Zdziwiłem się – mówi bp Józef, który w styczniu 2015 r. będzie obchodził 30. rocznicę święceń biskupich – bo nigdy nie marzyłem, aby być biskupem. Nie miałem nawet możliwości, ponieważ na ogół trzeba mieć przynajmniej tytuł doktora. Dlatego nie przygotowywałem się do tej funkcji. I choć charakter, zainteresowania czy studia w Rzymie, to wszystko wskazywało na powołanie do duchowego ojcostwa, Boży plan był jednak inny. – Ktoś mi przyniósł informację, abym o godzinie dwunastej słuchał Radia Watykańskiego – wspomina. – Stamtąd dowiedziałem się o decyzji Ojca Świętego. – Informacja o nominacji była przyjęta przez duchowieństwo i wiernych niezwykle serdecznie – opowiada biskup świdnicki Ignacy Dec. – Wszyscy byli zadowoleni, że oko Ojca Świętego spoczęło na księdzu prałacie. Z wyboru cieszyła się cała diecezja. – Gdy został biskupem, to była euforia radości – mówi historyk Kościoła ks. prof. Józef Swastek. – Przeżywałem już różne nominacja biskupie, ale nigdy nie było takiej radości jak w dniu, gdy ks. Józef Pazdur został ogłoszony biskupem. Słowa historyka potwierdzają inni kapłani. Ks. Marian Biskup, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego wrocławskiej Kurii wspomina grudniową uroczystość mikołajową w Seminarium. – Pamiętam, że w pewnym momencie pojawiło się na ekranie zdjęcie ks. Pazdura. Aplauz, jaki spowodowało pokazanie się tej fotografii, był niezwykły i niepowtarzalny.

Święcenia? We Wrocławiu

O charakterze bp. Józefa dużo mówi jego decyzja o wyborze miejsca święceń. – Biskup święcony przez Ojca Świętego to była taka niepisana, wyższa ranga – wspomina. – Każdy, kto miał taką możliwość, jechał do Rzymu. Ale mnie nie chodziło o rangę. Chciałem, aby moi wychowankowie byli obecni na święceniach. Dlatego zostałem wyświęcony na miejscu, we wrocławskiej katedrze św. Jana Chrzciciela – tłumaczy.

Ojcowski wpływ

– Wychował sobie wiele pokoleń księży – mówi arcybiskup senior diecezji wrocławskiej Marian Gołębiewski. – I to oddziaływanie, powiedziałbym ojcowskie, w dalszym ciągu kontynuował, gdy został biskupem. – On wyzwalał energię u księży – dodaje ks. Swastek. – Był człowiekiem, który inspirował i stymulował do dobrego działania. To dlatego wielu z nich zwracało się do niego i do tej pory zwraca – jak do kard. Hlonda czy kard. Wyszyńskiego – tytułem „Ojcze”. Według ks. prof. Swastka wytworzył się nawet specjalny typ księdza dolnośląskiego z pewnymi niepowtarzalnymi cechami w innych diecezjach. – Widziałbym te pozytywy „księdza dolnośląskiego” w błogosławionym wpływie dwóch osób: sługi Bożego ks. Aleksandra Zienkiewicza oraz właśnie bp. Pazdura. Obaj wykonali ogromną pracę w tym względzie na rzecz Kościoła.

Obok duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego biskup ks. Józef Pazdur bardzo interesował się życiem osób świeckich. – Po nominacji biskupiej ks. Józef Pazdur nadal pozostał ojcem duchownym, ale swoim duchowym ojcostwem objął już całą diecezję – mówi bp Dec. – Bliskie mu były zwłaszcza rodziny. Nie tylko wskazywał na rolę matki w rodzinie, ale także zwracał uwagę na potrzebę obecności ojców w rodzicielstwie i wychowaniu dzieci. Widać to było wyraźnie podczas odwiedzin w parafiach. – W piątek już wyjeżdżał, a na miejscu rozmawiał ze wszystkimi grupami w parafii, błogosławił małżonkom i ich rodzinom. Uważał za punkt honoru złożyć wizytę w miejscowej szkole, szpitalu czy straży pożarnej, aby spotkać się z ludźmi i porozmawiać. Wizytacja to była wielka praca. – Pobyt na parafii związany był z głoszeniem cyklu konferencji, które zawsze były solidnie przygotowane – mówi ks. Swastek. – Zawsze też jego wizyta przynosiła miejscowej wspólnocie pokój i radość. Ludzie czuli się dobrze po takich odwiedzinach.

Wypowiedzi wykorzystane w tekście pochodzą z filmu o bp. Pazdurze pt. „Serdecznie dobry Ojciec”