Reklama

Wiadomości

Bez chrześcijańskiego fundamentu Polski nie będzie

Z jednej strony socjologowie udowadniają w swych badaniach, że polskie społeczeństwo staje się coraz bardziej pogańskie. Z drugiej – spotykamy w tym samym społeczeństwie znaki nadziei. Czy do listy tych znaków możemy dopisać inicjatywę „Sursum Corda”? Najbliższe miesiące i lata dadzą odpowiedź na to pytanie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Prowadzona przez środowiska lewicowe ateistyczna ofensywa staje się w Polsce coraz bardziej agresywna i przynosi coraz więcej złych owoców. Trzeba działać – w sposób rozważny, ale i bardzo stanowczy – by ją powstrzymać. Polska tożsamość narodowa wypływa bowiem wprost z chrześcijaństwa, z cierpienia i godności Chrystusa Ukrzyżowanego. Bez chrześcijańskiego fundamentu Polski nie będzie. Musimy wspólnie pracować, by tego fundamentu nie udało się naruszyć – mówi senator Grzegorz Bierecki, fundator Polskiego Instytutu Katolickiego „Sursum Corda”, który to instytut zorganizował niedawno głośną konferencję naukową dotyczącą klauzuli sumienia.

Grzegorz Bierecki podkreśla, że Instytut „Sursum Corda” powstał „ze słusznego gniewu” na bezkarność tych, którzy depczą świętości, i bierność innych, którzy się rozmaitym profanacjom, prowokacjom i atakom bezczynnie przyglądają. Jedną z iskier, która ów gniew rozpaliła, była sprawa podarcia na scenie Biblii przez pewnego przyznającego się do satanizmu muzyka. Nie spotkała go za to żadna kara. Wręcz przeciwnie – przy aplauzie rozmaitych pseudoautorytetów obrazoburca skutecznie się wypromował i rozpoczął wielką medialną karierę...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Obronić krzyż!

Reklama

– Brutalność ataków ze strony środowisk ateistycznych, których celem jest usunięcie z przestrzeni publicznej symboli religijnych, prowadzi do ekstremalnych zachowań, wytwarzających napięcia społeczne i w tym sensie naruszających interes ogólny. Mniejszość przecież nie może tylko domagać się tolerancji dla swoich poglądów – musi także tolerować postawy większości – tłumaczył podczas uroczystej inauguracji działalności Polskiego Instytutu Katolickiego „Sursum Corda” Grzegorz Bierecki. Parlamentarzysta przekazuje na rzecz instytutu całe wynagrodzenie za pracę w Senacie. Obok niego wśród fundatorów „Sursum Corda” znaleźli się abp Andrzej Dzięga oraz senator Prawa i Sprawiedliwości Henryk Cioch. Prezesem instytutu, którego celem jest inspirowanie, animowanie i upowszechnianie poglądów i działań służących obronie chrześcijańskich wartości w życiu społecznym, jest poseł PiS Kazimierz Smoliński.

PIK „Sursum Corda” od początku prowadzi bardzo aktywną działalność. Jej wyrazem są m.in. gromadzące wybitnych przedstawicieli świata nauki konferencje, odbywające się na polskich uczelniach. Podczas pierwszej z nich, zorganizowanej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, przybliżono treść głośnej książki Carla Cardii „Tożsamość religijna i kulturowa Europy. Sprawa krzyża”. Naukowcy dyskutowali o tym, jak kwestia symboli religijnych usytuowana jest w przepisach europejskich, jakich argumentów używać w sytuacji ataku na symbole religijne czy wreszcie – jak skutecznie walczyć o ich poszanowanie w sądzie.

Reklama

– To była ważna konferencja, ponieważ przyniosła dyskusję w perspektywie europejskiej. W krajach Europy Zachodniej lewica od dawna próbuje doprowadzić do wyrugowania symboli chrześcijaństwa z przestrzeni publicznej. My dziś mamy ten sam problem w Polsce. Istnieje więc wielka potrzeba, by wypracować dobre metody obrony przed atakami wszelkiej maści lewaków, promujących agresywny ateizm – mówi Grzegorz Bierecki. – Debatę na ten temat kontynuowaliśmy podczas konferencji na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w październiku ubiegłego roku. Dostarczyła ona materiału przekrojowego, pokazała, jak wyglądają kwestie ochrony wartości religijnych w innych państwach. Niestety, w polskim prawodawstwie rzeczy te wciąż regulowane są na podstawie komunistycznych rozporządzeń, wydawanych przez samego Lenina! – dodaje parlamentarzysta.

Godność ludzka w centrum regulacji prawnych

Najnowszą inicjatywą Polskiego Instytutu Katolickiego „Sursum Corda” jest wrześniowa konferencja naukowa na Uniwersytecie Gdańskim, zatytułowana „Klauzula sumienia w państwie prawa”. Pojęcie klauzuli sumienia bardzo silnie wybrzmiało w debacie społecznej i politycznej w momencie, gdy powołał się na nią prof. Bogdan Chazan, odmawiając zabicia nienarodzonego dziecka. Za odwagę i twardą obronę największej wartości, jaką jest ludzkie życie, lekarza spotkały szykany, gigantyczna nagonka liberalno-lewicowych mediów, a w końcu – zwolnienie z pracy.

– Polski Instytut Katolicki „Sursum Corda” był jednym z inicjatorów poważnego przedsięwzięcia, jakim jest próba szerokiego zbadania klauzuli sumienia w środowisku akademickim – mówił prof. Oktawian Nawrot podczas otwarcia konferencji.

Gdańskie sympozjum było podsumowaniem rocznego projektu, prowadzonego przez wybitnych przedstawicieli różnych dziedzin prawa. W trakcie konferencji poruszono, co naturalne, kwestie związane z problematyką bioetyczną, ale mówiono o klauzuli sumienia także w kontekście prawa pracy i prawa karnego.

Reklama

– To ważna konferencja, bo w Polsce mamy tendencję do zawężania pojęcia sumienia. Tymczasem z regulacji międzynarodowych, których Polska zobligowana jest przestrzegać, choćby z Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, wynika sytuowanie godności osoby ludzkiej jako centralnego punktu regulacji prawnych. Ta godność objawia się m.in. poprzez możliwość sprzeciwu sumienia. Instytut „Sursum Corda” powstał m.in. po to, aby umożliwić wkład środowisk naukowych w formułowanie doktryny prawnej zgodnej z zasadami chrześcijaństwa – mówi Grzegorz Bierecki.

Zaczęło się w Parczewie

Podczas swojego wystąpienia na Uniwersytecie Gdańskim parlamentarzysta reprezentujący południowe Podlasie odwołał się do ważnego wydarzenia z dziejów tego regionu.

– 451 lat temu sejm przyjął uchwały soboru trydenckiego. Działo się to w Parczewie, wówczas bardzo ważnym mieście, leżącym na styku Korony i Litwy. To na tym sejmie król Zygmunt II August wypowiedział słynne zdanie: „Nie jestem królem waszych sumień”. Wydarzenia te – przyjęcie uchwał soboru, sformułowanie zasady nieingerencji władzy państwowej w sferę wiary obywateli – ustanowiły polski model demokracji, tolerancji i wolności osobistej, stojącej na straży godności osoby ludzkiej. Można powiedzieć, że to, co stało się w Parczewie, uformowało nas jako Polaków: szanujących innych, ale jednocześnie wiernych własnym zasadom – mówił Grzegorz Bierecki.

Odnosząc się do wielkich tradycji I i II Rzeczypospolitej, senator podkreślił, że sprzeciw sumienia i szerzej: twarda obrona wartości w codziennym życiu jest dziś powinnością każdego, kto szanuje chrześcijańskie źródła polskiej tożsamości.

– Każdy człowiek ma prawo do odmowy uczestniczenia w działaniach, które zmierzają do zniszczenia dobra. To prawo związane jest nierozłącznie z godnością człowieka i wynikającą z niej wolnością sumienia. Nie wolno zmuszać ludzi do czynienia zła. Praca zawodowa i działalność publiczna mają służyć rozwojowi moralnemu człowieka, a nie zniszczeniu jego moralnego życia – puentuje Grzegorz Bierecki.

2015-10-14 08:50

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pielgrzymki chrześcijańskie (3)

Powstają pytania: jak głęboko wnika w naszą materialną rzeczywistość obecność Boga? Czy On jest realnie obecny, a może istnieje raczej w formie znaku albo symbolu, który jedynie odpowiednio pobudza wiarę człowieka? Z takimi właśnie teologicznymi poszukiwaniami zmagano się prawie 300 lat i dopiero decydującą okazała się interwencja największego soboru średniowiecza, a mianowicie Soboru Laterańskiego IV w roku 1215. Na nim wyjaśniono wszelkie wątpliwości w tym zakresie: w Eucharystii następuje rzeczywista zmiana substancji chleba w substancje Ciała Pańskiego. Znakiem nadal pozostaje wprawdzie zewnętrzna postać chleba i wina, jednak substancją, czyli tym, co daną rzecz właściwie wyraża jest obecny Jezus Chrystus. W ten sposób uprawomocnione zostało to, co już na całe stulecia wcześniej wyrażała pobożność ludzi – cześć i uwielbienie oddawane Eucharystii. Wyczulano wiernych na to, aby do Stołu Pańskiego przystępowali w stanie łaski i dlatego też przed Komunią św. ludzie korzystali z sakramentu spowiedzi.
CZYTAJ DALEJ

Św. Joanna d´Arc

[ TEMATY ]

Joanna d'Arc

pl.wikipedia.org

Drodzy bracia i siostry, Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią. Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989). Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących. Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki. Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę. 22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica. Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy. Podziel się cytatem
CZYTAJ DALEJ

Watykan: 4 października zaprzysiężenie nowych członków Gwardii Szwajcarskiej

2025-05-30 18:24

[ TEMATY ]

przysięga

Papieska Gwardia Szwajcarska

Włodzimierz Rędzioch

Zaprzysiężenie nowych gwardzistów

Zaprzysiężenie nowych gwardzistów

Tradycyjna ceremonia zaprzysiężenia nowych członków Gwardii Szwajcarskiej w Watykanie odbędzie się 4 października 2025 roku. W sposób symboliczny ta data pokrywa się z liturgicznym wspomnieniem św. Franciszka z Asyżu, poinformowała 30 maja gwardia papieska. Po śmierci papieża Franciszka 21 kwietnia zaprzysiężenie, które zwykle ma miejsce 6 maja, zostało przełożone początkowo na czas nieokreślony.

„W tych dniach żałoby i refleksji, po śmierci naszego ukochanego Ojca Świętego, papieża Franciszka, Papieska Gwardia Szwajcarska jest w pełni skupiona na swojej misji i jednoczy się w modlitwie o jego wieczny odpoczynek” - stwierdzono wówczas. W związku z ceremoniami pogrzebowymi Franciszka, Gwardia miała wiele dodatkowych zadań, w tym przy trumnie zmarłego papieża i przy jego pogrzebie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję