Sztuka ludowa na terenie ziemi jasielskiej od początku swych narodzin rozwijała się na wysokim poziomie. Tamtejsi mieszkańcy, dawniej tzw. Pogórzanie, przez cały okres swej bytności wykazywali ogromne zamiłowanie do jej postaci i walorów. Jasielscy artyści często odnosili się do narodzin Chrystusa, stąd też wiele rzeźb z wizerunkiem Matki Bożej z Dzieciątkiem owiana jest niezwykłą tajemniczością i pięknem twórczym człowieka. Sakralne rzeźby ludowe, wynikające głównie z religijności i pobożności jej mieszkańców, najczęściej spotkać można było w wiejskich kościołach, w oknach świątecznie udekorowanych domostw oraz niewielkich, skrzynkowych kapliczkach drewnianych zawieszanych na drzewach. Z tamtego okresu zachowało się kilka zabytkowych dzieł, m.in. licząca 233 lata drewniana rzeźba z wizerunkiem Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus. Czyim jest dziełem? I jak dostała się do Jasła? – dokładnie nie wiadomo. Istnieje przypuszczenie, iż została wykonana w Opacionce przez nieznanego artystę bądź wiejskiego chłopa. Motyw jej powstania mógł opierać się na różnego rodzaju legendach związanych z objawieniem Matki Bożej bądź tradycji kultury ludowej, w której szczególną czcią otaczano Maryję wraz z niemowlęcym Chrystusem. Wierzono bowiem, że są obecni w najważniejszych momentach chłopskiego życia i pośredniczą w kontaktach z Bogiem, będącym Wspomożycielem we wszystkich potrzebach.

Niewielkich rozmiarów rzeźba ukazuje ogrom matczynej miłości. Dzieciątko prawą rączką obejmuje twarz Maryi, zaś lewą Jej pełną troski i opieki dłoń. To bardzo charakterystyczny element dzieła rzadko spotykany, gdyż w bożonarodzeniowej sztuce sakralnej Dziecię Jezus lewą rączką podtrzymuje księgę, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Brakujący element nóżek narodzonego Zbawiciela oraz prawa dłoń Dziewicy skierowana w ich stronę sugeruje poniekąd matczyne przytulenie. Specyficzny jest lekki uśmiech Niewiasty. Spoglądając tajemniczo na świat, wyraża radość nie tyle do widza, ile do samej siebie w jakiejś głębokiej zadumie nad swoją godnością i Bożą tajemnicą, jaką reprezentuje. Istnieje duże prawdopodobieństwo, iż twarz Bogurodzicy mogła być wzorowana na znanych wykonawcy z własnego otoczenia twarzach wiejskich kobiet. Zachowany jeszcze artystyczny kształt rzeźby wyraźnie wskazuje, że Najświętsza Panienka ubrana jest w długą suknię o obfitych, głęboko ciętych fałdach. Dziś Jej postać wraz z Dzieciątkiem Jezus można obejrzeć w Muzeum Regionalnym w Jaśle za specjalnie chroniącym szkłem.