, tylko bardzo konkretny program oparty o modlitwę, duchowy wzrost, sakramenty. Wymusili to sami studenci, którzy dokładnie wiedzą, czego chcą i żądają tego od nas, duszpasterzy, co napawa wielkim entuzjazmem. Gorzej z zapleczem. Przydałoby się we Wrocławiu kilka nowych ośrodków. Obecne pękają w szwach. Główną naszą bolączką jest brak miejsca.
– Duszpasterstwo akademickie tworzą ludzie z różnych stron kraju, z różnym doświadczeniem wiary, po różnej formacji... jak więc powinna wyglądać formacja w duszpasterstwie?
Reklama
– Niezwykle istotne jest przygotowanie młodych, aby mogli żyć w małżeństwie i rodzinie. I wokół tych tematów działają duszpasterstwa. Po to pakują samochody na wyjazd studencki, aby potem umieć spakować się z rodziną na wakacje. Organizują spotkania, by później z innymi rodzinami zorganizować szkołę dla swoich dzieci. Powoli odkrywają, jak istotna jest dynamiczna i trwała więź z Bogiem, by zrobić cokolwiek, także zbudować rodzinę.
– Jak wygląda wejście w nowy rok akademicki z perspektywy duszpasterza?
– Ze względu na działania wakacyjne po wakacjach duszpasterze są bardziej zmęczeni niż wypoczęci. Ale widok pełnego kościoła, bardzo dobrze przygotowanej liturgii, radości ze wspólnego spotkania wypisanej na twarzach studentów daje taki wiatr w żagle, że chce się żyć i tylko Bogu dziękować, że jest się księdzem i można na to wszystko patrzeć.
Sondaże przedwyborcze, które dawały włoskiej centroprawicy przewagę, sprawiły, że partie lewicowe zaczęły krzyczeć o zagrożeniu demokracji, tak jakby u bram Rzymu byli nowi „barbarzyńcy”: faszyści, homofobowie, konserwatyści, patrioci. W dniu wyborów we Włoszech ich kulisy wyjaśnia prawnik Renato Veneruso.
Włodzimierz Rędzioch: Trzonem włoskiej lewicy jest Partia Demokratyczna. Jednak nie wszyscy wiedzą, że są w niej spadkobiercy Włoskiej Partii Komunistycznej. Skąd się we Włoszech wzięli komuniści?
Renato Veneruso: Historia Włoskiej Partii Komunistycznej zaczyna się w Livorno w 1921 r., a kończy 70 lat później, w 1991 r. – partia ta została rozwiązana w konsekwencji upadku muru berlińskiego i rozpadu komunistycznego imperium ZSRR. Koniec Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI) to zakończenie tzw. procesu bolońskiego – od nazwy miejsca, w którym 12 listopada 1989 r., 3 dni po upadku muru berlińskiego, Achille Occhetto, wówczas nowy sekretarz PCI, zapowiedział wielkie zmiany, cytując Gorbaczowa zwracającego się do weteranów: „Wygraliście II wojnę światową, teraz, jeśli nie chcecie jej przegrać, nie możemy spocząć na laurach, ale musimy zaangażować się w wielkie przemiany”. Ten proces polityczny zakończył się 2 lata później, wraz z obchodami XX – ostatniego – Nadzwyczajnego Zjazdu PCI, która przekształciła się w PDS – Demokratyczną Partię Lewicy (w nowym godle pozostaje, choć pomniejszony, stary symbol PCI – sierp i młot). W końcu PDS przyjęła nazwę: Partia Demokratyczna (PD) – na jej czele stoi obecnie Enrico Letta.
Rada Stała Konferencji Biskupiej Urugwaju wyraziła głębokie zaniepokojenie i sprzeciw wobec przyjęcia przez tamtejszą Izbę Deputowanych projektu ustawy o „godnej śmierci”, która ma na celu legalizację eutanazji w tym południowoamerykańskim państwie. Za jego przyjęciem było 64 parlamentarzystów, a 29 przeciw.
W ogłoszonym komunikacie biskupi podkreślili, że aktywne doprowadzenie do śmierci chorego jest „sprzeczne z etyką” służby zdrowia. Wskazali, że „zabicie chorego jest nieetyczne nawet w celu uniknięcia bólu i cierpienia”, jak również wtedy, gdy sam „wyraźnie o to prosi”. Za etyczną i humanitarną praktykę uznali natomiast „sedację paliatywną” w sytuacji ekstremalnego cierpienia. Podkreślili, że opieka paliatywna jest jedynym sposobem godnego towarzyszenia pacjentowi, zachowując szacunek dla wartości ludzkiego życia.
Studium Muzyki Kościelnej Archidiecezji Łódzkiej zaprasza kandydatów pragnących przygotować się do samodzielnego pełnienia funkcji organisty kościelnego oraz animatora życia muzycznego w parafii.
Program nauczania realizowany jest w cyklu 4-letnim, w ramach zajęć indywidualnych (fortepian, organy) oraz grupowych (m.in. zasady muzyki, kształcenie słuchu, harmonia, emisja głosu, śpiew liturgiczny, chorał gregoriański, chór, historia muzyki kościelnej, liturgika, prawodawstwo muzyki kościelnej, formy muzyczne, organoznawstwo). Rozmowa kwalifikacyjna odbędzie się 15 września 2025 r. o godz. 17.00
w siedzibie Studium Muzyki Kościelnej Archidiecezji Łódzkiej. Łódź, ul. Zgierska 123.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
