Przemyślenia Kopciuszka

Pozdrawiam serdecznie redakcję „Niedzieli".

Lubię Wasz tygodnik, dostaję go od sąsiada, który go prenumeruje (bardzo mu dziękuję). Po przeczytaniu niektóre numery zostawiam i wracam do ważnych dla mnie artykułów, niektóre przekazuję dalej. Latem 2013 r. napisałam list pt. „Przemyślenia Kopciuszka” (nr 32 z 11 sierpnia). Pisałam, bo miałam żale i chciałam ludziom w podobnej sytuacji dodać otuchy. Zauważyłam, że teraz często starsze i schorowane dzieci pielęgnują w chorobach i starości swych rodziców przez wiele lat. Czasem w rodzinie opieką wymienia się rodzeństwo, czasem angażują się życzliwi sąsiedzi, a bywa, że jest to tylko jedna osoba, i dobrze by było, gdyby czasem ktoś ją zastąpił. Pożegnałam moją Mamę jesienią. Dziś wiem, że to był dobry i ważny czas darowany nam przez Pana Boga. Mogłam być blisko niej w ostatnich latach. Uczyłam się miłości cierpliwej, pokornej i nieszukającej swego. W pamięci pozostaną chwile: modlitwa różańcowa przy Radiu Maryja, wspominki o dawnych latach maminej młodości, uśmiech przez łzy, gdy żartem przykrywałyśmy strach. Nie tylko obecność opiekuna, ale i spokojna rozmowa o wszystkim, modlitwa i uczestnictwo w życiu rodziny to jedne z najlepszych leków. Ciągłe przypominanie o chorobach i strofowanie nie jest dobre, chociaż czynione z troski. Teraz ja też robię się coraz bardziej nieporadna i zapominalska, obolała, ale modlę się o miłość do innych, o mądrość, o to, bym swoim życiem dawała przekaz miłości. Kopciuszkom pozostawionym przy łóżku chorego mówię: przyjmujcie to doświadczenie z otwartym sercem i zaufajcie Panu.

Kopciuszek