Poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych. Miejsce, gdzie gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty – jest szczególnym obrazem Kościoła, świątyni Boga zbudowanej z „żywych kamieni” – tymi słowami ks. Ariel powitał parafian z Polanki Górnej na uroczystości konsekracji kościoła Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.

– Każda świątynia, także i ta, którą chcemy poświęcić, jest nierozerwalnie związana z wiarą. Nie ma wiary – nie ma świątyni. W Europie są świątynie, które są sprzedawane do innego celu, są świątynie, które są burzone, ponieważ są niepotrzebne – dobitnie stwierdził w kazaniu bp Roman Pindel. Przypomniał, jak w latach 80. XX wieku Polacy swoją determinacją, której źródłem była wiara, walczyli o prawo do miejsc, gdzie mogli się modlić. W tym celu przywołał obraz Pasterki w Nowej Hucie, którą wraz z bp. Karolem Wojtyłą sprawował abp. Luigii Poggi. Kiedy wysłannik Watykanu zapytał krakowskiego metropolitę, czemu wielotysięczny tłum w siarczystym mrozie uczestniczył w plenerowej liturgii, ten odpowiedział: „Ci ludzie bardzo pragną świątyni, bo wierzą. A władze uważają, że im się to nie należy”. Bp Pindel zwrócił uwagę, że fundament wiary, której materialnym wyrazem jest budowa trwałego miejsca kultu, bezpośrednio wyrasta z trwania w łączności z osobą Jezusa Chrystusa. – „Niech każdy baczy na to, jak buduje. Fundamentem musi być Jezus Chrystus” – pisze św. Paweł. Każdy, kto przykładał rękę do rozbudowy tego kościoła, miał na uwadze najpierw fundament wiary. Ale też każdy z nich miał zamysł, aby powstała tutaj świątynia godna, piękna i odpowiednia dla takiej wspólnoty, stosunkowo niewielkiej, ale prężnej i bardzo ofiarnej – mówił Biskup. Nawiązując do starotestamentalnego tekstu z Księgi Nehemiasza o odnowieniu liturgii w świątyni jerozolimskiej, Hierarcha wyjaśnił, że obraz wsłuchanego w Boże słowo Ludu Wybranego to zapowiedź powinności każdej chrześcijańskiej wspólnoty. Ordynariusz wskazał także na odpowiedzialność wspólnoty za siebie nawzajem i za tych, którzy za nią odpowiadają. – Módlcie się za tych, co przewodzili tej wspólnocie wcześniej, za tego, który dziś jej przewodzi i za tych, którzy przyjdą i będą tę świątynię wypełniać słowem Bożym i sprawować w niej sakramenty – stwierdził Biskup. Na koniec Hierarcha dodał: – Od dziś to miejsce staje się miejscem poświęconym wyłącznie dla Boga i dla ludu, który gromadzi się w Imię Boże.

Za przewodniczenie liturgii i za konsekrację kościoła podziękował Księdzu Biskupowi ks. proboszcz Piotr Pokojnikow. Wyraził wdzięczność swoim parafianom za wkład poczyniony w przygotowanie uroczystości, w prace związane z budową i upiększaniem świątyni oraz życzył im, aby ich dom Boży „zawsze był piękny i nigdy nie był pusty”.

Początki życia duszpasterskiego w Polance Górnej sięgają 1925 r., gdy osiedliły się tu zakonnice ze Zgromadzeniem Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. To one otworzyły we wsi ochronkę i zaczęły zajmować się chorymi. 20 lat później, za sprawą Matki Teresy, przełożonej wspólnoty, trafił tutaj jeden z baraków z niemieckiego obozu KL Auschwitz-Birkenau, który zaczął pełnić rolę kaplicy. W jego wnętrzu posługę duszpasterską sprawowali ojcowie karmelici bosi, a później salezjanie. Za przyczyną pierwszego administratora, ks. Gerarda Jajecznicy, powstał kościół i Dom Jana Pawła II. Od 1999 r. Polanka Górna uzyskała status samodzielnej parafii.